Στη Μνήμη Νίκου Κοντάκη-24 χρόνια από το θάνατό του

Θλιβερή επέτειος του Νίκου Κοντάκη
24 χρόνια από τον άδικο θάνατο ενός νέου ανθρώπου, του Νίκου Κοντάκη, που στα 26 του χρόνια μετακόμισε σ’ άλλα μέρη, σκορπίζοντας άφατο πόνο σε δικούς και φίλους.
24 χρόνια μετά, διαβάσαμε τα όσα έγραψε στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης ο πατέρας του, ο αγαπημένος φίλος, ο ξεχωριστός συνδημότης, ο Κώστας Κοντάκης. Ομολογούμε ότι σπάραξε η καρδιά μας από αυτή την κατάθεση ψυχής του πονεμένου πατέρα.
Σκεφτήκαμε να μοιραστούμε με το αναγνωστικό μας κοινό τον επιμνημόσυνο λόγο αυτό, αφενός γιατί τα λόγια αυτά αφορούν κάθε πονεμένο γονιό και αφετέρου γιατί ο Κωστής Κοντάκης είναι ένα ακριβό μέλος της Παμβιαννίτικης κοινωνίας.
Ευχόμαστε εγκάρδια να είναι αναπαυμένο το παιδί του. Ο Νίκος ζει στην παράδεισό μας, που είναι η αιώνια Μνήμη όλων μας.
Τα λόγια του πατέρα
«Ο χρόνος σκορπάει την σκόνη του και σκεπάζει τα πάντα, αλλά στο ελαφρύ αεράκι, αυτά που είναι βαθιά χαραγμένα, βγαίνουν μπροστά μας και μας πλημμυρίζουν συναισθήματα.
25 Ιανουαρίου 2001
Ο παντεδότης και παντογνώστης Θεός, ο βλέπων εν κρυπτώ και αποδίδων εν τω φανερώ, ηθέλησε ο Νίκος Κοντάκης στα 26 του χρόνια να αναπαυθεί εν «Κυρίω».
Πέρασαν 24 χρόνια διαφορετικά για όλους εμάς που γνωρίσαμε τον Νίκο.
Από μικρός ο Νίκος αγκάλιαζε τους ανθρώπους με αγάπη, την πρωτίστη των αρετών, την μόνη συνάπτουσα τον άνθρωπο προς τον Θεό. Υπήρξε τα λίγα χρόνια της ζωής του σεμνός και προχωρούσε στην νεότητα με άκρα επιμέλεια, στις πράξεις του «τύπος και υπογραμμός» για να καταστεί ωφέλιμος στην κοινωνία που βρέθηκε.
Ποιος δεν εθαύμασε τον Νίκο βλέποντας τέτοια καλωσύνη και εγκράτεια; Ποιος δεν εξεπλήττετο βλέποντας ένα σώφρονα και σεμνό νέο; Είχε ο Νίκος την παντοδύναμο του πνεύματος χάριν, διότι κατά τον ιερό Χρυσόστομο «όπου η σωφροσύνη και η σεμνότης εκεί και η του πνεύματος ενεργός χάρις μετά δαψιλείας εφίσταται».
Όμως 24 χρόνια μας βασανίζουν πολλά ΓΙΑΤΙ;
Ξέρω δεν υπάρχει ειδική απάντηση αλλά η μοναδική όμοια για όλους: «Ο Θεός έτσι το θελησε».
Η αγάπη ξαφνικά έγινε πόνος, μια ανάμνηση φωτεινή, μια μάταιη πλέον αναζήτηση. Είναι όμως σίγουρο ότι ο Νίκος δεν ήταν, ΕΙΝΑΙ και θα ΕΙΝΑΙ παρουσία, λόγος, μορφή και μνήμη, γιατί τα θεμέλια που έστησε στα λίγα χρόνια της ζωής του με την ανθρωπιά και την ταπεινότητά του, κανένας θάνατος δεν τα απειλεί. Τον θυμόμαστε τον Νίκο ως ένα σκεπτόμενο νέο ο οποίος ζώντας σε μια εποχή τόσο ταραγμένη κατόρθωσε στα λίγα χρόνια της ζωής του να βρει τον τρόπο να ατενίσει την αιωνιότητα.
