Μια τέτοια ημέρα το 2012, η Βιάννος αποχαιρετούσε ένα από τα πιο μάχιμα, διεκδικητικά προς όφελός της, τέκνα της, τον Γεώργιο Δ. Χρηστάκη.
Ο Γεώργιος Χρηστάκης, υπήρξε μάχιμος μέχρι την ημέρα που έκλεισε οριστικά τα μάτια του, τη 16η Μαρτίου του 2012.
Γεννήθηκε στο Βαχό το 1920. Αποφοίτησε από την Παιδαγωγική Ακαδημία Ηρακλείου το 1940 και υπηρέτησε ως δάσκαλος από το 1940 έως το 1947 σε σχολεία στις Καριές, Παναγιά και Θεολόγο της Θάσου - Καβάλας και Αγίου Βασιλείου, Αμιρών και Χαρασού των επαρχιών Βιάννου και Πεδιάδος Ν. Ηρακλείου.
Άνηκε στη γενιά των δασκάλων, που το πολιτικό σύστημα ουσιαστικά δεν επέτρεψε να ασκήσουν το επάγγελμα τους. Ο ίδιος τα κατάφερε για μόλις 7 χρόνια καθώς θεωρήθηκε "επικίνδυνος" και το 1949 εκτοπίστηκε στα ξερόνησα της πίκρας…*
Ο Χρηστάκης όμως είχε σύμφυτες αξίες. Δεν ορρώδησε, δεν έσκυψε, δεν δικαίωσε ποτέ τους διώκτες του, αλλά πάλεψε, αγωνίστηκε και με εντιμότητα κατάφερε να λύσει το βιοποριστικό του. Είναι όμως εντυπωσιακό το γεγονός, ότι σκόπιμα επέλεξε να ασχοληθεί με το βιβλίο, γιατί πίστευε πως, μόνο με το διάβασμα μπορείς να σκοτώσεις το τέρας της αμάθειας και να διαλύεις τα σκοτάδια. Ως βιβλιοπώλης, άφησε εποχή στο μετεμφυλιακό Ηράκλειο, να δανείζει βιβλία σε άπορους βιβλιόφιλους. Αυτός τους γνώρισε τον Λουντέμη και τον Καζαντζάκη, τον Βάρναλη και τον Σεφέρη. Ωστόσο, το ανήσυχο πνεύμα του δεν αρκέστηκε σ’ αυτά.
Ο Γιώργος Χρηστάκης βρήκε τον ιδανικό συνεργάτη, τον Κώστα Στεφανάκη, προκειμένου να πραγματοποιηθεί ένα ιδιαίτερα δύσκολο εγχείρημα, όπως ήταν η έκδοση μιας μηνιαίας εφημερίδας. Οι δύο πρωτοπόροι πνευματικοί γίγαντες, χωρίς να φεισθούν χρόνου, κόπου και εξόδων, δρομολόγησαν την έκδοση της ιστορικής-μηνιαίας επαρχιακής εφημερίδας «Βιαννίτικα Νέα», μιας εφημερίδας που άφησε το στίγμα της, όχι μόνο στη Βιάννο του περασμένου αιώνα, αλλά σε παγκρήτιο επίπεδο.
Μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας αυτής, αναδείχθηκε πλήθος αρχαιολογικών, ιστορικών, ηθογραφικών και πολιτιστικών στοιχείων.
Αλλά δεν αρκέστηκαν μόνο σ’ αυτό. Το μνημειώδες ερευνητικό τους έργο με τίτλο «Επαρχία Βιάννου 1940-1945» είναι μια από τις σοβαρότερες ευεργεσίες προς τον τόπο μας. Στις 535 σελίδες του επίπονου τούτου ιστορικού θησαυροφυλάκιου, συμπεριλαμβάνονται πλήθος ιστορικών στοιχείων και μαρτυριών, που αφορούν την δραματική περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, την πλούσια αντιστασιακή δραστηριότητα που αναπτύχθηκε στον τόπο μας και βέβαια, τα γεγονότα που προηγήθηκαν για να φτάσουμε στο σκληρό Σεπτέμβρη του ’43 και στο Ολοκαύτωμα.
Υπάρχει ακόμη ένας μεγάλος αριθμός παράλληλων εκδόσεων που αφορούσαν στο μεγάλο Βιαννίτη λογοτέχνη Ιωάννη Κονδυλάκη, στη θυσία της Βιάννου, στη συλλογή ποιημάτων κ.α. ενώ και οι δύο αυτοί πνευματικοί ταγοί, μας κληροδότησαν αρκετά ακόμη εκδοτικά-πνευματικά τους νάματα.
