Ο Χρόνος και οι απουσίες…


Λένε κάποιοι ότι «ο χρόνος τρέχει»...
Όμως αν κάτι χαρακτηρίζει το χρόνο είναι η σταθερότητά του. Τι συμβαίνει λοιπόν; Μήπως τρέχουμε εμείς και ως ανθρωποκεντρικά όντα, τα χρεώνουμε στους άλλους;
Μα βέβαια αυτό συμβαίνει…
Ανάλογα με τα δικά μας θέλω, τα δικά μας συμφέροντα, τις δικές μας ιδιοτροπίες, ο χρόνος άλλοτε τρέχει κι άλλες φορές πάλι περνά βασανιστικά αργά… Όλα αυτά περιγράφονται τόσο εύγλωττα στην ακόλουθη-πανέμορφη μαντινάδα:
Πόσο αργούνε οι στιγμές
όταν κανείς προσμένει
και κάθε μια γλυκιά στιγμή
πόσο γοργά διαβαίνει;
Εφαλτήριο για τις σκέψεις αυτές είναι οι φωτογραφίες που σας παραθέτουμε… που, η μεν μία έχει ηλικία περί τις δύο δεκαετίες και η άλλη είναι μόλις ολίγων ωρών. Στην πρώτη, μισή ντουζίνα Βιαννίτες απολαμβάνουν τον χειμωνιάτικο ήλιο, εκεί, στο γνωστό «παραγώνι», απέναντι από το χώρο που στεγάζονταν η «Ηχώ της Βιάννου».
Δυστυχώς, στο απουσιολόγιο καταγράφονται τέσσερεις οριστικά απόντες και οι εναπομείναντες, σε βαθειά γεράματα, απολαμβάνουν την αγάπη των οικογενειών τους! Το «παραγώνι», δεν έχασε τα κλιματικά του προσόντα. Το γνώριμο «απανεμίδι» συνεχίζει να δωρίζει, το μεν χειμώνα τη ζεστασιά του χειμωνιάτικου ήλιου, το δε καλοκαίρι τη σκιά του γέρο-Πλάτανου. Κάτι λείπει όμως, κι αυτό αποτυπώνεται στο ιστορικό τραπεζάκι…. Λείπουν οι ανθρώπινες παρουσίες, αυτές που έδιναν τον ξεχωριστό τόνο και τη ζωντάνια στο πέριξ του Μεγάλου Πλατάνου τοπίο, που σήμερα ασφυκτιά από τις «ανοστιές» και την αφόρητη ερημιά…
Επανερχόμαστε στην πρώτη φωτογραφία και στο προσκλητήριο απόντων και παρόντων!
Από αριστερά, ο αείμνηστος Γιάννης Πετράκης (Αθρωπάκι). Ακουμπισμένος στο περίπτερο ο επίσης μακαρίτης Χαραλάμπης Παπαγιαννάκης (Μπακαλιάρος). Δίπλα του ο αείμνηστος Μενέλαος Τσοπάκης. Ακολουθούν οι δύο εν ζωή Βιαννίτες, ο Γιώργος Μεταξάκης και ο περιπτεράς Νίκος Μαγκουφάκης. Δεξιά ο αείμνηστος Μιχάλης Χριστοδουλάκης.
Κεντρική Φωτογραφία: Aleazzo