Όταν ένας Δάσκαλος φεύγει

Όταν ένας Δάσκαλος φεύγει

μένουν χίλια παιδιά

που δεν είναι πια παιδιά

να κρατούν

το φως του να εξακολουθεί να γελά

κάτω από τα γυαλιά του.

/////////////////////////////

Όταν ένας Δάσκαλος φεύγει

μένουν εκείνα τα ζευγάρια μάτια

που έβλεπαν εφτά ώρες κάθε μέρα

διακόσες σαράντα ώρες το χρόνο

το δάχτυλό του να δείχνει

το δρόμο της ευθύνης.

/////////////////////

Όταν ένας Δάσκαλος φεύγει

υπάρχουν τόσα πρωινά με ήλιο και με σύννεφα,

υπάρχουν τόσα παιδιά

που έσκυβαν μαζί του πάνω απ’ τα βιβλία

που έγραφε η φωνή του.

Υπάρχουν τόσα φοβισμένα χεράκια

που έμαθαν να παίρνουν το θάρρος

να σηκώνονται.

Υπάρχουν τόσα παιδιά

που έμαθαν να διατυπώνουν

τα ερωτήματά τους για τη ζωή.

Υπάρχουν τόσα παιδιά

που έμαθαν να δίνουν

τις δικές τους απαντήσεις.

Όταν ένας Δάσκαλος φεύγει

μένει πίσω έστω ένας μαθητής του

που ξέρει πως αγάπησες πρώτος εσύ τις ιστορίες του

και κράτησες μ’ ευλάβεια

το μπλε τετράδιο των εκθέσεων του το καθαρό

ενώ εκείνος έχασε το πρόχειρο.

/////////////////

Όταν ένας δάσκαλος φεύγει

χίλιοι μαθητές του εξακολουθούν να

τον φέρουν μέσα στην ψυχή τους.

Ακούνε τη φωνή του

σε κάθε σταυροδρόμι ευθύνης

να επαναλαμβάνει μαζί με την Αλίκη

την ερώτηση από το γνωστό παραμύθι:

Ποιο δρόμο να πάρω;

Και τον Καίσαρα, να της απαντά:

«Εξαρτάται, Αλίκη, εξαρτάται.

Για να διαλέξεις δρόμο πρέπει

να ξέρεις σε ποιο σημείο

θέλεις να φθάσεις».

///////////////////

Ακούνε τη φωνή του να λέει:

Μπορείς, μπορείς κι εσύ να πεις το ποίημά σου.

Μπορείς, μπορείς κι εσύ να γράψεις.

Μπορείς κι εσύ να γράψεις λίγο καλύτερα το Ζ.

Λίγο καλύτερα το Ω.

Λίγο καλύτερα το Η.

Μπορείς κι εσύ να γράψεις λίγο καλύτερα τη ΖΩΗ.

///////////////

Μαρίνα Μιχαήλ Χρηστάκη

Αντί αποχαιρετισμό στον Δάσκαλό μου, Εμμανουήλ Τζιράκη

Στη μνήμη των Δασκάλων μου στο Δημοτικό Σχολείο Βαχού:

Εμμανουήλ Λουλάκη και Στυλιανού Μανδαλάκη