Ταλιατέλες με μελιτζάνες, καυτερή σάλτσα και κρητικά τυριά

Δύσκολα θα πιστέψει κανείς, πως, σ’ ένα τραπέζι μπορεί να πρωταγωνιστήσει ένα πιάτο που φτιάχνεται μόνο από τρία απλά και συνηθισμένα υλικά κι από άλλο ένα, λιγότερο απλό αλλά που πάντως κι αυτό, σαν και τα άλλα τρία, βρίσκεται καθημερινά στην κουζίνα μας.

Ναι, τέσσερα υλικά, οι χυλοπίτες, οι μελιτζάνες, οι ντομάτες και το τυρί, μπορούν να συνθέσουν (μέσω ποιας χημείας δεν γνωρίζω), ένα μοναδικό πιάτο από αυτά που δεν πιστεύεις πως θα μπουν στη ζωή σου και που όταν αυτό συμβεί το θέλεις συχνά και το θέλεις πολύ!

Θα ’ναι καμιά εικοσιπενταριά χρόνια όταν κάποιο χειμωνιάτικο βράδυ επρόκειτο να κάνω τραπέζι σε ένα παιδικό μου φίλο, τον Γιάννη, που ανάμεσα στις άλλες δραστηριότητές του (είναι αρχιτέκτονας) διατηρούσε κι ένα εξαιρετικό εστιατόριο σε κοσμικό Αιγαιοπελαγίτικο νησί, και όπως είναι φυσικό, αυτό με άγχωνε.

Έτσι έβαλα τα δυνατά μου και ετοίμασα ένα, καλό (θαρρώ) τραπέζι στο οποίο ανάμεσα σε διάφορα κρεατικά και συνοδευτικά (όπως χυλοπίτες) υπήρχε κι ένα φαγητό που οικογενειακά το αγαπούμε πολύ και που συχνά το αντιμετωπίζουμε σαν «κυρίως πιάτο». Κι αυτό είναι οι τηγανιτές μελιτζάνες που μπαίνουν στον φούρνο με καυτερή σάλτσα ντομάτας και τυριά.

Ο Γιάννης «δεν ακούμπησε» τα κρεατικά! Αντιθέτως, έβαλε χυλοπίτες στο πιάτο του κι ύστερα πάνω από αυτές τοποθέτησε μια γενναία κουταλιά από το ταψί με τις μελιτζάνες.

Την πρώτη φορά που το έκανε τον κοίταξα με έκπληξη. Όταν το επανέλαβε δύο και τρεις φορές και η ικανοποίηση ήταν διάχυτη στο πρόσωπό του, την δική μου έκπληξη άρχισε να την συνοδεύει και μια ανησυχία: Τι άραγε δεν του άρεσε στο υπόλοιπο τραπέζι και περιόριζε την επιλογή του στις χυλοπίτες με τις μελιτζάνες;

Πήρα το θάρρος και διστακτικά τον ρώτησα:

«...μα... πάνε»;

«Αν πάνε;» μου απάντησε. Και συνέχισε:

«Μια από τις ωραιότερες μακαρονάδες της Ιταλίας είναι η «πάστα αλά Νόρμα», που γίνεται με τηγανιτές μελιτζάνες κι εγώ την λατρεύω».

Τον συνδυασμό αυτόν τον άκουγα πρώτη φορά, μα

τον φιλοξενούμενό μου τον εμπιστεύτηκα. Στην Ιταλία είχε σπουδάσει, καλά τα πήγαινε με την γευσιγνωσία, εμπειρία είχε, κάτι παραπάνω θα ήξερε, σκέφθηκα.

Έτσι μπήκε αυτό το πιάτο και στη δική μας ζωή. Εδώ που τα λέμε εύκολο ήταν, δεν είχα ’δα να ετοιμάσω και πολλές άγνωστες παρασκευές.
Παρόλα αυτά πειραματισμοί έγιναν (κυρίως στον τύπο των ζυμαρικών) επαναλήψεις έγιναν επίσης και, όλα κατέληξαν στην παρακάτω συνταγή, μια συνταγή που λατρεύουν τα παιδιά μου (είναι το πρώτο ταψί που αδειάζει στα οικογενειακά τραπέζια) και που συχνά απολαμβάνουν και οι φίλοι μου.

Ελαιόλαδο, ταλιατέλες καλής ποιότητας (όσο πιο πλατιές τις βρείτε), φρέσκια ντομάτα, μελιτζάνες (αν είναι δυνατόν βιολογικές) κρητικά τυριά (ξηρό ανθότυρο + γραβιέρα).
Η αποθέωση της μεσογειακής κουζίνας!!!

Και ήρθε η στιγμή να μοιραστώ μαζί σας τις λεπτομέρειες αυτής της παρασκευής.

