Δυο ιδιαίτερες μορφές που άφησαν ευανάγνωστα το αποτύπωμά τους στη Βιάννο του περασμένου αιώνα, βρέθηκαν απέναντι από το φωτογραφικό φακό κάποιου περαστικού τουρίστα, του οποίου το μαγικό φωτογραφικό «κλικ», τους «φυλάκισε» για πάντα σ’ αυτό το πολύ όμορφο ενσταντανέ, που αποπνέει γραφικότητα και ηρεμία!
Το βλέπουμε καθαρά στα γαλήνια πρόσωπά τους, με εμφανέστατη την ξεγνοιασιά, αλλά και περισσή άνεση απέναντι στο φωτογραφικό φακό.
Εξ’ αριστερών, ο παπά Αλέξανδρος Γρυλιωνάκης, ο ιερέας της ενορίας μου. Ήταν αυτός που συνεχώς μας παρακινούσε προκειμένου να ανέβουμε στο ψαλτήρι! «Εσύ θα πεις το «Πάτερ ημών» κι εσύ το «Πιστεύω»… Αυτή ήταν και η πρώτη μας επαφή με την ψαλτική. Αρχικά ως αναγνώστες κι αργότερα ως κανονικοί ψάλτες, δίπλα στους ήδη φτασμένους, τον καλλίφωνο Σπανογιώργη με το ανεπανάληπτο βιμπράτο, και το Γιώργη, το «Μωυσή», με την θαυμαστή ορθοφωνία… Πολλά τα παιδιά από την γραφική συνοικία Σωρός της Άνω Βιάννου, όπου και η Ενορία της Αγίας Αικατερίνης που ιερουργούσε, που βρεθήκαμε στο ψαλτήρι παρακινούμενα από τον παπά Αλέκο! Καλαμπουρτζής όταν έπρεπε, άριστος ιερουργός, ελκυστικός στην ψαλμωδία του, αγαπητός στους ενορίτες του και γενικότερα στους συγχωριανούς του.
Ο εκ δεξιών Γιώργης Παπαδημητράκης, ήταν για πολλά χρόνια ο καλύτερος φίλος και άριστος γείτονας του Μεγάλου Πλατάνου! Στο καφενείο του πρωτοείδαμε κινηματογράφο και Καραγκιόζη… εκεί γινόταν τα γλέντια των γάμων και στα… «ιδιαίτερά του» μαζεύονταν οι φίλοι του τζόγου! Ο Γιώργης του Χριστοφόρου, όπως ήταν γνωστότερος, ένας ιδιαίτερα πνευματώδης και χιουμορίστας Βιαννίτης, ήταν το τρίτο μέλος της όμορφης παρέας των επαγγελματιών που στόλιζαν με την αρχοντιά και τη σοβαρότητά τους τα περιπλατάνια καφενεία. Αρκεί να αναφέρουμε ότι, μοίραζαν ακόμη και τη γούρνα της Βενετσιάνικης βρύσης, όπου έβαζαν τα αναψυκτικά τους το καλοκαίρι για να είναι δροσερά, χωρίς μεμψιμοιρίες και… πονηρές σκέψεις! Και μιας και αναφερθήκαμε στους καφετζήδες του πλατάνου εκείνης της εποχής, ας θυμηθούμε και τους άλλους δύο, τον Απόστολο Ψαρολογάκη και τον Ηλία Μπιτσακάκη.
Η κάτασπρη ποδιά που φορεί ο Γιώργης Παπαδημητράκης είναι σήμα κατατεθέν της ποιότητας και της κουλτούρας των καφετζήδων μιας εποχής, που την εκτόπισαν και την εκδίωξαν, κακήν κακώς, οι βαρβαρίζουσες δυτικούρες με τα ξεσκισμένα τζινάκια και τα συμπαρομαρτούντα….
Άξιο προσοχής και το χειροποίητο-σιδερένιο τραπέζι, όπως βέβαια και η βιαννίτικη γκαζόζα «πηγής Κουτρουβή», του Κωστή Κουφαλιτάκη, που, όπως όλα τα ντόπια αναψυκτικά, εξαφανίστηκαν από την επέλαση της Κόκα Κόλα….
Θα ήταν σοβαρότατη παράλειψη αν δεν έκανα μια αναφορά στο πανέμορφο πεζοδρόμιο με τα εξαίσια πλακάκια! Αναπόφευκτες οι συγκρίσεις απ’ τις οποίες αναδεικνύεται η σημερινή κακογουστιά, που κυρίαρχο στοιχείο της είναι ο… κινέζικος γρανίτης ο οποίος, όπως κάθε βάρβαρο, κατατρόπωσε τις καλοσμιλεμένες ορθογώνιες πέτρες! Ο tempora! Ο mores!
