Ήταν η εποχή, που κόντευε τα 2000 άτομα το χωριό μας η Γαλιά, ( η Γαλιά τότε γραφόταν ''Γαλλιά'' με δυο ''λ'' ) και η ζωντάνια, η κίνητικότητα, ειδικά τις μερες του Πάσχα, ήταν πρωτοφανής!
Την ημέρα του Πάσχα το κέφι, η χαρά, φαίνεται στα φωτεινά πρόσωπα όλων!
Επι τέλους! Τέρμα οι νηστείες οι εξουθενωτικές!
Τέρμα το: ''Μεγάλη . Δευτέρα - μεγάλη μέρα, Μεγάλη Τρίτη, μεγάλη κρίση, Μεγάλη Τετάρτη, του Χριστού τα Πάθη.... '' .
Με τις τόσες ποικήλες ασχολίες στο σπίτι και στις δουλιές, έκαναν τις μέρες ατέλειωτες!
Ο κόσμος και εμείς, τα τότε παιδιά, τραβούσαμε τα δικά μας πάθη!
Η υπομονή μας απο την σωματική εξουθένωση, είχε φτάσει στα όριά της! Είχαμε παντονιάρει από τις στερήσει γενικώς!
Τί να σου κάνουν τα αλάδωτα φασόλια, τα νερόβραστα μακαρόνια με ...ζάχαρη;
Τι να σου κάνουν οι νερόβραστες πατάτες, οι νερόβραστοι αλμυροί χοχλοί αλάδωτοι...;
Είχε γίνει το στόμα μας τσαρούχι απο τα πολλά αλάτια!
Τί να σου κάνουν και οι πολλές καυκάλες (αγκινάρες); Ε>χε μουδιάσει η μπούκα μας!
Τα χείλια και τα δάχτυλα ολονών μας, ήταν μονήμως μαύρα, απο τις πολλες αγκινάρες!
Για τα παιδιά όμως την ημέρα του Πάσχα, ήταν πραγματική ανάσταση! Ψυχική και σωματική!
Τέρμα η "συμπαράσταση" στα σεπτα...πάθη του Κυρίου!
Επιτέλους αναστήθηκε ο Κύριος, και εδώ αρχίζει για όλους η πολυπόθητη καλοπέραση!
''Καλοπέραση'', κι αυτή λέξη, σχετική ήταν...οσοι είχαν τέλος πάντων!
Η καμπάνα όλη μέρα να χτυπά χαρμόσυνα, τα πρόσωπα όλων φωτεινά, αποδέκτες και δότες όλοι της αγάπης και των όμορφων συναισθημάτων.
Ημέρα Πάσχα και πραγματικά, καταλαβαινες πως είναι ημέρα γιορτής!
Δέν ήξερες τι να πρωτοφάς! Το αυγουλάκι το κόκκινο; Τα πασχαλινά τσουρεκάκια, που κάθε τόσο ''βάζεις χέρι'' και αρπάς απο ένα κρυφά, στη κούτα, η στο καλαθάκι που τα έχει φυλλάξει η μάνα;
Να τσιμπήσεις ένα γαρδουμπάκι απο το τσικάλι;
Αλλα λόγω της ημέρας δεν σου κάνει παρατήρηση κανείς...
Τέτειες μέρες καταλαβαίνεις την αξία των υλικών αγαθών!
Φαίνεται εξ άλλου αυτό όλο , και στά πρόσωπα των παιδιών της φώτογραφίας μας!
Ο κόσμος παντού! Στις γειτονιές, στις παρέες, στα στενά, στα καφενεία, και προ πάντων στην πλατεία, γύρω απο τη εκκλησία.!
Τα παιδιά τα πιό φτωχά, που ήθελαν να ενισχύσουν τα οικονομικά της οικογέννειάς τους, γύρναγα με ένα κουτί λουκούμια κρεμασμένο στο λαιμό, ή έφτιαχναν από ένα αυτοσχέδιο κασελάκι, για να βάλουν μέσα την πραμάτεια τους και να την πουλήσουν!
Αλλά ασφαλώς, και εκείνα που απο τότε αγαπούσαν το...εμπόριο, δεν έχαναν την ευκαιρία να πάρουν το δικό τους κασελάκι, να το γεμίσουν με διάφορα ζαχαρωτά, και να πουλήσουν όσο γίνεται περισσότερα!
Το κρέμαγαν στο λαιμό, και γύρναγαν τις πλατείες του χωριού, είτε μόνα τους είτε με παρέες με άλλα παιδιά φίλους τους.
Είχαν όμως απο τότε κάνει τη... διατριβή τους στο τί εστί ''εμπορική συναλλαγή''!
Και πολλά παιδιά από αυτά, που ξεκίνησαν με το γνωστό ''κασελάκι'', απέκτησαν αργότερα το δικό τους μαγαζί, και διέπρεψαν στο εμπόριο!
Και μή νομίζετε πως πήγαιναν για μεγάλο μεροκάματο!
Άντε ένα δεκάδραχμο, να ήταν η όλη συρμαγιά της ημέρας!
'Ομως το δεκέρικο αυτό γιά μιά οικογέννεια που ζούσε στην ανέχεια, ήταν μεγάλη υπόθεση!
Και το βαλιτσάκι, συνήθως περιείχε απλά πράγματα, κυρίως ζαχαρωτά που τα περισσότερα παιδιά τα είχαν στερηθεί τον περισσότερο χρόνο.
Καραμέλες, μαντολάτα, σισαμόπιτες, τσίχλες σε σχήμα τσιγάρου, ελιές σοκολατένιες, μούρνα καραμελένια, και άλλα τέτοια που δεν θυμάμαι...
Τα πιό έξυπνα όμως παιδιά, έκαναν και το κόλπο της ''λοταρίας''!
Δηλαδή, ένα μέρος απο το ''εμπόριο'' τους ή όλο την πραμάτια που έχει το βαλιτσάκι τους, το "έβγαζαν στη λοταρία"!
Για το σκοπό αυτό, αν ας πούμε έκαναν δεκα δραχμές τα προιόντα, έφτιαχναν κλήρους της μιάς δραχμής, με σκοπό να κερδίσουν τριάντα!
Ετσι, δύο θα ήταν οι μεγάλοι κερδισμένοι. Εκείνος που θα του τύχαινε ο λότος να κερδίσει τα προιόντα, και ασφαλώς και το παιδί που έκανε τη λοταρία!
Αυτή ήταν η Γαλιά του '60! Δυναμικός κόσμος, κοινωνικός, φιλότιμος, πρόσχαρος, και το ίδιο και τα παιδιά, αγαπημένα, μονιασμένα, γιατι δεν τους χώριζαν και πολλά πράγματα...
Απεναντίας, τους ένωναν πολλά!
