Γιώργης Ραπτάκης: Ένας σπουδαίος στιχουργός


Προσφάτως, ο Πολιτιστικός Σύλλογος Κεφαλοβρυσίου, οργάνωσε μια πανθομολογούμενα εξαιρετική τιμητική εκδήλωση προς τιμήν:
Α) Του βετεράνου λαουτιέρη από τον Άγιο Βασίλειο Βιάννου, τού καλού φίλου Γιάννη Πετσάκη, και των τριών μαντιναδολόγων: Κωστή Μαγκουφάκη, Γιώργη Ραπτάκη και Μιχάλη Στεφανάκη. Την εκδήλωση παρουσίασε με τρόπο άψογο ο πρύτανης του είδους-ο καλός φίλος- Γιώργος Βιτώρος. Ο αγαπητός φίλος, πρόεδρος του Συλλόγου κ. Κωστής Κοντάκης έκανε και σε μένα την τιμή, αναθέτοντάς μου, να επιδώσω την τιμητική πλακέτα στον Γιώργη Ραπτάκη. Τιμώ και σέβομαι και τους τρεις μαντιναδολόγους, για τους οποίους μάλιστα έχω κάνει ειδικά αφιερώματα τόσο μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας «Ηχώ της Βιάννου», όπως και της εφημερίδας «Νέα Κρήτη», όσο και από την ραδιοφωνική μου εκπομπή «Απόδειπνο Τετάρτης».
Επαναλαμβάνω, και οι τρεις είναι φίλοι μου αλλά, ακριβώς επειδή ήμουν αυτός που τού επέδωσε την τιμητική πλακέτα, ας μου επιτραπεί να επικεντρώσω στον Γιώργο Ραπτάκη. Άνθρωπος πολυτάλαντος και πολυχαρισματικός. Σε κερδίζει με την ντομπροσύνη του και την αμεσότητα της επικοινωνιακής του αρετής. Σε ότι αφορά το στιχουργικό του ταλέντο ο Γιώργος Ραπτάκης, σέβεται απόλυτα το ποιητικό μέτρο, ενώ έχει ένα πλούσιο λεξιλόγιο, τόσο της ντοπολαλιάς μας όσο και της λόγιας ελληνικής γλώσσας, το οποίο το χρησιμοποιεί με ιδιαίτερη άνεση, προκειμένου να εκφράσει το νόημα που εκείνος θέλει. Ένα άλλο ποιητικό προσόν του Γιώργου είναι η άνεση που χρησιμοποιεί σχεδόν όλα τα σημεία στίξης! Στις μαντινάδες του θα συναντήσουμε το ερωτηματικό και το θαυμαστικό, το κόμμα, τις διακεκομμένες τελείες και τα εισαγωγικά. Εξίσου θαυμάσιος είναι ο λόγος του και στα πεζογραφήματά του. Άριστος ηθογράφος-χρονογράφος καταγράφει με Κονδυλάκεια μαεστρία ό,τι τον συγκίνησε ή τον συγκινεί. Και μια επισήμανση:
Ο Γιώργος είναι προικισμένος να γράφει όπως ακριβώς ομιλεί, αλλά και να ομιλεί όπως ακριβώς γράφει!
Ελπίζω και εύχομαι το πλούσιο και αξιολογότατο αρχείο του τόσο με τις μαντινάδες του, όσο και τα πεζογραφήματά του, να βρουν το συντομότερο το δρόμο για το τυπογραφείο. Σοφότατη και με συγκεκριμένους αποδέκτες η δημόσια πρόταση του Γιώργου Βιτώρου να χρηματοδοτήσει ο Δήμος Βιάννου την συγκέντρωση και την έκδοση του στιχουργικού έργου των μαντιναδολόγων του τόπου μας. Κλείνοντας το μικρό τούτο αφιέρωμα στον Γιώργο Ραπτάκη και στο στιχουργικό του ταλέντο, παραθέτουμε ενδεικτικά κάποιες μαντινάδες του. Το μακρινό (πια) 1983 βγάζει την πρώτη του μαντινάδα:
Ούτε μπορείς να φανταστείς
πόσο ο καημός μεγάλος
γίνεται όντε θα σμίξομε
εγώ, εσύ κι ο… άλλος!
