Τον συνάντησα να κάθεται έξω στο καφενείο της Αμαλίας, στο Καρύδι της Άνω Βιάννου. Ήρθε για δουλειά στην τράπεζα ο κυρ Βασίλης Φραγκάκης, από τον Πεύκο, και σταμάτησε να πιει το καφεδάκι του. Ήταν η εποχή των μεγάλων πολιτικών συγκρούσεων, τότε που ο Ανδρέας Παπανδρέου, είχε στριμώξει για τα καλά, σύμπασα την Αριστερά.
Τον άκουγα να επιχειρηματολογεί για τις απόψεις του με τέτοια μαεστρία, που έμεινα με ανοιχτό το στόμα! Μπήκα στη συζήτηση και ευθύς μου λέει: «Μου αρέσει ο τρόπος που επιχειρηματολογείς∙ συνέχισε»! Στην πορεία της κουβέντας ο άλλος της παρέας, με διέκοπτε συνεχώς. «Μα γιατί δεν τον αφήνετε να ολοκληρώσει;»…
Έκτοτε, γίναμε πολύ καλοί φίλοι με τον κύριο Βασίλη και οσάκις ερχόταν στη Βιάννο, απαραίτητα θα περνούσε από το γραφείο μου για να τα πούμε. Κάπου συμφωνούσαμε, κάπου διαφωνούσαμε, αλλά αυτό που έχει σημασία ήταν ο εκατέρωθεν πολιτικός πολιτισμός. Ο αλληλοσεβασμός και η αλληλοεκτίμηση. Σπάνια ζητήματα στην νεοελληνική πραγματικότητα, που κυριαρχούν ο ξερολισμός και οι εγωκεντρισμοί. Ο κυρ Βασίλης λοιπόν, ήταν εξαιρετικά κατατοπισμένος για τις πολιτικές εξελίξεις (εγχώριες και διεθνείς), ενώ ήταν άριστος γνώστης της νεώτερης ιστορίας, όπως και της ελληνικής γλώσσας.
Είχε χρηματίσει κοινοτάρχης στον Πεύκο, στο γνωστό μαρτυρικό και αιματοβαμμένο χωριό της Βιάννου, που υπέστη τα πάνδεινα από τους Ναζί. Ο κυρ Βασίλης δεν έπαψε ούτε λεπτό να είναι ενεργός πολίτης. Όταν πριν από λίγα χρόνια πληροφορήθηκα το θάνατό του, στεναχωρήθηκα ποικιλότροπα. Όχι μόνο γιατί έχανα έναν καλό φίλο, αλλά γιατί η κοινωνία μας γινόταν φτωχότερη…
Αφορμή για την αναδίφηση ετούτη, στάθηκε η πολύ όμορφη φωτογραφία του Κωνσταντίνου Μορφιαδάκη, όπως κι άλλη μια, όπου ο φίλος μου ο κυρ Βασίλης κάθεται δίπλα στο γραφείο μου, εκεί που έλαβε χώρα ένας ακόμη λεκτικός συναγωνισμός θέσεων, απόψεων και επιχειρημάτων. Δεν συμφωνούσαμε πάντα ή μάλλον τις περισσότερες φορές διαφωνούσαμε… Εμένα όμως μου λείπουν πάρα πολύ οι συζητήσεις μας… Ας είναι όλα τούτα ένα ταπεινό μνημόσυνο στη μνήμη του…