Η τελευταία επιστολή
.Όπως γράψαμε παραπάνω, ο Γεώργιος Χρηστάκης υπήρξε μάχιμος μέχρι και τις τελευταίες στιγμές του. Λίγο πριν φύγει από τη ζωή, έγραψε την τελευταία του επιστολή με αποδέκτη το δήμαρχο Βιάννου, το δημοτικό συμβούλιο, αλλά και όλους τους δημότες της περιοχής, η οποία και έχει τίτλο «η Βιάννος μπορεί και πρέπει να επιβιώσει» την οποία και απέστειλε**.
Στο πλαίσιο της επιστολής του ο Γιώργος Χρηστάκης ανέφερε πως οι πολίτες πρέπει να κατανοήσουν ότι το μέλλον του τόπου ανήκει στους ίδιους και γι’ αυτό οφείλουν να αγωνιστούν.
Χαρακτηριστικά στην επιστολή του Γιώργου Χρηστάκη αναφέρονται ως αναγκαία:
«1. Να ενώσουμε τη φωνή μας με τη φωνή όλων των Ελλήνων για την επανάκτηση της εθνικής μας ανεξαρτησίας. Όχι στην κατοχή και στην επιτροπεία. Μεγάλο μέρος του χρέους της χώρας μας ανήκει σε πανωτόκια και προμήθειες. Να διαγραφούν και να φύγουν. Να διεκδικήσει η ελληνική κυβέρνηση από τη Γερμανία να μας πληρώσει τα όσα μας χρωστά (κατοχικό δάνειο, αποζημιώσεις).
2. Οι δημότες να πάρουν μέρος δυναμικά, με διαμαρτυρίες, συγκεντρώσεις για τη διεκδίκηση των όσων ο δήμος δικαιούται, έστω και τα λίγα που του χορηγεί ο ιδρυτικός τους νόμος. Δεν αρκούν οι κατά καιρούς δηλώσεις, επιστολές ή και παραστάσεις του Δημάρχου. Οι διεκδικητικές παραστάσεις του στα Υπουργεία, στην Περιφέρεια και όπου αλλού, να γίνουν πιο αντιπροσωπευτικές.
3. Συμμετοχή στον αγώνα για φτηνά λιπάσματα και καύσιμα, για να πέσει το κόστος παραγωγής των προϊόντων».
Ο Γιώργος Χρηστάκης αναφέρονταν παράλληλα και στα προϊόντα της Βιάννου υποστηρίζοντας ότι «Δήμος, Συνεταιρισμοί και παραγωγοί σε συνεργασία, να επισκευάσουν και να αξιοποιήσουν το υπάρχον τυποποιητήριο του Συνεταιρισμού της Άνω Βιάννου. Να τυποποιήσουν μια ποσότητα και να βγουν στην αγορά, την ελληνική και τη διεθνή, αφού προηγηθεί μια καμπάνια για ενημέρωση της κοινής γνώμης».
Όπως υποστήριζε στην επιστολή του ο Γιώργος Χρηστάκης, η περιοχή μπορεί να ανακτήσει τουριστικό εισόδημα, να δημιουργήσει γαλακτοκομική μονάδα στον Πεύκο, αλλά και να προχωρήσει σε δράσεις για πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Ο Γιώργος Χρηστάκης έκλεισε την τελευταία επιστολή του με δύο επισημάνσεις:
α) «Να εξασφαλιστεί η καλή βατότητα όλων των αγροτικών δρόμων, για την άνετη διακίνηση των αγροτικών τροχοφόρων, τη μείωση των καυσίμων με συνέπεια τη μείωση κόστους του προϊόντος.
β) Οι πηγές του δήμου παρείχαν πάντα υγιεινό πόσιμο νερό. Αυτό, ο δήμος έχει τη βαριά ευθύνη να το εξασφαλίσει, απομακρύνοντας τον κίνδυνο μόλυνσής του από τα κοπάδια ή οποιαδήποτε άλλη αιτία. Θα απαλλάξει, έτσι, τους δημότες από την προμήθεια του πανάκριβου εμφιαλωμένου νερού, αφαιρώντας σημαντικό ποσόν από τον οικογενειακό προϋπολογισμό».
Σ'αυτό το σημείο, θα πρέπει για άλλη μια φορά να επισημάνουμε αυτό το οποίο λέμε σε κάθε αφιέρωμα που έχουμε κάνει έως τώρα, προς τους ανθρώπους που φώτισαν και φωτίζουν τον τόπο μας. Θεωρούμε τεράστια παράλειψη από τους τοπικούς άρχοντες, το ότι δεν έχουν μεριμνήσει να πάρουν τα ονόματά τους, δρόμοι, σχολικές και δημοτικές αίθουσες ή κτίρια. Είναι άραγε τόσο χρονοβόρο και κοπιαστικό, που δεν αξίζει τον κόπο;
*Από αφιέρωμα του Μανώλη Σπανάκη στο viannitika.gr
**Από την εφημερίδα "Πατρίς" της 19ης Μαρτίου του 2012
