Καθώς περιδιάβαινα το φωτογραφικό μου αρχείο, έσβησε η μηχανή του χρόνου στη συμβολή δυο χειμάρρων της Άνω Βιάννου!
Είναι το σημείο που συναντώνται ο Κοπρώνυμος ή Δυσώνυμος (επί το λαϊκότερο «Σκατουλιάς»), με τον Βράσκο.
Σ’ αυτό το κομβικό σημείο συναντήθηκα με τον συμπαθέστατο και γραφικότατο Μανώλη Παπαδογιάννη, γνωστό στους παλιότερους Βιαννίτη, με το παρανόμι «Συρκούφης».
Είναι ένας από εκείνους τους πολύτιμους ανθρώπους που με τη φωτογραφική τους μηχανή διέσωσαν πρόσωπα και στιγμές, που διαφορετικά θα κατασπαράσσονταν από τη κιμαδομηχανή της αδιαφορίας και θα καταχωνιάζονταν διαπαντός στο αραχνιασμένο κενοτάφιο της παντοτινής λησμονιάς.
Εκεί λοιπόν, στη συμβολή των δύο υδάτινων θεριών που διέρχονται την Ιστορική Κωμόπολη, ο φωτογραφικός φακός του Μανώλη Παπαδογιάννη, κατέγραψε τα όσα θα ακολουθήσουν!
Κάπου στο 1960…
Μια εξαιρετική παρέα νεολαίων της Άνω Βιάννου κατηφορίζουν με προορισμό το Λιβυκό Πέλαγος.
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν η συνάντηση με τον μεσήλικα της συντροφιάς ήταν τυχαία ή… η συνοδοιπόρευση ήταν προσχεδιασμένη. Να σημειωθεί ότι ο μεσήλικας της παρέας είναι ο έφιππος με την τραγιάσκα. Πρόκειται για έναν από τους συμπαθέστερους Βιαννίτες του περασμένου αιώνα, τον αείμνηστο Μενέλαο Κριαράκη. Εικάζουμε ότι, κοινός προορισμός ήταν το επίνειον της Βιάννου, ο Κερατόκαμπος. Στο ένα υποζύγιο έχουν φορτωθεί τα απαραίτητα της διαμονής του ιδιοκτήτη του, ο οποίος καβαλικεύει το άλλο γιατί είναι μακρύς ο δρόμος ίσαμε το γιαλό!
Πρώτη-σχεδόν απαραίτητη στάση «στου Σουχρή», στη Βρύση του Πασατέμπου στην περιοχή «Απάνω Καβούσι», προκειμένου να δροσιστούν ζώα και άνθρωποι.
Αμέσως μετά τον ανατολικό αυχένα του Βιαννίτικου φαραγγιού, άρχιζε η δαιδαλώδης κατηφορική διαδρομή με τα πολλά ζιγκ-ζακ. «Βόλιτες» τις ονομάζαμε και μάλιστα υπήρχαν οι «απάνω» και οι «κάτω» βόλιτες. Προφανέστατα την ονομασία τους την πήραν από το λατινικό «volta» που σημαίνει τριγυρίζω…
Αμέσως μετά το δαιδαλώδες «ζικ-ζακ» ήταν η μάντρα του Οδυσσέα και λίγο πιο κάτω το μετόχι του Γιώργη Κοτσιφάκη ή Τσουδή…
Εκεί ήταν και η επόμενη στάση για ξεδίψασμα, στη βρύση του Αφρατιού, μιας συμπαθέστατης μεσοπαράλιας περιοχής, όπου κυριαρχούσαν οι περιουσίες και τα μετόχια των Μπιτσακάκηδων. Ήταν ο προτελευταίος σταθμός αυτής της ομολογουμένως επίπονης διαδρομής, όχι τόσο στην κατάβαση, όσο στην ανάβασή της.
Αμέσως μετά το Αφρατί υπήρχε το κομβικό σημείο της «Τσούρλας» που ήταν ο εντυπωσιακός γυαλιστερός βράχος μήκους 7-8 μέτρων, που ήταν η παιδική μας χαρά, καθώς, αυτή ήταν η δική μας τσουλήθρα. Δυστυχώς, ο Πλάστης δεν την έκανε μεγαλύτερη, ώστε να φθάναμε στον Κερατόκαμπο τσουρλώντας και όχι περπατώντας!
Επανερχόμαστε στην συμπαθέστατη νεολαιίστικη παρέα που την συναποτελούσαν ο Κώστας Γ. Στρατάκης (αριστερά), δίπλα του ένας άλλος ωραίος Βιαννίτης, ο Κώστας Φουρναράκης, ο οποίος δυστυχώς μίσεψε νεότατος, αμέσως μετά ο Στέργιος Σηφάκης και δίπλα του ο Μιχάλης Μάστορας… που με μια χαριτωμένη θεατρική κίνηση είναι σαν να παροτρύνει τον… μάγο με τη φωτογραφική μηχανή να βιαστεί, ώστε να μην χαθεί το πανέμορφο αυτό ενσταντανέ!
Έχω την άποψη ότι γενικά τα άτομα της φωτογραφίας διέθεταν υψηλού επιπέδου θεατρικότητα….
Λόγου χάρη, ο σεβαστός έφιππος Μενέλαος Κριαράκης, δείχνει αξιοθαύμαστη άνεση στο φωτογραφικό φακό και, με εντελώς φυσικό τρόπο δείχνει όλη την ηρεμία των παλιών ανθρώπων ωσάν ένας άλλος Λαυρέντης Διανέλλος!!!
Άλλο τόσο θεατρικός είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει την φωτογραφική πρόκληση ο Δημήτρης Παπαματθαιάκης (Σκαρβελάς), που προτιμά να φωτογραφηθεί προφίλ, χαϊδεύοντας τα οπίσθια του «μπουρίκου», λες κι ήταν αυτή η εντολή του σκηνοθέτη!!!
Στο φωτογραφικό κάδρο είναι εμφανέστατη η οργιάζουσα βλάστηση των πλατάνων και στο βάθος του πλάνου, ωσάν ζωγραφική πινελιά, το γραφικό Λουτράκι!
Υ.Γ. Είναι ιδιαίτερα χαρμόσυνη διαπίστωση, ότι παρά που παρήλθαν σχεδόν 65 χρόνια οι τέσσερεις από τους έξη της όμορφης παρέας είναι εν ζωή και μάλιστα χαίρουν άκρας υγείας!!!
Μανώλης Σπανάκης
Σημείωση: Η Φωτογραφία προέρχεται από το Φωτογραφικό Αρχείο του Μανώλη Σπανάκη
