Ψηλότερα απ’ την Άνοιξη


Όχι, όχι! Επουδενί θ’ ανοίξω τηλεόραση.
Ούτε τους συμπαθοασυμπαθείς Τσιόρδες γουστάρω, ούτε τους Παπαδοπουλαίους. Πολλώ δε μάλλον δεν συμπαθώ τους διάφορους "Γαϊτάνους", που εν είδει μοιρολογίστρας, βγαίνουν κάθε Μεγαλοβδομάδα απ’ το σεντούκι τους. Ούτε όμως και τα διαγγέλματα με συγκινούν. Πίσω απ’ όλο αυτό το σκηνικό βλέπω αχνά αχνά να ξεπροβάλει ο πόλεμος... Ένας πόλεμος χωρίς σπαθιά και βόλια, αλλά με περισσότερους νεκρούς...
Όχι, όχι... δεν βλέπω τηλεόραση. Δεν θα με κάμουν ποτέ του χεριού τους. Όσο κι αν προσπαθούν, δεν πρόκειται να γίνω αριθμός τους. Και το ΑΦΜ τους με το στανιό το κρατάω!
Όχι, όχι. Προτιμώ να ξαναβγώ στην Άνοιξη, να ξαναδώ τη νίκη της Ζωής. Να βρεθώ σαν μέλισσα στο μίσχο της μαργαρίτας! Να γενώ μια πεταλούδα χωρίς αριθμό κυκλοφορίας, που δεν θα χρειάζομαι ειδική αστυνομική άδεια για να καθίσω πάνω στο καρδούλι της ανθισμένης φασκομηλιάς. Να γενώ πετροκότσιφας, που θα μπορώ να διασχίζω τον αιθέρα με αεροδυναμική μαεστρία με μόνο κίνητρο την κουζουλάδα του έρωτα κι όχι το επίδομα αλληλεγγύης! Να γίνω μια τόσο δα μικρή πασχαλίτσα, που δεν γνωρίζει μεν αριθμητική και λογιστικά, αλλά θα μπορώ, στη συντομία της ζήσης μου, να ’φχαριστιέμαι τα αρώματα των ανθέων και το φως. Είπα φως! Είναι τόσο άπλετο και τόσο λαμπερό το φως που έστειλε στα τάρταρα το πηχτό-απεχθέσατο χειμωνιάτικο σκοτάδι.
Κι ενώ μου συμβαίνουν όλα αυτά, δεν ξέρω γιατί ένας κόμπος μου σφίγγει το λαιμό. Ξαφνικά μου ήρθε στη σκέψη ο πατέρας μου, που μίσεψε κάποιον Απρίλη πριν από χρόνια... Όχι, δεν είναι ενιαύσια η αναστόρησή του, αλλά ζήτημα πρωινής, μεσημεριανής και βραδυνής αναφοράς. Και πώς να μην αναστοράσαι τις δικές του σταυρώσεις, απ’ όπου προήλθε η ανάστασή σου;
Θυμήθηκα και τον Σάββα, που κι εκείνος μίσεψε βιαστικά έναν Απρίλη.
Η πάσα ελπίδα μου στον ποιητή ανατίθεται. Αναγκαία και κατεπείγουσα η καταφυγή σ’ αυτόν*
"Πού είσαι αυτή την άνοιξη
χαμένο παλικάρι
ποια λησμονιά σε τύλιξε
ποια νύχτα σ’ έχει πάρει
Είμαστε εδώ και μας πονά
ακόμα η καρδιά σου
πονάμε αυτό που πόναγες
μας καίν’ τα όνειρά σου
Πού είσαι αυτή την άνοιξη
αστέρι ξεχασμένο
πικροχαμένο όνειρο
κορμί βαθιά θαμμένο"
*Δημήτρης Χριστοδούλου
Μεγάλη ιστορία η Μνημοσύνη... Ασυγκράτητη δύναμη! Μ’ αυτές τις μελαγχολικές σκέψεις ανέβαινα αργά στο βουνό, μέχρι που κάποια στιγμή έχασα την Άνοιξη απ’ τα μάτια μου! Κοίταξα γύρω μου, αλλά περισσότερο με Γολγοθά μου έμοιαζε το τοπίο. Ίσως να με επηρέασε η Μεγάλη Πέμπτη, σκέφτηκα. Ξαφνικά η Άνοιξη εξαφανίστηκε και στη θέση της ήρθε ένα κρύο-αφιλόξενο τοπίο που μύριζε έντονα θανατικό. Πέτρα και φώς, κάτι σαν την Μακρόνησο... Νεκρή φύση! Ο αγέρας που φυσούσε ήταν σαν λεπίδα ξυραφιού που χαράκωνε την καρδιά μου. Απέναντί μου ήταν το αποκρουστικό λατομείο... Ούτε ένα τσιγάρο δρόμος η κόλαση με την παράδεισο! Κάπου γράφτηκε πως ήταν περιοχή νατούρα... Αυτοί που αποφάσισαν τη λειτουργία του λατομείου το γνώριζαν, αλλά...τα "τριάκοντα αργύρια"... ανέκαθεν έβρισκαν αποδέκτες...
Σηκώνω δειλά τα μάτια και τα στρέφω ψηλά, προς το πευκοδάσος... που ολοένα και μικραίνει, μικραίνει, μικραίνει... Νεκρά δέντρα που δεν έκλαψε ποτέ κανείς για την εκδημία τους.
Αποστρέφω το πρόσωπό μου από το πένθος της φύσης που θρηνεί τον αφανισμό της. Ο θάνατος ενός πεύκου είναι ισοδύναμο του μηδενός...
Όμως η φύση δεν θρηνεί το θάνατο του ενός πεύκου, αλλά τον αφανισμό της... Εδώ η φύση Απαγορεύεται! Δεν υπάρχουν εποχές, δεν υπάρχει ζωή! Υπάρχουν μονάχα μηχανήματα-δολοφόνοι που ξεριζώνουν και αλέθουν!
Θεέ μου Πρωτομάστορα, είπαμε να με χτίσεις μέσα στα βουνά κι όχι στα νταμάρια!
Όχι, όχι... Δεν αντέχω άλλο! "Ετούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή..."...
Υ.Γ. Παρακαλώ θερμά τον Τζακ Λόντον να έρθει επειγόντως να γράψει για το θάνατο της φύσης...
Μεγάλη Πέμπτη 2020