Βεγγέρα με τις λέξεις…


Πάνε πολλά χρόνια που, σε εποχές αφόρητης φτώχειας, διέθεσα ένα αξιόλογο ποσό για να αγοράσω ένα ετυμολογικό λεξικό. Κάποιος καλοθελητής, «σφύριξε» στις λέξεις αυτή μου την αδυναμία και… έκτοτε δεν μ’ αφήνουν σε ησυχία! Πολύ συχνά συνευρισκόμαστε με τις «κυρίες».
Η παρέα μαζί τους είναι εξαιρετικού ενδιαφέροντος…
Οι λέξεις είναι κατά βάση της παρέας. Θέλουν και επιδιώκουν την ανθρώπινη συντροφιά. Χωρίς τον άνθρωπο είναι βουβές. Θέλει όμως μαγκιά να τις διαχειριστείς… Έτσι και σου πιάσουν την κουβέντα χάθηκες!
Εμείς πάντως κάνουμε πολλή παρέα. Η καλή μας εποχή είναι ο Χειμώνας. Τα πολύωρα χειμωνιάτικα βράδια βεγγερίζουμε με τις ώρες. Όχι πως τον υπόλοιπο καιρό χανόμαστε, αλλά όσο νάναι, δεν «μυρίζουν» οι κουβέντες. Ασχολούμαστε όμως με άλλα…
Κάποιες από αυτές είναι πραγματικά κυρίες… και κάποιες άλλες σκρόφες ξεγυρισμένες. Γριές οι περισσότερες, αν και κάποιες υποκρίνονται τις… δεσποινιδούλες, άσχετα πως οι περισσότερες είναι κόρες του Ομήρου, του Στισήχορου, του Ανακρέοντα, της Σαπφούς και του Αλκαίου… Καμιά τους δεν είναι συγχωριανή μου, αλλά διόλου δεν μ’ ενοχλεί αυτό. Έτσι κι αλλιώς αντιπαθώ το ρατσισμό.
Οι συναντήσεις, το μεν καλοκαίρι γίνονται στη ευρύχωρη βεράντα του μυαλού. Το χειμώνα, καθόμαστε στο μεγάλο πόρτεγο, εκεί όπου καίει η παραστιά της σκέψης… Τα κούτσουρα σιγοκαίνε, κι εμείς, ακροβολισμένοι πέριξ του πυρόμαχου απολαμβάνουμε τη ζεστή συντροφιά και τη φιλία μας. Εκεί φτιάχνουμε τα μεζεδάκια μας, εκεί πίνουμε τη ρακή μας, εκεί κουβεντιάζουμε, εκεί χαριεντιζόμαστε, εκεί ευθυμολογούμε, εκεί διαφωνούμε και ενίοτε ξεμαλλιαζόμαστε, εκεί όμως και μερακλωνόμαστε, οπότε και αρχίζουμε το τραγούδι, ενώ, κανείς δεν ξέρει αν το πρόγραμμα έχει και… καντάδα!
