Η Βιαννίτικη γη υποδέχτηκε πριν από 40 ημέρες την Χρυσάνθη Παπαγιάννη-Ηγουμενίδη
Για όσους πιστεύουν στην… άλλη ζωή, η Χρυσάνθη Παπαγιάννη-Ηγουμενίδη, θα συναντήθηκε με πρόσωπα οικεία και αγαπημένα, όπως ήταν ο Μιχάλης της που «έφυγε» αδόκητα και πρόωρα, ο εξαίσιος σύντροφος της ζωής της- ο αγαπημένος μας Βαγγέλης Ηγουμενίδης- τα αδέρφια της ο Μανώλης κι ο Κωστής, όπως βέβαια και οι γονείς της…
Πραγματικά ακούγεται ιδιαίτερα ελκυστική-αλλά και πολύ βολική- προοπτική, να συμβαίνει κάτι τέτοιο… δηλαδή, να συναντιόμαστε με αποδημήσαντες προπάτορες, με τους συντρόφους μας, με τους αδερφικούς φίλους και συγγενείς μας, με τους χωριανούς και τους γνωστούς μας…
Αυτά επιθυμεί και επιτάσσει η βολή μας, η οποία, συνακόλουθα, τροφοδοτεί τον υποκειμενισμό των «θέλω» μας.
Προσωπικά με έχει σημαδέψει ο ποιητικός λόγος του Ελύτη: «Δεύτερη ζωή δεν έχει…»…
Ξέρω ότι κάποιοι, που έχουν δομήσει την ύπαρξή τους στα «καλά και συμφέροντα», θα δυσανασχετήσουν…
Ίσως γιατί έμαθαν να ζουν με αυταπάτες και φρούδες υποσχέσεις….
Θα το επαναλάβω όμως, «δεύτερη ζωή δεν έχει»…
Η Χρυσάνθη Ηγουμενίδη, λοιπόν, ταξίδεψε στο υπερπέραν… κι εμείς, κάνοντας τον απαραίτητο απολογισμό, αισθανόμαστε αμήχανοι, καθώς στο ημερήσιο προσκλητήριο η θέση μιας στιβαρής προσωπικότητας έμεινε πλέον κενή…
Η Χρυσάνθη, που πολύ νωρίς γνωρίστηκε με το γκρίζο της μοίρας, αρχής γενομένης με την σύλληψη και φυλάκιση του πατέρα της από τους κατακτητές, που δρομολόγησε και τον πρόωρο θάνατο της μητέρας της…
Ως μοναδική γυναίκα της οικογένειας, γανώθηκε νωρίς από τις επώδυνες αυτές αντιξοότητες, δηλονότι ακολούθησαν κι άλλα-προκλητικά- ραπίσματα της μοίρας.
Αυτό εξηγεί, σε μεγάλο βαθμό, και το αδερφικό σφιχταγκάλιασμα. Ο Κώστας, ο Μανώλης, ο Νίκος και η Χρυσάνθη Παπαγιάννη, συζεύχτηκαν και πορεύτηκαν στο υπόλοιπο της ζήσης τους σφιχταγκαλιασμένοι με κυρίαρχο στοιχείο της σχέσης τους μια αέναο κεντρομόλο έλξη.
Παρά του ότι ήταν και οι τέσσερεις στιβαρές προσωπικότητες, με ιδιαιτερότητες και ιδεολογικές διαφορές, εντούτοις ουδέποτε τέθηκε εν αμφιβόλω η αδερφική αγάπη, η οποία αποδείχτηκε καταλυτικό στοιχείο στην πορεία της ζωής τους.
Λένε όσοι γνωρίζουν τα οικογενειακά τους, ότι η οικογένεια Παπαγιάννη είχε τρία αγόρια κι ένα Άνδρα, υπονοώντας την πληθωρική προσωπικότητα της Χρυσάνθης, που αν και μικρότερη ηλικιακά, ήταν σε θέση οδηγού, όχι για να κουμαντάρει με την κακή έννοια, αλλά για να διασυνδέει, να συντονίζει και να συνθέτει απόψεις, και ως γενεσιουργός δύναμη, να παράγει κεντρομόλες έλξεις.
Μέσα στις αντιξοότητες του πολέμου, τον πολύχρονο καημό από την σύλληψη και τις συνακόλουθες ταλαιπωρίες που υπέστη ο πατέρας της, γεγονότα που δρομολόγησαν την πρόωρη αποδημία της μητέρας της, η Χρυσάνθη δόμησε την προσωπικότητά της.
Όλες αυτές οι φουρτούνες μετατράπηκαν σε έρμα ψυχής, θάρρους και καρτερίας που η χρησιμότητά τους, αποδείχθηκε σωσίβιο στο διάβα της ζωής της.
Τύχη καλή ήταν η γνωριμία της με τον εμβληματικό Βαγγέλη Ηγουμενίδη. Ήταν μια οφειλόμενη απόδοση δικαιοσύνης της μοίρας, γιατί ο Βαγγέλης, εκτός από σπουδαίος γιατρός ήταν και εξαιρετικός άνθρωπος, με απεριόριστα αποθέματα αγάπης, που τα δώρισε άπλετα τόσο στην Χρυσάνθη, όσο και στα παιδιά τους.
Η αγάπη αυτή ήταν καθοριστικός παράγοντας στην δόμηση της προσωπικότητας των κατιόντων τους.
Δυστυχώς, η Χρυσάνθη ήπιε ένα ακόμη πικρό ποτήρι, από τον αδόκητο και πρόωρο θάνατο του Μιχάλη της. Αυτό το χτύπημα του πεπρωμένου, ήταν ό,τι χειρότερο, και που τελικά την τσάκισε και την καθήλωσε, εξαφανίζοντας έκτοτε το χαμόγελό της.
Η Χρυσάνθη Ηγουμενίδη δεν είναι πια ανάμεσά μας.
Η αποδημία της μας στέρησε για πάντα μια σημαντική προσωπικότητα που η αρχοντιά της θύμιζε την αίγλη της παλιάς Βιάννου.
Ευτυχώς, μας κληροδότησε τα παιδιά της! Αναφέρομαι στη Μαρία της και την εξαιρετική της οικογένεια.
Αναφέρομαι στην Μαριάννα, τη νύφη της, και τα δύο συμπαθέστατα αγόρια της.
Αναφέρομαι στο Νίκο της, που ήρθε ως θαυματουργός συνδετήριος κρίκος για να συνενώσει.
Θα ήμουν ασυγχώρητος αν δεν αναφερόμουν στον Νίκο Παπαγιάννη, το μοναδικό επιζώντα από τα αδέλφια της Χρυσάνθης, ένα πραγματικό ευπατρίδη-ευγενή Βιαννίτη που κοσμεί την κοινωνία του Αγίου Νικολάου Μεραμβέλου, όπου ζει με την οικογένειά του.
Η ψυχή της Χρυσάνθης ταξιδεύει ήδη στα επουράνια. Η Ανάμνησή της όμως βρήκε φιλοξενία μέσα στις καρδιές των δικών της ανθρώπων, των φίλων και των συγγενών της, αλλά και όλων όσων την γνωρίσαμε. Μέσα στις καρδιές, γιατί εκεί είναι η παράδεισος της διαρκούς Μνημοσύνης…
