Ο λωτός είναι ένα φρούτο γνωστό στους Έλληνες, τόσο λόγω του Ομήρου, που τον αναφέρει στις περιπέτειες του Οδυσσέα στο νησί των Λωτοφάγων, όσο και σαν καταναλωτικό προϊόν στους σύγχρονους Έλληνες.
Η ζήτηση για φρέσκους λωτούς στην Ελλάδα είναι πολύ περιορισμένη και συνεπώς όλη η ελληνική παραγωγή που δεν ξεπερνά τους μερικούς εκατοντάδες τόνους, διακινείται στην εσωτερική αγορά, με εξαίρεση ίσως κάποιες μικρές ποσότητες που εξάγονται σε Ρωσία και Ουκρανία από ορισμένους Έλληνες εξαγωγείς. Οι οργανωμένες καλλιέργειες του προϊόντος είναι ελάχιστες, τη στιγμή που η παραγωγή σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες χρόνο με το χρόνο αυξάνεται σημαντικά. Για παράδειγμα, στην Ιταλία και την Ισπανία η παραγωγή πλέον ξεπερνά τους 70.000 τόνους ετησίως, ενώ σε κάποια κράτη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, όπως το Αζερμπαϊτζάν, η παραγωγή είναι ακόμη και υπερδιπλάσια από την ιταλική.
Στη διαμόρφωση της σχέσης των Ελλήνων με το φρούτο, έχει βοηθήσει κι η τραυματική εμπειρία αρκετών που έχουν δοκιμάσει ανώριμο λωτό, ο οποίος είναι πολύ στιφός και αφήνει για πολύ ώρα άσχημη γεύση στο στόμα. Ο λωτός δεν πρέπει να καταναλωθεί αμέσως μόλις κοπεί από το δέντρο. Πρέπει πρώτα να περιμένουμε να ωριμάσει περισσότερο, ώστε να φύγει αυτή η στιφή γεύση (που προκαλείται από την υψηλή περιεκτικότητα σε τανίνη) και να αντικατασταθεί από μια γεύση μελένια... Τα τελευταία χρόνια έχουν κερδίσει έδαφος νέες ποικιλίες οι οποίες είναι γλυκιές από την αρχή. Οι νέες ποικιλίες αυτές έχουν κάνει το λωτό ν' αυξήσει τις εξαιρετικά περιορισμένες πωλήσεις του στην Ελλάδα. Εμείς, πάντως δεν έχουμε συντελέσει στη συγκεκριμένη άνοδο. Τόσο η έντονη γλυκάδα, όσο και η μαλακιά υφή του συγκεκριμένου φρούτου, το κάνει να πέφτει στη σκάλα της σειράς προτεραιότητας με την οποία επιλέγουμε να γεμίζουμε το καλάθι μας. Ίσως κακώς, βέβαια, καθώς οι λωτοί διαθέτουν πλούσιες αντιοξειδωτικές και αντιγηραντικές ιδιότητες, καθώς επίσης και πολλές βιταμίνες και ιχνοστοιχεία.
