Είναι μεγάλο κρίμα ο άδικος χαμός!

Στον αδερφό μου το Μανώλη

Εβιάστηκες και έφυγες

πολύ νωρίς Μανώλη

και από τώρα σκοτεινή

θα ’ναι η ζωή μας όλη!

Έφυγες και εχάθηκε,

κάθε χαράς σημάδι

και τη ζωή μας σκέπασε

του πόνου το σκοτάδι!

Έφυγες και σκοτείνιασε,

ο ήλιος πια δε λιάζει

κι ο πόνος είναι αβάσταχτος

μας τρώει το μαράζι!

Έφυγες κι είναι αβάσταχτος

ο πόνος κι ο καημός μας

και γιατρικό δε βρίσκεται

στον αναστεναγμό μας!

Έφυγες κι είναι αβάσταχτος

ο πόνος αδερφέ μου

και πώς θα ζήσω δίχως σου

σγουρέ βασιλικέ μου!

Εζήλεψε ο χάροντας

την τόση ομορφιά σου

εζήλεψε τα κάλλη σου

τα προτερήματά σου!

Εζήλεψέ σε ο χάροντας

και σ’ έβαλε σημάδι

μπαμπέσικα σε λάβωσε

και σε ’πηρε στον Άδη!

Άνιση 'ταν η πάλη σας,

άδικος ο αγώνας

σε βρήκε απροετοίμαστο

σ’ άρπαξε σαν κυκλώνας!

Εστέρησέ σου τη ζωή,

αχ αδερφέ Μανώλη,

στον πόνο δικαστήκαμε

μικροί-μεγάλοι όλοι!

Είναι μεγάλο άδικο

είναι μεγάλο κρίμα

μικρέ λεβέντη μου αδερφέ

να βρίσκεσαι στο μνήμα!

Έλα αδερφέ στο όνειρο

κι ονείρεψέ με πάλι

πώς είναι η νέα σου ζωή

κι αν έχει ο Άδης κάλλη;

Πες μου Μανώλη ανέ πονείς

αν πέρασε ο πόνος

αν βρήκες τον πατέρα μας

ή είσαι ακόμη μόνος;

Πες μου αδερφέ αν ήβρηκες

παρέα τους δικούς μας,

ξαδέρφια φίλους, συγγενείς

κι όλους τους εδικούς μας.

Πες μου Μανώλη πώς περνάς

εδά που ζούμε χώρια,

εμείς, μεγάλοι και μικροί

μέσα στη στεναχώρια!

Πες μου αδερφέ μου πώς περνάς

τώρα που ζεις μακριά μας

έφυγες μα δεν έφυγες

ποτέ απ την καρδιά μας!

Περνά και φεύγει ο καιρός

μα πράμα δεν αλλάζει

πόνος και πίκρα στην καρδιά

κι αβάσταχτο μαράζι!

Περνούν οι μέρες μια και μια

πέρασαν δεκαπέντε

οι πόνοι ίδιοι κι οι καημοί

τα σωθικά μου καίνε!

Ένα αναπάντητο «γιατί»,

εκείνο λέμε όλοι

γιατί να φύγεις ξαφνικά

αχ αδερφέ Μανώλη;

Πρόωρος ήταν ο μισεμός

άδικος ο χαμός σου

απίστευτος μου φαίνεται

Μανώλη ο θάνατός σου!

Ελπίζω να ’γινε ελαφρύ

το χώμα σου Μανώλη

αφού στον τάφο έβαλα

χώμα απ το περβόλι!

Απ το περβόλι του χωριού

που τόσο αγαπούσες

η ξενιτιά στο στέρησε

πάντα το λαχταρούσες!

Απίστευτο μου φαίνεται

αυτό που μας συμβαίνει

να σου κρατούνε συντροφιά

μόνο οι πεθαμένοι!

Απίστευτο μου φαίνεται

που ’φυγες μακριά μας

να σμίξουμε δε γίνεται

μόνο στα όνειρα μας!

Να ’ρχεσαι, σε παρακαλώ,

Μανώλη στο όνειρό μου

κι ίσως μπορέσει τ’ όνειρο

να γιάνει τον καημό μου!

Ο αδερφός σου

Γιώργος Κονσολάκης