Για όσους με γνωρίζουν, έχω τον χαρακτηρισμό του ρέκτη. Πράγματι, μπορώ να επαίρομαι ότι στο θησαυροφυλάκιό μου, υπάρχουν ανεκτίμητης αξίας κείμενα, αντικείμενα, φωτογραφίες και ό,τι άλλο μπορεί ο νους του ανθρώπου να χωρέσει. Ένα τέτοιο θησαυρό ανέσυρα σήμερα που είναι σχετικά πρόσφατο αποθήκευμα και συγκεκριμένα έχει ημερομηνία 11 Απριλίου 2013 και δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών. Πρόκειται για ένα καλογραμμένο κείμενο που υπογράφει η κ. Έλενα Λύτρα, τότε, μαθήτρια Γ’ Λυκείου. Είναι απόλυτα βέβαιο ότι η κ. Λύτρα, θα είναι ήδη απόφοιτη πανεπιστημίου. Ο τίτλος του άρθρου της είναι αυτός που κι εγώ προέταξα. Το ανακάλεσα γιατί, ενοχλήθηκα πάρα πολύ από την κατά καιρούς δίωξη των πλανόδιων μουσικών που όλοι μας έχουμε θαυμάσει στις πλατείες του κόσμου.
Τα όργανα της τάξης, από υπερβάλλοντα ζήλο, θυμούνται κατά καιρούς μεταξικούς νόμους, με συνέπεια να ταλαιπωρούνται άνευ λόγου και αιτίας συνάνθρωποί μας, με το φαιδρό (για να μην πω άθλιο) επιχείρημα ότι επαιτούν! Όμως επαίτης είναι αυτός που ζητά χρήματα. Και τέτοιους έχουμε πάρα πολλούς οι οποίοι, κάνουν ανενόχλητοι τις ματσαραγκιές τους.
Ας έρθω όμως στο ωραίο κείμενο της κ. Έλενας Λύτρα η οποία έγραφε τότε: «Και καθώς σήμερα το πρωί ετοιμαζόμουν να διαβάσω για τις πανελλήνιες… φτάνει στ’ αυτιά μου μια όμορφη μελωδία! Ένα ακορντεόν «γεννούσε» το «Μινόρε της Αυγής». Μ’ έκανε να βγω πιο έξω, στο μπαλκόνι του δωματίου μου, να σκύψω, να πιαστώ απ’ τα κάγκελα, για να ακούσω καλύτερα, να χαμογελάσω πιο πλατιά, να γευτώ αυτή τη μουσική ομορφιά… Και τότε σκέφτηκα: «Πόσο σιωπηλοί έχουμε γίνει; Το μόνο που ακούς είναι μια απίστευτη ησυχία που πηγάζει δυστυχώς από μέσα μας…». Πράγματι, το μόνο που σπάει αυτή την απόλυτη σιγή είναι οι τσακωμοί και οι φωνές των ανθρώπων, οι αναστεναγμοί της απελπισίας και τους άγχους για την περίοδο οικονομικής δυσχέρειας που βιώνουμε, η βουή των αυτοκινήτων και μηχανών και το ενοχλητικότατο κομπρεσέρ, που όποια ώρα θέλει τρυπά το πεζοδρόμιο, το δρόμο, μαζί και τ’ αυτιά μου! Τότε θέλω να βγω έξω και να φωνάξω: «Σσσσσσσσσουτ»!
