«Παντού στον υπόλοιπο κόσμο, η οικολογία ως επιστήμη αντιλαμβάνεται το κυνήγι ως µια συμβατή προς το περιβάλλον ανθρώπινη δραστηριότητα, µε την προϋπόθεση ότι δεν θα υπονοµεύεται η ακεραιότητα και η οµορφιά της άγριας ζωής…
Δυστυχώς, για χρόνια πολλά στη δική µας χώρα, επικράτησε ένας περιβαλλοντικός «λαϊκισµός» που προωθούσε την ιδεολογία της «αποστειρωµένης» φύσης και των ενοχικών συµπλεγµάτων, για πράγµατα τόσο αυθεντικά και φυσιολογικά όσο και η ίδια η ζωή! Αυτή η αντίληψη αγνοούσε πως ανέκαθεν οι άνθρωποι οικοδοµούσαν τη σχέση τους µε τη φύση, µέσα από το κυνήγι, το ψάρεµα και την καλλιέργεια της γης.
Αν δεχτούµε ότι σήµερα είναι «ανήθικο» να κυνηγήσεις ένα λαγό ή έναν αγριόχοιρο στα Άγραφα, αύριο το ίδιο… «ανήθικο» µπορεί να είναι να µαζεύεις σαλιγκάρια στην Πεντέλη, να ψαρεύεις στη Σαλαµίνα, ή να πιάνεις – και να βράζεις – καβούρια στην Αίγινα… Πίσω, όµως, από τέτοιου είδους ιδεολογήµατα «ηθικού τύπου», ελλοχεύει η απειλή του οριστικού εγκλεισµού µας µέσα… στον αφύσικο κόσµο που φτιάξαµε γύρω µας. Η φύση πρέπει να βιώνεται όµως, όχι να αποστειρώνεται»!
Προτάξαμε αυτό το μικρό- περιεκτικότατο- απόσπασμα από άρθρο του δημοσιογράφου Δημήτρη Στριλάκου, γιατί περιγράφει εύστοχα και απλά την αρχέγονη σχέση του ανθρώπου με τη φύση και την ανάγκη του να επιβιώσει.
Δεν είναι στις προθέσεις μας να προβούμε σε βαθυστόχαστες αναλύσεις.
Ο λόγος που γράφονται τούτες οι γραμμές είναι το πολύ σοβαρό έργο που παράγεται από τη Διοίκηση του Κυνηγετικού Συλλόγου Βιάννου και της Ομοσπονδιακής Θηροφυλακής.
Χωρίς κραυγές και κομπορρημοσύνες έχουν καταφέρει πολλά.
Ένα από σημαντικά επιτεύγματα (ίσως το σημαντικότερο) είναι ότι με την μεθοδικότητα και την σοβαρότητά τους έχουν κερδίσει κατά κράτος τους λαθροθήρες αποκαθιστώντας σταδιακά την οικολογική ισορροπία στην περιοχή.
