Πάνω από 180 διαφορετικά εμβόλια βρίσκονται σε διάφορες φάσεις κλινικών δοκιμών σύμφωνα με πρόσφατη επισκόπηση στο Nature.
Είναι δηλαδή σαφές πως αποκλείεται να υπάρξει "το εμβόλιο" όπως τόσο εμφατικά επαναλαμβάνεται από αρμόδιους (και μη) στην Ελλάδα αλλά όχι παντού (στην Ολλανδία π.χ. στην ανακοίνωση του μερικού lockdown η λέξη εμβόλιο δεν ακούστηκε ούτε μια φορά).
Θα υπάρξουν διάφορα εμβόλια τα οποία:
θα έχουν βασικές τεχνικές διαφορές (αδρανοποιημένου ιού, κατεσταλμένου ιού, πρωτεϊνών, φορέων με δυνατότητα μεταγραφής ή όχι, DNA και RNA).
θα έχουν διαφορές στις παρενέργειες (είδος, διάρκεια, ένταση).
θα παρέχουν διαφορετικό ποσοστό κάλυψης στατιστικά (το οποίο θα είναι υπόθεση εργασίας αρχικά, και θα εξαρτάται από το κάθε άτομο).
θα έχουν διαφορετική διάρκεια κάλυψης (ο χρόνος θα είναι μάλλον άγνωστος αρχικά και θα εξαρτάται από το κάθε άτομο).
θα έχουν διαφορές στο είδος της νομικής κάλυψης σε περίπτωση παρενεργειών.
θα έχουν ίσως περάσει από ελαφρά διαφορετικής έκτασης και διάρκειας μελετών φάσης 3.
θα απευθύνονται πιθανόν σε διαφορετικές ηλικιακές ομάδες.
Το πιο σημαντικό είναι πως η κάλυψη των πρώτων εμβολίων είναι εντελώς απίθανο να είναι πάνω από 50% (το όριο της έγκρισης του FDA) και η διαθεσιμότητα είναι απίθανο να πλησιάσει την ζήτηση, ακόμα και εάν εάν πράγματι το 30-40% του πληθυσμού δεν έχει καν την διάθεση να κάνει κάποιο εμβόλιο (όπως μας λένε κάποιες δημοσκοπήσεις).
Η θεωρία που καλλιεργούν ειδικά στην Ελλάδα οι περισσότεροι πολιτικοί και δημοσιογράφοι, πως το εμβόλιο είναι το τέλος των μέτρων, είναι όχι απλά λάθος αλλά επικίνδυνη.
Η λογική "βαστάτε πατριώτες μέχρι να βγει το εμβόλιο" είναι έωλη.
Είναι απαραίτητο να υπάρξει μια πολιτική επικοινωνία και μια πολιτική η οποία:
θα προτείνει και θα επιβάλλει μέτρα με βάση αντικειμενικούς δείκτες που δεν είναι βασισμένοι στα τεστ αλλά στις αντοχές του συστήματος υγείας.
θα δέχεται ότι τα μέτρα θα είναι μεταβαλλόμενα, συμμετρικά ως προς τα κριτήρια αποφάσεων.
θα θεωρεί πως τα μέτρα δεν είναι μέχρι "να βγει το εμβόλιο" αλλά μέρος μια μακροπρόθεσμης στρατηγικής.
θα εξηγήσει ειλικρινά πως οι απώλειες ζωής από μολυσματικές ασθένειες (~5,000 τον χρόνο στην Ελλάδα σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία) είναι αναπόφευκτες και όχι μια πρόσκαιρη ιδιοτροπία την πανδημίας του κορονοϊού.
θα ξεφύγει από το δόγμα της προσωπικής ευθύνης, και θα μεταβεί στο δόγμα της κοινωνικής ευθύνης, προς την οποία συμβάλει και ο πολίτης και το κράτος.
Η πανδημία είναι Μαραθώνιος και όχι σπριντ. Και το ντοπάρισμα στον Μαραθώνιο είναι πολύ πιο δύσκολο από τα 100 και τα 200 μέτρα.
