"Γιατί το χωριό δεν σε εγκατέλειψε ποτέ..."
Μια φορά κι ένα καιρό ήτανε το χωριό μας, που ήταν ο κόσμος όλος...
Ύστερα μπήκε στη ζωή μας η ξενιτιά που, ως γνωστόν είναι πλανεύτρα.... Κατεβαίναμε που και που μέχρι που ζούσανε οι γέροι.... Γιατί οι '"γέροι" καλλιεργούσανε και τις ελιές κι εμείς έπρεπε να πάρουμε το μερτικό μας από το λάδι και την επιδότηση... Όταν "τακτοποιήσαμε" τα γερόντια και τα χωματίσαμε κατά πως επιβάλει το... "Χρέος", αρχίσαμε σιγά σιγά να πουλάμε... ό,τι περιουσιακό μας άφησαν κι εμείς... σεργιανούσαμε εδώ κι εκεί, οπαδοί της λογικής "ότι φάμε, ότι πιούμε κι ότι αρπάξει ο... κώλος μας"... Κι εδώ το λόγο έχει ο ποιητής!!!
" Είπες• «Θα πάγω σ' άλλη γη, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη απ' αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή•
κ' είν' η καρδιά μου -σαν νεκρός- θαμμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»
Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες".
Όμως ο κακόγλωσσος και κακεντρεχής Ποιητής δεν έχει τελειώσει... Γιατί, ούτε το "Σύστημα" είχε τελειώσει τις βρωμοδουλειές του και, κατά πως το 'χει συνήθειο, σκαρώνει άσχημα παιγνίδια... Σου στέλνει ένα κωλοιό και...ω του θαύματος! τότε θυμάσαι το χωριό! Γιατί το χωριό δεν σε εγκατέλειψε ποτέ φίλε μου!!! Πάντα σε ακολουθούσε....
Φοβάμαι όμως πως, "Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ,στην κώχη τούτη την μικρή,
σ' όλην την γη την χάλασες"....