Ο επιτάφιος το 1897
Στα τελευταία χρόνια της Τουρκοκρατίας, μετά και τη Σύμβαση της Χαλέπας το 1878, οι Τούρκοι παραχώρησαν κάποια προνόμια στους ντόπιους, που αφορούσαν και την εκτέλεση των θρησκευτικών τους καθηκόντων.
Μέσα από το εκπληκτικό διήγημα του Ιωάννη Κονδυλάκη, "Η Καμπάνα", αντιλαμβάνεται κανείς το κλίμα της εποχής και το πόσο σημαντική ήταν αυτή η εξέλιξη για τους καταπιεσμένους τότε Βιαννίτες, οι οποίοι έβλεπαν τα σύμβολα της θρησκείας τους να αντιμετωπίζονται με χυδαίο τρόπο. Η Παναγία η Λιονταριανή είχε γίνει στάβλος, οι Αγιογραφίες στην Κορακιά είχαν σοβατιστεί, στην Αγία Πελαγία οι κατακτητές είχαν αφαιρέσει τα μάτια των Αγίων κπα.
Εκείνη την περίοδο χτίστηκαν εκκλησίες, όπως η Αγία Αικατερίνη, ο τότε καθεδρικός ναός της Επισκοπής Αρκαδίας.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει το πως αντιμετώπιζαν το πέρασμα του Επιτάφιου οι Τούρκοι στα τέλη του 19ου αιώνα, όπως διαβάζουμε στο βιβλίο του Εμμανουήλ Καδιανάκη, "Βάννος".
Κάθε Μεγάλη Παρασκευή εκείνη την περίοδο, ο Επιτάφιος της Επισκοπής στην περιφορά του στο χωριό έφτανε έξω από το τζαμί και ο Επίσκοπος μνημόνευε "υπέρ υγείας και μακροβιότητας του εκάστοτε Σουλτάνου", όπως αντίστοιχα γίνεται σήμερα. Με το πέρασμα του επιταφίου, οι αγάδες που κάθονταν στον μεγάλο "Καβέ", σηκώνονταν όρθιοι και έβγαζαν τα φέσια τους.