Είναι και θέμα παράδοσης να πάρει η ευχή! Βλέπετε, η Βιάννος τόχει με τις καντάδες…
Προχθές ένα σούρουπο ήρθε η Ευθυμία… αλλά πριν καλά καλά προλάβουμε να πούμε δυο λέξεις και να φτιάξει λίγο η διάθεσή μου, νάσου την Ανοησία που άρχισε αμέσως τις μπούρδες της… «Βρε κοπέλα μου» της λέω, «ακόμα δεν ήρθες κι άρχισες τις σαχλαμάρες»;… Σιγά μην καταλάβαινε… Έτσι όμως συμβαίνει πάντα. Μια ζωή δίπολα…Το καλό με το κακό, το όμορφο με το άσχημο, το γλυκύ με το πικρό… Αλλά πάλι συλλογίστηκα, πόση θα ήταν η δυστυχία μας αν όλα ήταν ίδια όμορφα, ή αν ήταν ίδια άσχημα ή ίδια ευχάριστα! Οι συγκρίσεις είναι που κάνουν τις διαφορές… κι οι διαφορές είναι που έφτιαξαν τους συγκριτικούς βαθμούς των επιθέτων…
Τους συλλογισμούς μου φρέναρε ένα χτύπημα στην πόρτα, που μας επεφύλασσε μια ωραία έκπληξη: Ήταν η κυρά Υπομονή, που μπήκε μέσα με το πάσο της… Πάγωσε μόλις είδε την Ανοησία, αλλά… την ενθάρρυνε η Ευθυμία: «Υπομονή φιλενάδα… σε λίγο να δεις που θα ευθυμήσουμε!», της είπε, για να προλάβει τις… μελαγχολίες…
Εγώ, να σας πω την αλήθεια μου, ψιλο…σοκάρομαι όταν μπλέκω με πολλά θηλυκά… αλλά… τώρα πια στα 70 τόσα μου… έχω την εμπειρία της διαχείρισης. Είπα «διαχείριση»; Τι το ήθελα;
Χτυπάει το ρόπτρον του μυαλού και… νάσου την κυρά Διαχείριση! Άλλο φρούτο τούτο…
Εκείνη, όλα τα θέλει με τάξη… Αλλά… τάξη και Έλληνας είναι τσακωμένες έννοιες. Ο Έλληνας είναι κατεξοχήν άτακτος… Άτακτος στις υποχρεώσεις του, άτακτος στη συμπεριφορά του, άτακτος και στη -σεξουαλική του συμπεριφορά… Εδώ που τα λέμε κι ο Δίας, ο υπέρτατος θεός… παραήταν ατακτούλης! Να μην είναι οι πιστοί του, που τον δημιούργησαν κατ’ εικόνα και κατ’ ομοίωσή τους;
Ένα τακ-τακ, ακούστηκε ξανά στην πόρτα και… «καλώς την κυρία Αταξία»!!!
«Πληθαίνουμε, σιγά σιγά», τόλμησα να πω… κι ετοιμάστηκα να ψάξω για καθίσματα. Ευτυχώς, δηλαδή, γιατί ένα άλλο χτύπημα στην πόρτα και νάσου την Συμπάθεια, να έρχεται αγκαζέ με την Αμηχανία.
Δεν μπορώ να γνωρίζω σε ποιο βαθμό υπήρχε Προσυνεννόηση (εμ βέβαια, ήρθε κι αυτή!) αλλά αμέσως μετά πλάκωσαν η Ευημερία, αγκαζέ με την Ευτυχία, ξοπίσω τους η Δυστυχία με την Απογοήτευση, και πιο πίσω ένα άλλο δίδυμο η Ευνομία με την Ασφάλεια.
Κόσμος σας λέω!
Μη με ρωτάτε πού χώρεσαν όλες αυτές οι σκρόφες, γιατί το πόρτεγο του μυαλού είναι πλατύ σε κάποιους ανθρώπους.
Είπα σε κάποιους, γιατί, τους μεγάλους χώρους υποδοχής τους συναντούμε στα «ανοιχτά» μυαλά… Προφανώς έχετε κι εσείς ακουστά για κάποιους «στενόμυαλους», που τα δωμάτια του μυαλού τους είναι μικρούλικα κι ανήλιαγα σαν κρατητήρια φυλακών…
«Βάλε μια ρακή, κάμε ένα λαδόψωμο, κόψε και λίγο τυράκι», είπε η Ανυπομονησία, αλλά της έκαμε δριμεία παρατήρηση η Αυθάδεια: «Να σηκωθείς ετουλόγου σου να φέρεις τα ποτηράκια», της είπε, και συμφώνησε απολύτως η Αυστηρότητα. Έλα σου που αρπάχτηκε η Ανομία και η Ανυπακοή… κι ήταν έτοιμες για… καυγαδάκι!
«Ηρεμήστε κοπέλες μου», είπε η Ευταξία, και συμπλήρωσε: «κάθε πράμα στην ώρα του», έχοντας τη σύμφωνη γνώμη της Ευνομίας.
