2011: Η Κρήτη θρηνεί για τον Μανώλη Ρασούλη

Στις 5 Μαρτίου του 2011 "έφυγε" στα 66 του χρόνια, ο αγαπημένος τραγουδοποιός, συγγραφέας και δημοσιογράφος, Μανώλης Ρασούλης, ο οποίος γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ηράκλειο της Κρήτης.
Λέγεται μάλιστα, πως έψελνε στον Άγιο Μηνά και βοηθούσε τον πατέρα του στο χρυσοχοείο. Καλός μαθητής, σημαιοφόρος, κέρδισε βραβεία στους μοντέρνους χορούς και ήρθε τέταρτος στα 400μ στους σχολικούς αγώνες του νομού. Ανήκε από μικρός στην Αριστερά, ενώ ο πατέρας του ήταν για χρόνια στις ιταλικές φυλακές και ο θείος του στο Μαουτχάουζεν.
Ο Μανώλης Ρασούλης, μας χάρισε απίστευτες επιτυχίες, όπως το “ Αχ Ελλάδα”, το “ Νιώσε με”, και πολλά ακόμα υπέροχα τραγούδια που έχουν χαραχτεί για πάντα στις καρδιές μας.
Στην διάρκεια της δικτατορίας φεύγει για το Λονδίνο, όπου και θα παραμείνει 6 χρόνια. Οργανώνεται στο Τροτσκιστικό κίνημα όπου και γνωρίζεται με την Βανέσα Ρεντγκρεϊβ με την οποία δυο φορές συνεργάστηκε σε πολιτικές παραστάσεις. Στο Λονδίνο έγινε και συνεκδότης της εφημερίδας Σοσιαλιστική Αλλαγή.
Τον Μαϊο του ‘68 πήρε μέρος στην εξέγερση των φοιτητών στο Παρίσι. Λίγο μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου έρχεται στην Ελλάδα και η μεταπολίτευση θα τον βρει εργαζόμενο στα ναυπηγεία του Ανδρεάδη.
Τότε είναι που τον καλεί και ο Μάνος Λοϊζος και τραγουδούν μαζί τα "Νέγρικα" με την Μαρία Φαραντούρη.
Η συνεργασία του με το Νίκο Ξυδάκη στα "Δήθεν" είναι που θα τον καθιερώσει ως έναν από τους σημαντικότερους Έλληνες μουσικούς της γενιάς του, με επιτυχίες όπως "Αχ Ελλάδα", "Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια", " Πότε Βούδας, πότε Κούδας", " Το κοτλέ παντελονάκι", " Τίποτα δεν πάει χαμένο".
Τα τραγούδια του έγιναν γνωστά σε Ισραήλ, Τουρκία, Σερβία μέχρι και την μακρινή Ιαπωνία.
"...τους ανθρώπους αγάπησα"
Στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο με τίτλο «Εδώ είναι του Ρασούλη» που κυκλοφόρησε το 2007 από τις εκδόσεις «Ιανός» της Θεσσαλονίκης, ο ίδιος ο συνθέτης στο εισαγωγικό του κείμενο γράφει:
"Επουδενί το βιβλίο τούτο δεν συμπεριφέρεται ως επικήδειος για έναν στιχουργό. Έπεται η συνέχεια ως την τελική πτώση μου. Και δεν είμαι από πέτρα ούτε αθάνατος που 'λεγε κι ο αείμνηστος φίλος μου Άκης Πάνου…
...Με αγάπη πιστεύω και σύνεση, μέσα από την πολλαπλή εμπειρία μου θέλησα κατ' αρχάς να κάνω ένα βιβλίο όχι μόνο με τους στίχους μου (αυτό θα ήταν 0x0=0) αλλά να μνημειώσω τα κύρια χαρακτηριστικά και στοιχεία του εν λόγω φαινομένου, να μνημειώσω την αιχμή του νεοελληνικού πολιτισμού στο κλείσιμο του βασικού του κύκλου που τυχαίνει -κι όχι τυχαία- να κλείνει μαζί με τον βασικό κύκλο του νεοελληνικού έθνους.
Κάποιος Έλλην ποιητής γράφει: 'Πιότερο κι απ' τους ανθρώπους το τραγούδι τους αγάπησα'.
Εγώ να προσθέσω ότι πιότερο κι απ' το τραγούδι τους, τους ανθρώπους αγάπησα".