Ο Νικολής, ο πολυκουρασμένος Βιαννίτης που σας έλεγα τις προάλλες, εκίνησε με το αυτοκίνητό του να πάει στο Βενιζέλειο, και δεν πίστευε σ’ ό,τι έβλεπαν τα μάτια του!
Καρφωτός ήρθε στο γραφείο μου για να μου (ξανα)πει τα καθέκαστα…
«Ήπιασε, ως φαίνεται, τόπο το δημοσίευμα», μου λέει με κομπασμό!
Αρχικά, νόμιζα πως με κορόιδευε. «Εγεμίσανε τη στράτα πινακίδες με σήματα!», μου λέει και εγελούσανε και τα μουστάκια του.
Ήταν προφανέστατο πως αισθάνονταν μια κάποια ικανοποίηση, γιατί θεώρησε (δικαίως ίσως), ότι είχε σημαντικό μερίδιο από την εξέλιξη αυτή.
«Ίδια από το Αρκαλοχώρι να φτάξει ίσαμε την Κάτω Βιάννο εμέτρησα σκιάς εκατό-ίσως και εκατόν πενήντα- πινακίδες», μου επιβεβαιώνει, έμπλεος χαράς και ικανοποίησης…
Το απόγευμα της ίδια μέρας ξεκίνησα για το Ηράκλειο και πράγματι, έπαθα σοκ από τα τόσα πολλά σήματα…
Σε κάθε λακκουδάκι κι ένα σήμα! Τη νύχτα δε που επέστρεφα, η ευθεία στις ανηφοριές της Μάρθας έμοιαζε με επίγειο πολυέλαιο!
Να σας πω την αλήθεια μου ψιλομπερδεύτηκα και προς στιγμή νόμισα ότι βρισκόμουν στην Ιονία Οδό! Μάλιστα αναρωτιόμουν πότε θα φτάσω σε διόδια!
Πού βρέθηκαν τόσα πολλά σήματα απορώ και εξίσταμαι!
Η σοβαρή μου απορία όμως, ήταν άλλη: Τι ακριβώς συνέβη και ξαφνικά έγινε τέτοιο θαύμα;
Γιατί, εκτός από θαύμα, τι άλλο θα μπορούσε να έχει φωτίσει τους αρμόδιους, ώστε, να σκεφτούν το τόσο απλό, ότι δηλαδή, «αφού δεν είμαστε άξιοι να φτιάξουμε το δρόμο, ας βάλουμε τουλάχιστον σήματα, ώστε, ακόμη και σε περίπτωση ατυχήματος θα είμαστε καλυμμένοι»;
Την εύλογη αυτή απορία μου ήρθε να μου λύσει ένα τηλεφώνημα. Ήταν ένας άλλος συνδημότης μου, ο Ζαχάρης, ο οποίος μου υπέβαλε το ακόλουθο ερώτημα: «Γνωρίζεις να μου πεις ποιος θα έρθει στο Πανδημοτικό Μνημόσυνο»;
Του απάντησα με ειλικρίνεια, ότι θα έρθουν οι βουλευτές κι ο Περιφερειάρχης, οι εκπρόσωποι των στρατιωτικών και των αστυνομικών αρχών, η φρουρά και η μπάντα, προσθέτοντας ότι «οπωσδήποτε θα έρθει και κάποιος εκπρόσωπος της κυβέρνησης»…
Δεν καλύφθηκε ο Ζαχάρης από την απάντησή μου και επανήλθε δριμύτερος: «Μήπως έρθει η Πρόεδρος της Δημοκρατίας ή ο Μητσοτάκης;», «Όχι, εξ’ όσων γνωρίζω, δεν πρόκειται να έρθουν τόσο «υψηλά» προσώπατα», απάντησα χωρίς περιστροφές.
Η απάντηση του Ζαχαρία απαντούσε ταυτόχρονα και στη δική μου απορία…
«Τότε γιατί βάζουν τόσες πολλές πινακίδες σήμανσης στο δρόμο»;
Με κούφανε, ο συνδημότης μου!
Να λοιπόν πως εξηγούνται όλα κι εμείς, οι αφελείς, νομίσαμε ότι ευαισθητοποιήθηκαν από το δημοσίευμα!!!
Για να είμαι ειλικρινής ρώτησα κάποιον σημαντικό πολιτικό παράγοντα της Περιφέρειας, για το «τι συνέβη λες ξαφνικά πως νόσησαν από οξεία σηματοδοτίτιδα»;
Μου απάντησε διπλωματικά… «Έγινε η δημοπράτηση αποκατάστασης μέρους των κατολισθήσεων, αλλά, μέχρι να εγκατασταθεί ο εργολάβος…»…
«Ξέρουμε… ξέρουμε», του απάντησα κι εγώ και συμπλήρωσα με νόημα: «Έχουμε τρανταχτά παραδείγματα από τη… σπουδή ολοκλήρωσης των κόμβων στον άξονα «Ηράκλειο-Βιάννος»!
Βέβαια, σε σχετική συζήτησα που κάναμε με κάποιο άλλο φίλο, «ψαγμένο» περί τα δημόσια έργα, πληροφορήθηκα και το ανήκουστο, πλην ουχί απίθανο, ότι όλη αυτή η παρατεταμένη χρονοτριβή στην ολοκλήρωση σημαντικών έργων, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην απόλυτη ιδιωτικοποίηση και στην «διοδιοποίηση» των πάντων!
Εις επίρρωση μάλιστα του ισχυρισμού του μου είπε και το ακόλουθο «κουφό»: «Να θυμάσαι ότι το 2025 θα έχουν ολοκληρωθεί τα έργα στο αεροδρόμιο Καστελίου, αλλά δεν θα συμβεί το ίδιο και με τον κόμβο στο Αρκαλοχώρι »!!!
Ο Ζαχαρίας έβαλε όμως κι ένα άλλο εξωφρενικό προβληματισμό: «Λες» μου είπε, «μόλις τελειώσει το πανδημοτικό μνημόσυνο και οι επίσημοι φύγουν, να μαζέψουν τις πινακίδες σήμανσης και να τις πάνε όπου έχουν ανάλογες-άλλες ανάγκες»;
«Ε, όχι αυτό παραείναι τραβηγμένο», απάντησα και το εννοούσα.
Αλίμονο και τρισαλίμονο, αν φτάσουμε έως εκεί…
Είμαι βέβαιος, ότι την «αποκαθήλωση» των πινακίδων θα την αναλάβουν οι... "γνωστοί άγνωστοι", που θα τις οδηγήσουν για πούλημα στα παλιοσίδερα!
Πάντως, μια πινακίδα σήμανσης απουσιάζει οποία δεν έχει σχέση με τον ΚΟΚ αλλά με τη σοβαρότητα. Μια πινακίδα που θα γράφει «Η κοροϊδία συνεχίζεται»…
