Καθώς, καταχείμωνο πήγαινα να τρυγήσω ώριμα μύρτα, περπατώντας άλλοτε σε χωμάτινα κι άλλοτε σε καλντεριμένια μονοπάτια της Βιαννίτικης εξοχής, με το ήχο του νερού που κυλούσε στα εκατέρωθεν μου αυλάκια, μπερδεύονταν ήχοι τραγουδιών όπως «... μυρσίνη εσύ δοξαστική» και «..πες μου μυρτιά να σε χαρώ», μα και ήχοι από το άκουσμα ποιημάτων και κειμένων, ντόπιων και μη λογοτεχνών, που με αναφορές πάνω στις μυρτιές, υμνούν τον ευλογημένο μας τόπο.
Τούτος ο μυρωδάτος θάμνος, ο θάμνος της αγάπης, της ομορφιάς, της νεότητας, της αγνότητας, της ειρήνης, του έρωτα ,της δόξας και της αθανασίας της ψυχής, όπως του «ανέθεσαν» από αρχαιοτάτων χρόνων να συμβολίζει, οι Έλληνες και οι άλλοι λαοί της Μεσογείου, είναι πολύ συνδεδεμένος με την ελιά το κατεξοχήν δέντρο του Δήμου μας κι αυτή η συνύπαρξη επιβεβαιώνει την άποψη του Θεόφραστου, που έλεγε πως, «μερικά δέντρα δείχνουν να αγαπιούνται», ανέφερε δε οτι, «η μυρτιά και η ελιά συνηθίζουν να πλέκουν τις ρίζες μεταξύ τους, έτσι ώστε, ο καρπός της μυρτιάς να γίνει τρυφερός και γλυκός, ενώ η ελιά να προστατεύει τη μυρτιά από τον ήλιο και τον άνεμο».
Όπως γράφουν τα βιβλία, «η μυρτιά (η Myrtus communis, Myrtaceae) ή μυρσίνη ή σμυρτιά, είναι αειθαλής θάμνος της ελληνικής φύσης με μεγάλη καλλωπιστική αξία εξαιτίας της κομψής εμφάνισης του φυλλώματος, της πλούσιας ανθοφορίας προς το τέλος του καλοκαιριού αλλά και του ελκυστικού αρώματος που αναδύει και ανήκει στο γένος Myrtus, στο οποίο κατατάσσονται περίπου 75 είδη, με πιο γνωστό είδος το Myrtus communis. Τη συναντά δε κανείς σε όλη τη Μεσόγειο, ακόμη και στις ακτές της Βόρειας Αφρικής και στην Κεντρική Ασία».
Τα άνθη της μυρτιάς, πανέμορφα και ανθεκτικά, αποθηκεύοντας όλη τη θέρμη και την ομορφιά του μεσογειακού ήλιου δίνουν καρπούς, σε χρώμα λευκό ή σκούρο μπλε. Από αρχαιοτάτων χρόνων δε, αυτοί οι καρποί, όπως και τα φύλλα της, χρησιμοποιούνται στην φαρμακευτική, την κοσμετολογία και τη μαγειρική.
Εδώ να σημειώσουμε πως, δεν πρέπει να συγχέουμε τα μύρτα με τα ευρέως γνωστά και διαδομένα, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, μύρτιλα. Τα μύρτιλα παρόλο που εξωτερικά μοιάζουν πολύ με τα μύρτα ανήκουν σε ένα διαφορετικό φυτό από εκείνο της μυρτιάς.
Η παρούσα συνταγή μπορεί και να είναι η πρώτη «συνταγή για γλυκό μύρτο» που θα συναντήσετε στο διαδίκτυο.
Πριν ξεκινήσω τα… πειράματα που θα μετέτρεπαν τους καρπούς της μυρτιάς, αυτές τις πανέμορφες κι ευλογημένες μπαλίτσες, σε γλυκό κουταλιού, έψαξα πολύ και στο διαδίκτυο αλλά και στην βιβλιογραφία που είχα διαθέσιμη και παρόλο που για «λικέρ μύρτο» βρήκα αρκετές συνταγές, με πολύ ενδιαφέρουσα εκείνη της Κάτω Ιταλίας, για γλυκό κουταλιού δεν βρήκα ΚΑΜΙΑ.
