Ο χαρταετός....

Χαρταετός

Κάποτε, με παλιά χάρτινα τσουβάλια

σκελετό από καλάμια

από τις ποταμιές

και με αλευρόκολλα κολλούσαμε

το χαρτί.

Μεγάλη ουρά, ίσια ζύγια και μπόλικο σπάγκο.

Ζωγραφίζαμε πάνω τις παιδικές μας επιθυμίες

και τις αμολούσαμε στον ουρανό.

Συνήθως, όταν τέλειωνε ο σπάγκος και ο αετός

τραβούσε κι άλλο, τον άφηνα ελεύθερο.

Ήθελα να χαθεί μέσα στα σύννεφα,

ίσως και να καεί κοντά στον Ήλιο...

Μπορεί να ένιωθα πως άγγιζε ένα άλλο κόσμο

που όλα είναι εφικτά...

Όλα τα όνειρα, οι προσδοκίες που κουβαλούσε μαζί του

εκεί πάνω, είχαν ένα καινούριο τόπο,

μια άλλη διάσταση ζωής ,και που ίσως,

όσο ήταν ορατός στα μάτια των ανθρώπων

να μην μπορεί να γίνει η ολοκλήρωση,

αυτή η μαγική στιγμή που ποθούσα.

Ίσως γιατί ο χαρταετός ήμουν εγώ

και ο σπάγκος το παράλογο,

το ακατανόητο στην παιδική μου ψυχή..

Έτσι τον άφηνα ελεύθερο...

Πέρασαν τα χρόνια, δεν ξέρω πια..

Σίγουρα δεν είμαι ο χαρταετός..

Ίσως, ο σπάγκος του παράλογου,

δεν είμαι πια τα σύννεφα που φεύγουν

χωρίς προορισμό,

αλλά ίσως να είμαι ένα κομμάτι πέτρας

που ρίζωσε κάπου,

εκεί που δένουν τα παιδιά τους χαρταετούς τους...

Δεν έχω ιδέα τι απέγιναν όλα αυτά...

Ίσως σε μια άλλη ζωή,

ξαναβρούν την υπόσταση που τους αξίζει.

Ηρακλής Αντωνογιαννάκης