Κοιτούσα σαν αποσβολωμένος! Τόσες πολλές και τόσο όμορφες λέξεις! Κι η καθεμιά της, αν και γριές, είχε τα προσόντα της, αλλά και τις αδυναμίες της… Καλοντυμένες, γουστόζες και αεράτες, κάποιες εξαίσια μακιγιαρισμένες και κάποιες άλλες με αυθεντική ομορφιά.
«Λοιπόν, μην ξεχνάτε, ότι βρισκόμαστε σε ξένο σπίτι», είπε με βλοσυρό ύφος η Αυστηρότητα και σ’ αυτό συμφώνησε τόσο η κυρά Ισορροπία, όσο και η δεσποινίς Περίσκεψη. Έλα σου, που όπως προείπα, έχουμε τα διαβολικά δίπολα, και νάσου την κυρία Απερισκεψία, να συνεργάζεται με μια άλλη σκρόφα, την Σκοπιμότητα, που στρούφηξαν τα μούτρα τους λέγοντας: « Όλο εξυπναδούλες είσαστε! Μήπως να κοιτάζατε τα χάλια σας;», είπαν, λες κι ήταν συνεννοημένες.
Κάποια στιγμή σκέφτηκα να παρέμβω, αλλά εν τω μεταξύ, ήρθαν η Αισιοδοξία και η Ευδαιμονία, οπότε σκέφτηκα πως, θα αναλάβουν αυτές και δεν έπεσα έξω. Πράγματι, σε χρόνο μηδέν, άλλαξε η διάθεση όλων. Είχαμε βέβαια και την τύχη να έρθουν αγκαζέ η κυρία Νότα με την δεσποινίδα Ποίηση, την Αρμονία, και τη Σύνθεση, και αμέσως μετά κατέφτασε η Μουσική!
Χωρίς να το καταλάβουμε αρχίσαμε τα τραγούδια! Πάει η Στασιμότητα, και η Απαισιοδοξία, μουγκάθηκε η Γκρίνια και η Μεγαλοστομία. Όταν η Ποίηση παντρεύεται με τη Μουσική γεννιέται το τραγούδι, κι αυτό, έχει το θείο πλεονέκτημα, να μας μερακλώνει, να μας βαλαντώνει, να μας ξεσουβιάζει και να μας συνεπαίρνει! Η Μουσική και η Ποίηση μπορούν να συνυπάρχουν και με την κυρία Χαρά και με την δεσποινίδα Λύπη…
Βαλαντωμένοι και μερακλωμένοι λοιπόν, και δώστου ρακές και μεζεκλίκια, νάσου και τη Διάθεση στα ύψη, γιατί, όπως ήδη είπα η Μουσική διώχνει τη Γκρίνια και τη Κακομοιριά.
Τραγουδήσαμε, χορέψαμε, ξεφαντώσαμε, κάναμε την καντάδα μας στα στενοσόκακα και στα ξαγναντέματα του νου και κατά το ξημέρωμα, όλες τους αποκαμωμένες, μισοζαλισμένες και τρεκλίζοντας τράβηξε η κάθε μια στο κονάκι της… κι έμεινε ολομόναχος ο νους μου, να σκουπίσει και να τακτοποιήσει… Αλίμονο στο νου που δεν σκουπίζει και δεν τακτοποιεί… Άντε την επομένη να σκεφτείς, να συλλογιστείς και να δώσεις εντολές…
Η αλήθεια είναι ότι δεν προλάβαμε να κουβεντιάσουμε… αλλά νομίζω πως… υπάρχει καιρός… Θα έρθουν και οι φιλολογικές βραδιές, και οι πολιτικές Αψιμαχίες…. Άλλωστε απανωτές εκλογές έρχονται!!!
Υ.Γ. Είμαι σίγουρος πως, από την ομήγυρη αναζητήθηκαν η Ηθική, η Αλήθεια και η Δικαιοσύνη. Όμως αυτές, δυστυχώς, είναι άγνωστες λέξεις στην νεώτερη Ελλάδα…
Σημείωση: Η κεντρική φωτογραφία είναι από το διαδίκτυο