Κι όμως σήμερα, εκτός όλων αυτών, είχα την τύχη ν’ ακούσω τη μουσική εκείνου του ανθρώπου, που πέρασε με το ακορντεόν του από τους δρόμους της γειτονιάς μου, γεμίζοντάς με με χαμόγελο, αισιοδοξία και μια τελευταία σκέψη: Αν ήξερα κι εγώ να παίζω ακορντεόν, θα έβγαινα δίχως ενδοιασμούς στους δρόμους, για να σπάσω αυτή την αφόρητη, ανιαρή σιωπή που έχει καταχωνιάσει στις ανθρώπινες ψυχές… Να δώσω την ευκαιρία σε μένα και στους γύρω μου να νιώσουν την ομορφιά και τη γαλήνη της μουσικής και της ζωής! Να αντιληφθούν ότι εμείς μαυρίζουμε το μέσα μας με τα συνεχή «αχ και βαχ» του αδιεξόδου και ότι αυτό πρέπει ν’ αλλάξει! Δεν αρνούμαι, φυσικά, πόσο δύσκολα ζουν πολλοί από εμάς και ότι πολλοί άνθρωποι αναζητούν λίγα χρήματα για να βάλουν στο στόμα τους μια μπουκιά ψωμί!
Και ο χαρούμενος αυτός κύριος με το ακορντεόν, αυτό λογικά θα αναζητούσε: Λίγα ψιλά για το ψωμί του… Πώς όμως!; Χωρίς βαθείς αναστεναγμούς, γκρίνια και φωνές… αλλά με παρέα τη μουσική του και το χαμόγελό του! Αυτή η μελωδία και η εικόνα του ανθρώπου αυτού, έγινε η αφορμή να σκεφτώ πως αν είχα κι εγώ την απαραίτητη μουσική γνώση, θα έπαιρνα το ακορντεόν μου, την ψυχή και τους φίλους μου να βγούμε έξω στους δρόμους και στα σοκάκια να παίξουμε μουσική, να χορέψουμε για ώρες, μέχρι να κουραστούμε. Και αν τελικά, έστω και ένας απ’ όσους θα είχαμε προσπεράσει χαμογελούσε και έμπαινε κι εκείνος στον όμορφο αυτό ρυθμό τραγουδώντας, τότε, σίγουρα, θα είχε νιώσει την αληθινή ομορφιά, την ξεχνοιασιά και την αισιοδοξία, που αισθάνθηκα κι εγώ σήμερα το πρωί, να τρυπώνουν στην καρδιά μου…
Χαμογελάστε, αισθανθείτε και εκφράστε το! Κι αν έχετε τη μουσική συνοδοιπόρο στη ζωή σας, προσπαθείστε να συνεπάρετε τους γύρω σας στο ρυθμό της και της καρδιάς σας. Αν όχι, αφήστε τον εαυτό σας ελεύθερο και αφήστε τη μουσική να σας ταξιδέψει και να σας δώσει την αισιοδοξία που χρειάζεστε για να παλέψετε όσα σας πονούν… Δεν χρειάζεται να είναι μουσική από ακορντεόν ή πιάνο! Μπορεί να το ξεχάσατε αλλά μουσική είναι η ίδια μας η ζωή. Το θρόισμα των φύλλων, το κελάηδισμα των πουλιών, η δική μας φωνή… αλήθεια, αναρωτηθείτε πόσο καιρό έχετε να τραγουδήσετε;;;
Προσωπικά τραγουδώ κάθε μέρα. Απαλλαχτείτε από τη μαυρίλα που θέλουν οι «μεγάλοι» να έχει η ζωή μας, για να μπορούν να κρύβονται και να αυθαιρετούν ασύστολα, δίχως να τους βλέπουμε. Πάρτε καμβά και χρωματίστε κάθε κρυφή, μαύρη πτυχή που υπάρχει στην ψυχή σας. Με τα πινέλα σας χρωματίστε την ψυχή σας, το χαμόγελό σας, τη μουσική σας…
…. Ο χαμογελαστός κύριος με το ακορντεόν επέλεξε να χρωματίσει τη δική του ζωή με τη μελωδία του… Βρείτε λοιπόν, όλοι εσείς, τι μπορεί να αποτελέσει το «χρώμα» για τη δική σας καθημερινότητα και απλά χρωματίστε, πλημμυρίζοντάς τη με αισιοδοξία, παλμό και μελωδία….»!