Έκτοτε ο Γιώργος έχει συνθέσει εκατοντάδες μαντινάδες, πολλές από τις οποίες έχουν τραγουδήσει δεκάδες καλλιτέχνες της κρητικής μουσικής, όπως λ.χ. την ακόλουθη που έχει τραγουδήσει ο Γιάννης Πετσάκης:
Σου ’χα στρωμένα «σ’ αγαπώ»
στη στράτα που πορπάθιες
κι εσύ, με άλλο αγκαλιά
επέρνας και τα πάθιες!
Ζητήθηκε από τον Γιώργο Ραπτάκη να συνθέσει μια μαντινάδα με την οποία, ο Μαρτυρικός Δήμος Βιάννου θα υποδεχόταν τον Μαραθωνοδρόμο της Ειρήνης Στέργιο Αράπογλου κι εκείνος τα είπε όλα σε όλες κι όλες δεκαπέντε συλλαβές:
«Δεν είναι η μνήμη των νεκρών
προγόνων μας σβησμένη
και το αθώο αίμα τους
δικαίωση προσμένει!»
Στη συνέχεια παραθέτουμε μια σειρά από τις μαντινάδες του που μαρτυρούν την ποιητική του αρετή:
Το «σ’ αγαπώ μου» καραβιού,
σε μια φουρτούνα μοιάζει…
κι η άρνησή σου, θύελλα
απού μού το βουλιάζει....
.
Ο στεναγμός μου, την πνοή
τη δίνει του αέρα...
που βγαίνει κι είσαι αφορμή,
χίλιες φορές τη μέρα...
.
Γατές ποιες είναι οι στιγμές
που η σκέψη μου, σ’ αρνάται;
Που σ’ ανημένει στ’ όνειρο
και κάνει πως, κοιμάται!
.
Τη πεθυμιά μου, Θάνατε,
χάρη θα στη ζητήσω...
πάρεμ’ εμένα, δυο φορές
κι άστην εκείνη πίσω!
.
Πάλι πονώ… κι αυτό γιατί:
έτυχε και την είδα
δίπλα στον άλλο γελαστή
κι έθαψα κι άλλη ελπίδα
.
Κατέχεις γιάντα αλμυρή
γεύση το δάκρυ έχει;
Γιατ’ είναι ο πόνος θάλασσα
κι όντε φουσκώνει τρέχει…
.
Ακόμη κι από σίδερο
να μ’ είχε κάμ’ η μοίρα
θα μ’ έλιωνε απ’ τα δάκρυα
που βγάνω, η αλμύρα
.
Δε σε λατρεύω επειδή,
υπάρχεις στη ζωή μου,
αλλά γιατί καθ’ αδειανή
εγέμισες στιγμή μου
.
Μιλεί για πόνο, στεναγμό,
πάθη, εμπιστοσύνη
λέει για όσα, δηλαδή,
δεν έχει νιώσει εκείνη
.
Τόσο πολύ σ’ αγάπησα
που τώρα με φοβίζει
η ζήλεια, πως κι ο άνεμος
όπως περνά σ’ αγγίζει!
.
Έπεσε, κι εγώ το ’πιασα
γέλιο από χείλη ξένα
και τα ’δωσα να μη κρατώ
ότι δεν είν’ εμένα
.
Τα «σ’ αγαπώ» τόσο καιρό
απού για σένα τα ’πα
πάρτα μαζί με την καρδιά
που σ’ αγαπά κι αγάπα
*Η φωτογραφία είναι του Νίκου Μαθιουδάκη