Ένα μεγάλο «ευχαριστώ», που μ’ έφερες να ζήσω..

Λόγια γεμάτα συναίσθημα για το ιερότερο πρόσωπο:τη Μάνα!

Σήμερο, στην αλλιώτικη, μέρα που ξημερώνει,

βάνω μπροστά μου το χαρτί και πιάνω το κοντύλι

και δίδω τ’ αναστεναγμού, να βγει από τα χείλη...

Και τση ψυχής μου το βαρύ, φορτίο που σηκώνει

να διώξει από μέσα μου και να δοθεί τ’ αέρα...

Κι ήθελα, λέει, δίπλα μου, να ’σουν αυτή την ώρα

από τσ’ ευχής σου την ευχή και τ’ ακριβά σου δώρα...

να πάρω να λευτερωθώ... Να μου κρατείς τη χέρα.

Δώσε μου το δικαίωμα, πάλι παιδί να νιώσω

στη στοργική σου αγκαλιά, να μπω να ξαποστάσω

να ξεκουράσω το κορμί, τον ύπνο να χορτάσω...

κι αγάπη απ’ την αγάπη σου, να πάρω και να δώσω.

Το ξέρω πως ζητώ πολλά, παράλογα, μεγάλα!

μα ήθελα να κατάφερνα, να σε γυρίσω πίσω...

και να σου πω «ευχαριστώ», που μ’ έφερες να ζήσω..

κι ας ήμουνε πάλι παιδί, να με ταΐζεις γάλα...

Γιώργος Ραπτάκης