Στη Βιάννο

Σε μια γωνιά της Κρήτης μας,

π’ ανθούν μυρτιές, πλατάνια

και βγαίνει ο Αυγερινός

και σεργιανά τα βράδια,

είναι η Βιάννος η όμορφη,

η πολυαγαπημένη,

που αν μακριά της βρίσκομαι

η σκέψη εκεί ξωμένει.

Τα μάτια μου πρωτόδανε

τον ήλιο στα βουνά σου

νιώθω βαθιά συγκίνηση

σαν λέω τ’ όνομά σου.

Βιάννος του κόσμου τον μπαξέ,

της Κρήτης περιβόλι,

αθέ μου δυσκολόβριστε,

που σε θαυμάζουνε όλοι.

Βιάννος, πως είσαι αρχόντισσα

το δείχνουν τα βουνά σου,

τον Κονδυλάκη γέννησες

που είναι καύχημά σου.

Βιάννος στολίδι, κόσμημα

ο πλάτανός σου ο γέρος,

κι η βρύση η δροσοστάλακτη

παραδεισένιο μέρος.

Πλάκα, Πετρούνι και Σωρός,

σοκάκια αγαπημένα,

άχι και να γυρίζανε

πίσω τα περασμένα!

Ανεστορούμαι τα παλιά

τα παιδικά τα χρόνια

τότε, που αποσπερίζαμε

σ’ αυλές και σε μπακόνια.

Όμορφα χρόνια, ξένοιαστα,

φύγαν και δεν γυρνάνε,

μα οι αναμνήσεις στην καρδιά

μείναν και με πονάνε!

Γενέτειρά μου όμορφη,

Βιάννος μου αγαπημένη,

στη θύμησή σου η καρδιά

κλαίει και δεν σωπαίνει.

Αν το ’χει γράψει η μοίρα μου

στην υστερνή πνοή μου

κι είμαι μακριά και η ψυχή

φύγει απ’ το κορμί μου,

χώμα από το χώμα σου,

Βιάννο μου σαν πεθάνω,

θέλω να μου σκορπίσουνε

στο σώμα μου απάνω…

Για να το έχω συντροφιά

στον Άδη που θα λιώνω

τη μυρωδιά σου να γροικώ

να παγουδιώ τον πόνο.

.

Γιώργος Δ. Αγαπάκης

Συνταγματάρχης ε.α.