Ο αείμνηστος Γεώργιος Στιβακτάκης από την Έμπαρο είπε στην κόρη του Μαρία Στιβακτάκη -Κόμη, δασκάλα, τα κάλαντα του Λαζάρου που σας παραθέτουμε, προσθέτοντας τα ακόλουθα:
«Αυτά τα κάλαντα, τα λέγαμε παιδί μου, το πρωί του Σαββάτου κι όχι το βράδυ όπως τα κάλαντα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς μα δεν κατέχω γιάντα. Εβαστούσαμε στη μια χέρα ένα σταυρό από ξύλα. Στη μέση του δέναμε αρισμαρί κι ένα ρόδο. Μα εμείς δεν είχαμε στην αυλή μας λουλούδια και του ’δενα δυο-τρεις κεφαλές σπαρμένο (στάρι ή κριθάρι) και δυο-τρεις παπαρούνες, κόκκινες σαν το αίμα του Χριστού! Στην άλλη χέρα εκράτουνα ένα καλάθι και μας βάζανε οι νοικοκερές αυγά, τα οποία πηγαίναμε στις μανάδες μας. Αλλά εμείς είχαμε πολλές όρνιθες και δεν τα ’θελε μάνα μου και τα ‘δινε στσι άλλες γυναίκες. Μου κακοφαίνουντανε βέβαια, μα ίντα ήθελα να κάμω; Ανέ τζη ’λεγα πράμα, εμπόρειε να φάω και κιαμιά. Μα δεν ήτανε για τ’ αυγά που θέλαμε να πούμε τα κάλαντα, αλλά που παρεουλιάζιαμε από πολλές μέρες πια μπρος, να σάσομε τσοι σταυρούς, να λέμε από πού θα αρχίξομε, να γυρεύγομε ξύλα και βιόλες, να μαθαίνει ο γεις τ’ αλλού ό,τι εξέχνα. Ε, τα παντέρμα χρόνια και πούντα!!!»…
