Εδώ και καιρό ήθελα να αναθιβολέψω ένα ετοιμόλογο και πνευματώδη άνθρωπο που άκουγε στο όνομα Μανώλης Περάκης ή στο «καλλιτεχνικό» Αιμοδότης…
Από κοπέλι μικιό είχε δείξει το «δαιμόνιο» πνεύμα του στον πατέρα του πρώτα-πρώτα: -Ωρέ μπαμπά, σαν να μου φαίνεται ότι δεν είμαι γιος σου…… εγώ μοιάζω του Ανεράψη!!! (Ανεράψης ήταν το παρατσούκλι του πατέρα της μάνας μου, κατά κόσμον Ρουσελιωτάκης) .
Ετουτηνέ σου δίνω , ετουτηνέ σου χαρίζω ο Περακονικολής… -Ολάν-τσογλάν που δα πεις τον πατέρα σου …κερατά! Δεν μπανά τσι φαγε…. Αυτός το χαβά ντου: κουνιάδο φώναζε τον πατέρα μου, μια και την αδελφή ντου είχε παντρευτεί, και μένα ανήψο!!! Λεπτοκαμωμένος καθώς ήταν και με τον αυτοσαρκασμό, που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους που έχουν χιούμορ, έλεγε ότι όταν πήγαινε στο νοσοκομείο για καμιά ακτινογραφία, δεν του έβγαζαν «πλάκα», ο γιατρός με δυο μανταλάκια τον κρεμούσε στην απλώστρα κόντρα στον ήλιο, έβαζε τα γυαλιά ντου και ήκανε τη διάγνωση… Από την αδυναμιά του βγήκε το «καλλιτεχνικό» Αιμοδότης…
Καφενείο απέναντι στο Δημαρχείο της Ιεράπετρας , του Ρουσελιώτη με τ΄όνομα, μος και μόχριαζε και από το ραδιόφωνο οι πελάτες πίνοντας άλλος τον καφέ του κι άλλος τη ρακή ντου άκουγαν την εκπομπή του Γιώργη Παπαγεωργίου «καλησπέρα Κρήτη».
Ο Σκουλάς ο Βασίλης τραγουδούσε κεινά την ώρα την ωραία μαντινιάδα: « άλλη έχω μέσα στην καρδιά κι άλλη χτυπά την πόρτα…» διακοπή η ΔΕΗ, «άκρα του τάφου σιωπή» στο καφενείο και ακούγεται η φωνή του Αιμοδότη: «κι άλλη έχω στη ΔΕΗ κι αναβοσβεί τα φώτα!»
