"Το φαράγγι κι αυτό
παραθύρι ανοιχτό,
δείχνει θάλασσας
ένα κομμάτι.
Κι η καρδιά μου σκιρτά
και σε όλα πετά
όπου τύχει και πέσει
το μάτι"
Το προταχθέν ποιητικό απόσπασμα, υπογράφεται από ένα σπουδαίο της ελληνικής οπερέτας και ποίησης, τον Κερκυραίο Στάθη Μάστορα, ο οποίος, ήρθε στη Βιάννο ως καθηγητής μαθηματικών, και δυστυχώς, στήθηκε στο απόσπασμα των αδίστακτων Ναζί κατακτητών, εκείνο το ματωμένο Σεπτέμβρη του '43 μαζί με τους υπόλοιπους 460 συνεπαρχιώτες. Το αριστουργηματικό ποίημα του Μάστορα-αφιέρωμα στις ομορφιές της Βιάννου, είναι αδιάψευστο πιστοποιητικό της φυσικής ομορφιάς της γενέτειρας του Ι. Κονδυλάκη και, ταυτόχρονα, ένα μικρό δείγμα της ποιητικής αρετής του ποιητή.
Όλα τα παραπάνω ανακλήθηκαν στο συλλογισμό μου, από την, εκ του σύνεγγυς όπτευση του εντυπωσιακού Βιαννίτικου φαραγγιού, που πράγματι, όταν λ.χ. κάποιος από το Λουτράκι της Βιάννου ή από το Σωρό ή το Πετρούνι, κοιτάζει προς το νότο, το φαράγγι όντως είναι ένα παράθυρο ανοιχτό στο Λιβυκό Πέλαγος!
Το φαράγγι λοιπόν, που στη νεότητά μου, το διερχόμουν με ευελιξία ζαρκαδιού! Ήταν (και είναι) ο συντομότερος δρόμος προς τη θάλασσα, αυτήν την μεγάλη πλανεύτρα που όπως λέει ένα πολύ παλιό τραγούδι-σουξέ του αείμνηστου Βαγγέλη Παπαγιαννάκη "κάτω από την ποδιά της τη γαλάζια είναι κρυμμένη η δόλια μου καρδιά"....
Ως προελέχθη, σήμερα βρέθηκα στον αυχένα του φαραγγιού. Από το εσωτερικό του τα δρομολόγια είναι απαγορευμένα για την ηλικία μου. Έτσι, αρκέστηκα στην αφ' υψηλού όπτευση.
Ο λαϊκός στιχουργός έγραψε την ακόλουθη πανέμορφη μαντινάδα (την τραγούδησε ο Ψαραντώνης) : Η μια μεριά του φαραγγιού
δεν σμίγει με την άλλη
και λαχταρούνε το σεισμό
ν' αγκαλιαστούνε πάλι
Παρατηρώντας το φαράγγι της Βιάννου, νομίζεις πως πράγματι, η μια μεριά συνομιλεί αενάως με την άλλη και πως μάλλον, πρόκειται για ερωτικό δίδυμο που ποτέ δεν θα παραιτηθεί από την επιθυμία και το δικαίωμα να ξανασμίξει! Ποιος ξέρει; Ίσως στο μέλλον μια γεωλογική ανακατάταξη να επανορθώσει...
Πάντως, έτσι όπως θαύμαζα την γεωφυσική αρχιτεκτονική του φαραγγιού, μέσα μου αφυπνίστηκε ένας στιγμιαίος παλιμπαιδισμός:Να γύριζα (λέει) στην πρώιμη εφηβεία και... τρέχοντας να περάσω μ' ένα άλμα εις μήκος, στην απέναντι πλευρά του φάραγγα, στο λόφο της Κεφάλας! Ωστόσο, αυτά μόνο ως μυθολογικά στοιχεία μπορεί να αξιολογηθούν!!!
Ασφαλώς το πρώτο που κέρδισε το ενδιαφέρον μου ήταν (ξανά!) η Άνοιξη και το βαθύ πράσινο που ντύθηκε η ένθεν κακείθεν του φαραγγιού περιοχή, που μαζί με τους υπέρογκους πέτρινους όγκους προσφέρουν μια εξαιρετική εικόνα. Εστιάζοντας προσεκτικότερα, το ήδη πανέμορφο σκηνικό καθίσταται προσέτι ομορφότερο, καθώς μια μικρή συντροφιά αιγοπροβάτων είναι ξαπλωμένα αμέριμνα σιμά του ερέβους, απολαμβάνοντας τη μυρικαστική τελετουργία! Βλέπετε, ο εχθρός των αιγοπροβάτων είναι ο άνθρωπος κι όχι ο γκρεμός.
Έμεινα για ώρα εκεί. Αυθόρμητα ήρθε στα χείλη μου ο στίχος του Κ. Κινδύνη που μελοποίησε ο Στ. Ξαρχάκος και ερμήνευσε μοναδικά ο Ν. Ξυλούρης: Πώς να σωπάσω μέσα μου
την ομορφιά του κόσμου
η θάλασσα στα μέτρα μου
κι ο ουρανός δικός μου...
