Ήθελα νάχα μονάχα για μια ώρα την πένα σου για να σου γράψω ένα μεγάλο «ευχαριστώ» για τα καλά σου λόγια και για τον μοναδικά όμορφο τρόπο που περιγράφεις την παρουσία συγγενών και φίλων στο 40ήμερο μνημόσυνο της μητέρας μου Μαίρης Κτιστάκη -Κονσολάκη στο κήπο της στο Μιλιαράδω του Πεύκου.
Θα χρειαζόμουνα όμως ώρες για να σου απαριθμήσω τους φίλους και τους συγγενείς που βοήθησαν σε αυτήν την εκδήλωση. Ποιόν να πρωτοθυμηθώ; Την Κατερίνα και τον Μανώλη τον Μαργαριτάκη; Τη μητέρα του τη Φανή; Την Άννα, την Σταυρούλα και το Χαρίδημο τον Στεφανάκη; Την Ιωάννα Κοκκινάκη; Την Κούλα την Βραχνάκη, την Μαρία Πιτροπάκη, την Ρηνούλα και την Γιάννα Πατιτάκη; Την Μαρία και τον Γιάννη Μαρουλάκη; Την Μαρία Κοκκινάκη; Την Πόπη και τον Γιάννη Κοκκινάκη, την Μελπομένη Αγγουριδάκη;....
Την Μαίρη και τον Γιάννη τον Παξιμαδάκη; Την αδελφή της την Ελένη και την νύφη της την Μαρία Σταυρακάκη;
Τους φίλους και συγγενείς από το Ηράκλειο, τη Γεωργία, τη Δώρα, την Ελένη, την Έλενα, τη Μαρία...
Η μητέρα μου στο περιβόλι της προχθές, καμάρωσε την φιλιότσα της, την Μαίρη, να περιποιείται συγγενείς και φίλους, δάκρυσε όταν είδε την συμμαθήτριά της την Μαρία Μαστρογιωργάκη (Λευτέραινα) να αγκαλιάζει τρυφερά τον εγγονό της, μα, ίσως πάνω από όλα θα ένιωσε περήφανη με την από καρδιάς συμμετοχή τόσων συγχωριανών της στην προετοιμασία του αποχαιρετιστήριου τραπεζιού της ...
Σημάδι πως το χωριό αντέχει ακόμα, γιατί θυμάται, γιατί τιμά, γιατί συμμετέχει...
