Κάποιες απώλειες δεν τις μετράς μόνο με τα χρόνια...

Κάποιες απώλειες δεν τις μετράς μόνο με τα χρόνια. Ούτε με όσα πρόλαβες να φτιάξεις.

Ούτε με το πόσα αγαθά άφησες κληρονομιά. Μετριούνται όμως, όπως η σημερινή, με το απόθεμα της ψυχής που αφιέρωσες για να διατηρήσεις τις αξίες σου ,και για την οικογένεια σου και για τους φίλους σου και για κάθε επισκέπτη που βρέθηκε στην πόρτα σου. Στο όνομα των Αμυγδαλιανών είχε φροντίσει να δώσει μεγάλη αξία ο γεννήτορας, ο Γιώργης Σταυρακάκης, ο Αμυγδαλιανός, που μαζί με τα παλληκάρια του το Μιχάλη ,τον Κωστή και τον Νικόλα,σε δύσκολους καιρούς και με κίνδυνο της ζωής τους , στήριξαν όσο ελάχιστοι την Εθνική Αντίσταση στα μαύρα χρόνια της κατοχής, όχι μόνο με το κοπάδι τους μα και με τη ψυχή τους.- Σε μια πετρόχτιστη μάντρα ψηλά στη Δίκτη στον Βιαννίτικο Αμαλό , εκτεθειμένη σε ακραίες καιρικές συνθήκες , δίπλα στις προβατσουλιές των προβάτων μαζί με τους Αμυγδαλιανούς, κατοικούσε την κατοχή η Ανθρωπιά , η Παλικαριά και η Αλληλεγγύη για ένα πολύ υψηλό σκοπό . Για την ελευθερία .

Και όταν αυτή κερδήθηκε ,η Μάντρα τους έγινε το σημείο αναφοράς για κάθε επισκέπτη του Αμαλού της Βιάννου.-Πρόθυμος να οδηγήσει και να ξεναγήσεις ή να διευκολύνει κάθε ορειβάτη στις κορυφές της Δίκτης. Ελάχιστοι ήσαν αυτοί που δεν απόλαυσαν τη φιλοξενία τους. Είτε πήγαιναν για να αφήσουν τα μουλάρια τους να βοσκήσουν στο πανέμορφο οροπέδιο ,Είτε για να πάρουν το πάχτος, είτε σε πρωτομαγιάτικες εκδρομές ,είτε στη χάρη του Αγίου Πνεύματος.- ΄Έχω κρατήσει με συγκίνηση αυτό που μου είπε την τελευταία φορά που τον συνάντησα.- Έτρωγα μόνο το βράδυ γιατί σκεφτόμουνα μην έρθει κανείς και να μην έχω φαΐ να του προσφέρω.- Ζούσαν από τον Αμαλό μα και προστάτευαν τον τόπο . Χάριν και της δικής τους συμβολής κρατήθηκαν όρθια τα πολιτιστικά στοιχεία του Αμαλού , Και με δικό τους κόστος στηρίχθηκε το Αγ Πνεύμα και με δική τους βοήθεια ανέβηκαν τα υλικά με τα μουλάρια τους για στήριξη του Αφέντη στην κορυφή της Μαδάρας.- Αυτό ήταν οι Αμυγδαλιανοί , Έγνοια για τον άλλο ,έγνοια για την ευχαρίστηση του Επισκέπτη. ΄Έγνοια για το μοναδικό τοπίο του τόπου μας - Μα μου είπε όμως και τον πόνο του για όσους ανενόχλητοι καταστρέφουν με τα αυτοκίνητα τους το χορτάρι του κάμπου που είναι και η βασική τροφή των προβάτων τους. Η Οικογένεια του ΄έχασε ένα πολύτιμο στήριγμα, ΄Ολοι μας χάσαμε το πρότυπο της φιλοξενίας και της παλικαριάς. Και τα βουνά μας θα στερηθούν τον άνθρωπο που τα συντρόφευε και τα σεβάστηκε κοντά έναν Αιώνα.- Είναι όμως μεγάλη χαρά που η οικογένεια του συνεχίζει με τις ίδιες αξίες που τους κάνουν ιδιαίτερα φιλόξενους και αγαπητούς. Καλό σου ταξίδι Κωστή και θα μου λείψουν και η παρουσία σου και οι διηγήσεις σου.-

Φωτογραφία: Μανώλης Σπανάκης