Με ιδιαίτερη ικανοποίηση λοιπόν, θα σας παρουσιάσω σήμερα μια εύκολη και θαυματουργή συνταγή που αξιοποιεί έναν καρπό της χλωρίδας του τόπου μας και που δίνει ένα γλυκό κουταλιού ιδιαίτερα όμορφο και ασυνήθιστο, με υπέροχο χρώμα αλλά ταυτόχρονα τόσο αρωματικό και γευστικό που λες και συμπυκνώνει όλη τη μυρουδιά και τη γεύση που απελευθερώνονται στο στόμα μας όταν γευτούμε ώριμους καρπούς μυρτιάς!
Αμέτρητες δοκιμές κατανάλωσής του, άλλοτε σκέτο, άλλοτε πάνω σε στραγγιστό γιαούρτι, σε πανακότα ή σε παγωτό, μας έδωσαν μοναδικές στιγμές απόλαυσης.
Τα παιδιά των τόπων με μυρτιές, εκείνα που με παρότρυνση των γονιών τους δοκίμασαν μύρτα, θα έχουν σίγουρα να περιγράψουν αυτό που διαπίστωνα μικρή κι εγώ, αλλά και τα παιδιά της παρέας μου: Πως τα μύρτα είναι αρωματικά μεν, στυφά δε.
Η μόνη εξήγηση που μπορώ να δώσω είναι πως το παιδικό αυτό βίωμα, λάμβανε χώρα σε εποχή που επέτρεπε, ειδικά στα μέρη μας, τους περιπάτους στην εξοχή δηλαδή προς το τέλος του καλοκαιριού και οριακά στις αρχές του φθινοπώρου. Όμως, όπως διαπίστωσα, μεγάλη πια, το μύρτο φτάνει στο καλύτερο σημείο της ωρίμανσής του μέσα στον χειμώνα και πάντως μετά τα Χριστούγεννα.
ΥΛΙΚΑ
1 κιλό μύρτα
1 και 1/2 κιλό ζάχαρη
6 ποτήρια νερό
1/2 ποτήρι (νερού) χυμό λεμονιού
ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Συλλέγουμε προσεκτικά τα μύρτα φροντίζοντας να μην τα τραυματίσουμε ή να τα ζουλήσουμε
Τα συγκεντρώνουμε σε ένα πλατύ σκεύος (π.χ. ταψί) και αφαιρούμε προσεκτικά το λικάκι τους, δηλαδή τον μικρό λεπτό κι εύθραυστο μίσχο που τα συνδέει με το κλαδί της μυρτιάς.
Τα πλένουμε και τα αφήνουμε σε ένα σουρωτήρι να φύγουν τα νερά τους.
Τα βάζουμε σε μια κατσαρόλα μαζί με τη ζάχαρη και το νερό.
Τα βράζουμε αφαιρώντας συχνά τον αφρό που σχηματίζεται στην επιφάνεια και μόλις το σιρόπι δέσει ρίχνουμε το λεμόνι και αφήνουμε να βράσει για ένα ακόμη λεπτό.
Το γλυκό μας, τόσο απλά και τόσο εύκολα, είναι έτοιμο προς κατανάλωση!
Μια πολύ ενδιαφέρουσα ΣΗΜΕΙΩΣΗ
Παρόλο που θα μπορούσατε να χρησιμοποιήσετε μέρος του σιροπιού για να φτιάξετε λικέρ ανακατεύοντάς το με ρακή ή άλλο άχρωμο και άοσμο οινοπνευματώδες της επιλογής σας (π.χ. βότκα), θα σας συμβουλεύαμε να μην το κάνετε. Κι αυτό, όχι μόνο επειδή αυτή η διαδικασία δεν τηρεί την επικρατούσα τεχνογνωσία για την παρασκευή των λικέρ, αλλά, επειδή το καλύτερο αποτέλεσμα για αυτή την παρασκευή το δίνουν οι καρποί που ωμοί εμβαπτίζονται μέσα σε οινόπνευμα, όπου, σε σκοτεινό μέρος, παραμένουν τρεις μήνες και στη συνέχεια, αφού σουρωθούν, ενώνουμε το χρωματισμένο και βαθειά αρωματισμένο οινόπνευμα μ’ ένα παχύρρευστο σιρόπι ζάχαρης. Το τελικό διάλυμα, δηλαδή το λικέρ που προκύπτει, απαιτεί ακόμη 20-30 μέρες ωρίμανσης μέχρι να τελειοποιηθεί.
*Επιτρέπεται η αναδημοσίευση μόνο μέρους του κειμένου με αναφορά στη δημιουργό, την πηγή και ενεργό σύνδεσμο που θα ανακατευθείνει προς το παρόν δημοσίευμα