Η προσωπικότητα του Νίκου μας γοήτευσε με τον πλούτο της και ακόμη περισσότερο με την ισορροπία της , πράγματα αξιοσημείωτα σ’ αυτούς τους καιρούς της εξειδίκευσης και της ηθικής αταξίας. Μπορεί ο Νίκος να ήταν μόλις 26 χρόνων όμως πρόλαβε να μας διδάξει πως πρέπει να είναι ένας θαρραλέος, δυναμικός, αλλά και σεμνός άνθρωπος, αυθεντικός και υπεύθυνος. Ξεχώριζε μέσα σ’ όλους για το ήθος και την αξιοπρέπεια, την σεμνότητα και την καλοπροαίρετη συμπεριφορά. Ο Νίκος κατείχε σε ανώτερο βαθμό αυτό που ο Πλάτων ονομάζει «Δικαιοσύνη», την δικαιοσύνη ανάμεσα στις αρετές, την ουσία της τάξης και της αρμονίας που δίνει στις αρετές δύναμη και αξία.
Αξέχαστη θα μας μείνει η προσωπικότητα του Νίκου η ευαισθησία του και κυρίως η χαρακτηριστική του ευγένεια που βρισκόταν διάχυτη στην ανθρώπινη φύση και υπόστασή του.
Σήκωσε επάξια, ο Νίκος, στους νεανικούς του ώμους το ασήκωτο βάρος της έννοιας της ανθρωπιάς.
Κι όμως στις 25 Ιανουαρίου 2001 τον υπέροχο αυτό νέο η επίγεια ζωή τον παρέδωσε στην επουράνια. Πέρασε την ώρα της καταξίωσής του ξαφνικά και ΑΔΙΚΑ «εκείθε πέρα στον ολόφωτο θόρυβο της αιωνιότητας, την μυστηριώδη χώρα της αιώνιας αποθεραπείας αφού μας υπέμνησε τι κορυφαίο είναι ν’αγαπάς τον άνθρωπο.
Στις 25 Ιανουαρίου 2001 η αδόκητος έξοδος του Νίκου αφήρεσε ένα μεγάλο φως από την γενιά του αλλά πιστεύω ότι έχει προσθέσει ένα φως ανάμεσα σ’εκείνους που λάμπουν στον άλλο κόσμο γιατί εδόξασαν με πάθος και γενναιότητα το ήθος στον κόσμο αυτό.
Στις 25 Ιανουαρίου 2001 εχάσαμε ένα τίμιο και ευγενικό νέο, μια ψυχή αγαθή πρόθυμη να αγαπήσει και να αναγνωρίσει με σεμνότητα, να επαινέσει και να χαρεί τις ευτυχίες των άλλων.
Αυτός ο πλουτισμένος με φρόνημα μεγαλοπρεπές, νέος στα 26 του χρόνια ανηφόρισε προς τον ουράνιο Γαλαξία, απρόσμενα αλλά και ΑΔΙΚΑ πέρασε στη χωρία των απόντων χωρίς πόνους και ταπεινώσεις, χωρίς αρρώστιες και δόλιο γήρας, πέρασε στην αιωνιότητα ειρηνικά και ανεπαίσχυντα.
Αλησμόνητε μου γιε, η αγάπη όλων που σε γνώρισαν κάνει ίσως τα δάκρυά μας λιγότερο πικρά σίγουρα όμως την μνημοσύνη σου αιώνια.
Μοναδική διέξοδος και παρηγοριά μας τα λόγια του Κοσμά του Αιτωλού προς κάθε πονεμένο: «Πριν σου στείλει ο Θεός το Σταυρό που σηκώνεις τον κοίταξε με τα πάνσοφα μάτια του, τον εξέτασε με την θεία λογική του, τον έλεγξε με την ατέλειωτη δικαιοσύνη του, τον θέρμανε στην γεμάτη αγάπη καρδιά του, τον ζύγισε καλά με τα στοργικά του χέρια, μη τυχόν και πέσει βαρύτερος απ’όσο μπορείς να σηκώσεις και αφού υπολόγισε το θάρρος σου τον ευλόγησε και τον απίθωσε στους ώμους σου. Μπορείς να τον σηκώσεις , κράτησε τον και ανέβαινε από τον Γολγοθά στην Ανάσταση».
Όμως η ανθρώπινη παρουσία του Νίκου είναι αναντικατάστατη.
Μας λείπεις παιδί μου και μας λείπεις πολύ.
Μας μένει πια γιε μου η ελπίδα ότι το άνυδρο τοπίο των φαινομένων πραγμάτων διαδέχεται η πλούσια βλάστηση μιας άλλης πραγματικότητας.
Είμαι σίγουρος παιδί μου ότι σ’ αυτή την άλλη πραγματικότητα ο Θεός της αγάπης, σας έχει όλους εσάς τους αδικοχαμένους νέους υπό την σκέπη του.
Προσευχόμαστε καθημερινά ο Θεός της Αγάπης να αναπαύσει τις εκλεκτές ψυχές σας στην γαλήνη και το φως των λειμώνων του παραδείσου».