Αναδιφώντας το πνευματικό θησαυροφυλάκιο, τα «Βιαννίτικα Νέα», αλιεύσαμε ένα ακόμη ενδιαφέρον κείμενο, τη φορά αυτή του αείμνηστου Στέφανου Δ. Παπαγιαννάκη με τίτλο «Παλιά Βιαννίτικα», το οποίο θεωρούμε ότι αξίζει να αναδημοσιεύσουμε.
"Οι Βώροι"
Οι Βωροί, προφανώς είναι η κωμόπολη της Δ. Μεσαράς, που στους χάρτες σήμερα αναφέρεται ως Βόρροι ή Βώροι. Οι Βώροι ήταν για τη Βιάννο, ίσως και για την υπόλοιπη Κρήτη, δεν ξέρω, το Μαντείο των Δελφών, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις σοβαρών ασθενειών, ακόμη και ως τη δεκαετία του 1920. Οι Βιαννίτες, τόσο προοδευτικοί και έξυπνοι, δεν μπορώ να καταλάβω πώς, είχαν πλάσει για το «Μάγο των Βορών» ένα τέτοιο θρύλο. Μα βέβαια ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται. Όταν αρρώσταινε κάποιος βαριά και η διάγνωση, σωστή ή όχι, ήταν τύφος, μια αποστολή με γαϊδουράκια φορτωμένα άχυρα, έφευγε για να φέρει πάγο, τα τελευταία χρόνια απ’ το Ηράκλειο μα πιο παλιά ακόμη κι απ’ τον Ψηλορείτη. Ο πάγος έφτανε στη Βιάννο μετά από δρόμο 1-2 ημερών, καλά διατηρημένος μέσα στ’ άχυρα. Σε κάθε σοβαρή αρρώστια, μια αποστολή έφευγε για τους Βορούς. Εκεί ένας γέρος με μεγάλη βρώμικη γενειάδα άνοιγε «μια μεγάλη σκονισμένη τεφτέρα» κι έβγαζε το χρησμό: «Θα πεθάνει σ’ ένα μήνα ή σε 15 μέρες ή θα ζήσει, μα θα βασανιστεί».
Απ’ ό,τι θυμούμαι, μερικοί για τους οποίους ο χρησμός ήταν «θα πεθάνει σύντομα» ζουν ακόμη σήμερα! Οι αποτυχίες όμως στη δεκαετία του 1920 αποδίδονται στο θάνατο του μάγου πατέρα που είχε αφήσει στο πόδι το γιο του, ανίκανο μάγο. Δεν ξέρω πόσο πληρωνόταν ο μάγος…
