Αύγουστος του 43. Η Ιταλία έχει αρχίσει ήδη, από τον Ιούλιο να κάνει πίσω στον πόλεμο και οι Γερμανοί έχουν "λυσσάξει".
Δολοφονούν αμάχους, εκτελούν πατριώτες, καίνε χωριά σ' όλη την Ελλάδα. Δεν αργεί να φτάσει και η σειρά της Βιάννου. Εξάλλου την τύχη της την είχε προδιαγράψει ο Χάρτμαν: "Θα την κάψω τη Βιάννο.''
Στον οικισμό του Αγίου Νικολάου, ζωντανό κύτταρο της Βιαννίτικης κοινωνίας τότε, έβρισκαν καταφύγιο ομάδες ανταρτών αφού όλοι οι κάτοικοί του ήταν μυημένοι στη αντίσταση.
Ήταν 17 Αυγούστου, όταν ένας ''λεβέντης'' δήθεν δραπέτης εμφανίζεται με δυό Γερμανούς, επίσης δήθεν δραπέτες Άγγλους και ζητούν βοήθεια.
Ο Δημήτρης Ραπτάκης (Κυνηγός) πείθεται και ενθουσιασμένος ειδοποιεί τον αδερφό το Χαράλαμπο (Ίλαρχο). Στο σπίτι του Γιάννη Τρουλάκη (Τρουλογιάννη) βρίσκουν όπλα και αρχίζουν τα βασανιστήρια. Δεν παίρνουν λέξη από κανένα. Τούς παίρνουν σχεδόν λιπόθυμους. Δεν τους ξανάδε κανείς.
Ένα λυτό μνημείο στήθηκε πριν λίγα χρόνια με πρωτοβουλία του αείμνηστου Δημήτρη Ραπτάκη(Γυμναστή) με τα ονόματα των τριών μαρτύρων.
Το γεγονός το αναφέρει με λεπτομέρειες στο βιβλίο του ''ΕΠΑΡΧΙΑ ΒΙΑΝΝΟΥ 1940-1945 ένας άλλος ευπατρίδης Βιαννίτης, ο Γιώργος Χρηστάκης.
