Άκουγα τον μεγάλο Γιώργο Ζαμπέτα να τραγουδεί με το δικό του-μοναδικό τρόπο- τον «Κυρ-Αλέκο που φορούσε πράσινο γιλέκο», όμως ουδέποτε το μυαλό μου πήγαινε στο Βοτανικό, αλλά στο γνωστό γραφικό αλλά και μαρτυρικό χωριό, το Κεφαλοβρύσι της Βιάννου, εκεί όπου ζούσε ο δικός μας «Κυρ-Αλέκος», ο γραφικότατος και ολίγον ιδιόρρυθμος, αείμνηστος πλέον, συνεπαρχιώτης.
Με ένα τσιγάρο συνεχώς στα χείλη του, το καπέλο ανορθόδοξα στο κεφάλι του, άλλοτε με το γείσο στο σβέρκο κι άλλοτε στο πλάι, δεχότανε τα αθώα πειράγματα των συγχωριανών και των γνωστών του, αλλά, ενίοτε «εμάνιζε», οπότε η βέργα, που σπάνια αποχωρίζονταν μετατρέπονταν στη γνωστή «ντιχαλόβεργα», η οποία υψωνόταν απειλητικά!
Οργίλη ήταν και η αντίδρασή του όταν τον πλησίαζα για να τον φωτογραφίσω. Η βέργα υψώθηκε και... μπροστά στην… απειλή να μου κάμει "την κεφαλή μου ρόκα", αναγκάστηκα να απομακρυνθώ. Βέβαια, ο μπάρμπα Αλέκος δεν απέφυγε τη φωτογράφηση, αφού η τεχνολογία είχε προ πολλού εφεύρει τους τηλεφακούς. Σε κάθε περίπτωση όμως, το μόνιμο-ελαφρύ- μειδίαμα στα χείλη του ήταν δηλωτικό των αγαθών του προθέσεων.
Ο μακαρίτης ο Αλέκος, ήταν ένας από αυτούς τους τύπους που όλοι συμπαθούσαν…
