Η Μουσική των Άνδεων μέσα από τον υπεραιωνόβιο πλάτανο της Βιάννου

Καθόμουν στο γραφείο μου και έγραφα για τον Ιωάννη Κονδυλάκη.

Το μυαλό μου ήταν εξ’ ολοκλήρου μέσα στον λογοτεχνικό ωκεανό του Βιαννίτη χρονογράφου, ώσπου ένας ιδιαίτερος ήχος απέσπασε την προσοχή μου. Ήταν ένα φλάουτο που η γλυκιά του μελωδία θύμιζε αρχαία μουσική των Κολομβιανών Άνδεων.

Ήταν τόσο γοητευτική η μουσική που έφτανε ως τα αφτιά μου, που βγήκα έξω «να δω ποιος είναι που πονεί και βαριαναστενάζει». Βλέπω έναν συμπαθέστατο άνδρα ο οποίος είχε μπει μέσα στην θαλάμη του Μεγάλου υπερχιλιετούς Πλατάνου της Άνω Βιάννου, η οποία, αίφνης, μετατράπηκε σε στούντιο μουσικής!!! Όχι μόνον οι θαμώνες των πέριξ καφενείων αλλά ακόμη και τα πουλιά μαγεύτηκαν και προς στιγμήν σημειώθηκε μια ωραία σιωπή… Μονάχα το ελαφρύ αεράκι προκαλούσε ένα γλυκύτατο θρόισμα στα φύλλα του πλατάνου, κάτι σαν συνοδευτικό του φλάουτου…

Ρώτησα τον συμπαθητικό άνδρα πώς λέγεται και από πού είναι κι εκείνος, χωρίς κανένα ενδοιασμό, μου έδωσε το στίγμα του: «Με λένε Manuel Alfredo Manrrique Aldana και είμαι από την Κολομβία»!!!

Τον κέρασα ένα Βιαννίτικο σταφύλι και τον ευχαρίστησα εγκάρδια για το μεσημεριανό του δώρο! Manuel, να είσαι πάντα καλά να κερνάς τις μαγευτικές σου μελωδίες!!!