Πάντα όταν αντικρίσουμε ξαφνικά τους στίχους ενός αγαπημένου ποιητή, μόνο ευχάριστα συναισθήματα μπορεί να προκληθούν.
Σ'αυτή την περίπτωση, θα ασχοληθούμε με έναν στίχο του Βιτσέντζου Κορνάρου, ο οποίος βρίσεται σε έναν μικρό οικισμό που έχει μονοψήφιο αριθμό κατοίκων.
Κι όμως, ανάμεσα στα άδεια σπίτια και μεγάλα σκιερά δέντρα, κάπως έτσι νικιέται η μοναξιά.
Η φωτογραφία με τον στίχο στην οποία αναφερόμαστε, τραβήχτηκε στον Άγιο Νικόλαο Άνω Βιάννου
Τα μάτια δεν καλοθωρού στο μάκρεμα του τόπου,
μα πλια μακρά και πλια καλά θωρεί η καρδιά τ’ αθρώπου·
(εκείνη βλέπει στα μακρά και στα κοντά γνωρίζει
και σ’ ένα τόπο βρίσκεται κ’ εισέ πολλούς γυρίζει.
Τα μάτια, να ’ναι κι ανοιχτά, τη νύκτα δε θωρούσι·
νύκτα και μέρα της καρδιάς τα μάτια συντηρούσι [= κοιτάνε].
Χίλια μάτιά ’χει ο λογισμός, μερόνυχτα βιγλίζου·
χίλια η καρδιά και πλιότερα κι ουδεποτέ σφαλίζου)