ΥΛΙΚΑ
(για ένα ταψί 30Χ40)
- 1/2 κιλό πολύ πλατιές ταλιατέλες
- 5 μέτριες μελιτζάνες
- 3 ποτήρια (νερού) τριμμένη ντομάτα
- 1 μεγάλο ξηρό κρεμμύδι
- 1 καυτερή πιπεριά
- 1ή 2 σκελίδες σκόρδο
- 1/2 ποτήρι (νερού) ελαιόλαδο (για τη σάλτσα)
- ελαιόλαδο για το τηγάνισμα
- 1 ποτήρι (ν) ξηρό ανθότυρο τριμμένο (λεπτά)
- 1 ποτήρι (ν) γραβιέρα Κρήτης, τριμμένη(χονδρά)
- 1 κύβο λαχανικών (δικό σας ή του εμπορίου)
- Αλάτι, λίγο κύμινο και λίγο ξηρό κόλιανδρο (αν τον χρησιμοποιείτε

ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Πλένουμε και κόβουμε σε φέτες πάχους 1/2 εκ. τις μελιτζάνες. Τις αλατίζουμε ελαφρά.

Βάζουμε αρκετό ελαιόλαδο σ’ ένα τηγάνι και τηγανίζουμε τις μελιτζάνες μέχρι να μαλακώσουν και να πάρουν χρώμα.

Τις απλώνουμε σε χαρτί κουζίνας για να απορροφηθεί το λάδι τους.

Στον χρόνο που τηγανίζονται οι μελιτζάνες μπορούμε να ετοιμάσουμε την σάλτσα.
Κόβουμε σε μικρά κομμάτια τις ντομάτες και το κρεμμύδι και τα βάζουμε στο μούλτι. Προσθέτουμε το σκόρδο και μία (ή παραπάνω) μικρή καυτερή πιπερίτσα και αλέθουμε καλά.

Βάζουμε σε μια μικρή κατσαρολίτσα μισό ποτήρι λάδι και μόλις ζεσταθεί ρίχνουμε τον πολτό με τα κρεμμύδια και τις ντομάτες. Προσθέτουμε τον κύβο λαχανικών και τα μπαχαρικά. Χαμηλώνουμε την εστία και σιγομαγειρεύουμε μέχρι να δέσει η σάλτσα.

Βράζουμε τις ταλιατέλες σε νερό με αλάτι και μια-δυο κουταλιές λάδι.

Δεν τις παραμαγειρεύουμε.
Tις θέλουμε σκληρές ( αλ ντέντε)

Τις σουρώνουμε και τις απλώνουμε στον πάτο του ταψιού (δεν τους ρίχνουμε τυρί).

Τις σκεπάζουμε με μια στρώση μελιτζάνες.
Βάζουμε πάνω σε κάθε μελιτζάνα μια μεγάλη κουταλιά (σούπας) σάλτσα. Προσέχουμε η σάλτσα να μη βγει έξω από την μελιτζάνα.

Ρίχνουμε στην επιφάνεια κάθε μελιτζάνας μια κουταλιά ανθότυρο.

Και καλύπτουμε την επιφάνεια όλου του ταψιού με την μισή τριμμένη γραβιέρα.

Επαναλαμβάνουμε την ίδια ακριβώς διαδικασία με μια ακόμη στρώση μελιτζάνες, σάλτσα ντομάτας και τυριά.

Ανάβουμε τον φούρνο στους 180 βαθμούς. Σκεπάζουμε με αντικολλητικό χαρτί το ταψί και ψήνουμε μέχρι να ροδίσει ελαφρά η επιφάνεια και να λιώσει η γραβιέρα (περίπου 20 λεπτά).

Σερβίρουμε το φαγητό μας ζεστό!

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1) Αν αγαπάτε τα καυτερά μπορείτε να βάλετε παραπάνω από μια πιπερίτσα
2) Στη Ιταλία το τυρί που χρησιμοποιούν (αντί του ανθότυρου) είναι η ρικότα. Αν προτιμάτε αυτή την επιλογή μπορείτε να το κάνετε. Ίσως θα μπορούσατε να χρησιμοποιήσετε και πεκορίνο.Το φαγητό γίνεται εξίσου νόστιμο (φυσικά πάντα σε συνδυασμό με γραβιέρα)
3) Παρόλο που λατρεύω τις χειροποίητες χυλοπίτες, γι’ αυτό ειδικά το πιάτο, δεν θα σας τις πρότεινα. Εδώ θέλουμε πολύ σκληρό ζυμαρικό ενώ δεν αποκλείουμε κι εκείνα της ολικής άλεσης
4) Στην Κρήτη η άξινη-ανάλατη και χλωρή μυζήθρα (που την λέμε «γλυκιά μυζήθρα» ) γίνεται «ανθότυρος» αφού παλαιωθεί και ξηρανθεί έτσι ώστε να έχει αρκετά στερεά μορφή (σαν σκληρό τυρί). Με αυτή τη μορφή χρησιμοποιείται στα ζυμαρικά.
Όσοι δεν είστε από την Κρήτη και ζητήσετε κρητικό ανθότυρο από τα σούπερ-μάρκετ, διευκρινίστε τους πως θέλετε παλαιωμένο (αλατισμένο) κι όχι χλωρό (μυζήθρα)
5) Για σερβίρισμα σε δεύτερο χρόνο σας προτείνουμε λίγο ζέσταμα στο φούρνο μικροκυμάτων.