Τα χρόνια της γλυκιάς μας νιότης
Πού βρίσκεις τόπο και περνάς
και δε σε βρίσκω χρόνε
και στοίβιασες απάνω μου
τα χρόνια και με τρώνε
Όσο διαβαίνει ο χρόνος, τόσο ακριβαίνει η ζωή. Κι όσο η ζωή ακριβαίνει, τόσο ο χρόνος σκάβει με τα νύχια του το μέτωπό μας, ωσάν το πρόσωπό μας να είναι το μέτρο του. Ο αδυσώπητος χρόνος, που δεν αρκείται στη φθορά, αλλά και στο βιολογικό μας τέλος… Σε κάτι τέτοιες, δύσκολες αναφορές, έρχεται η φωτογραφία να ομολογήσει τις αλήθειες της. Άλλωστε η φωτογραφία δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ο προβολέας που σκορπά άπλετο φως στον παρελθόντα χρόνο.
Διακρίνονται όρθιες από αριστερά: Πόπη Στέργιου Αγαπάκη Κυριακή Αγαπάκη-Δοργιάκη, Μαρία Αγαπάκη-Ραπτάκη, Μαρία Πετράκη.
Μεσαία σειρά: Δήμητρα Σηφάκη, Κατερίνα Αγαπάκη-Πετράκη, κάποια καθηγήτρια Οικοκυρικών, Ανθούλα Καραγιωργάκη-Τσικνάκη, Μαρίνα Πετράκη-Νεραντζάκη, Κατερίνα Χαλκιαδάκη-Γουρνιεζάκη και Φωφώ Αγαπάκη-Χλωρού.
Κάτω: Γιώργος Ι. Πετράκης (καθηγητής), Γρηγόρης και Μαρία Σηφάκη.
Υ.Γ. Τη φωτογραφία μας παραχώρησε ευγενικά η κ. Μαρία Τσικνάκη-Κοτσιφάκη, την οποία και ευχαριστούμε.
Δημοσιεύτηκε στην "Ηχώ της Βιάννου", τον Νοέμβριο του 2013