Το τελευταίο "αντίο" στην Κατερίνα Ραπτάκη-Δαμουλάκη, από την οικογένεια του γιου της Μπάμπη Δαμουλάκη
Συχνά η απώλεια ενός κοντινού μας ανθρώπου μας φέρνει αντιμέτωπους με μία σειρά αρνητικών συναισθημάτων μέχρι να το αποδεχτούμε και πολλές φορές ο μόνος τρόπος να νιώσουμε καλύτερα είναι η πάροδος του χρόνου. Η αφορμή αυτού του κειμένου είναι ο χαμός ενός μοναδικού ανθρώπου της Κατερίνα Ραπτάκη – Δαμουλάκη, την οποία πολλοί θα είχατε την τύχη να γνωρίσετε. Θα ξεκινήσω από μία συζήτηση που είχαμε κάποτε στην πλατεία του χωριού με τον Μανώλη Σπανάκη κατά την οποία ακούστηκε η εξής φράση:
«Ο άνθρωπος πεθαίνει όταν σταματήσουμε να τον θυμόμαστε και να μιλάμε για αυτόν».
Δεν σας κρύβω ότι πολλά χρόνια σκέφτομαι αυτή τη φράση και με έχει βοηθήσει να αποδεχτώ την ιδέα του θανάτου. Ο σκοπός αυτού του κειμένου δεν είναι να μοιρολογήσουμε ή να κλάψουμε παρότι ο χαμός ενός ανθρώπου σαν και της Κατερίνας, μας προκαλεί τέτοια συναισθήματα, αλλά να προσπαθήσουμε να την περιγράψουμε και να την κρατήσουμε κοντά μας με αυτό τον τρόπο, αν και το εύρος των λέξεων που χρησιμοποιώ μπορεί να είναι φτωχό για έναν τέτοιο άνθρωπο.
Πρόκειται για ένα άνθρωπο με πολλαπλά χαρίσματα τα οποία βοήθησαν στη μόρφωση και στη διαπαιδαγώγηση όλης της οικογένειάς μας. Πάντα είχε την ευαισθησία και την εξυπνάδα να αφουγκράζεται κάθε γενιά και κάθε εποχή και να μπορεί να συμμετέχει και να συνομιλεί μαζί τους. Κάθε διάλογος μαζί της σου έδινε τόσα πολλά πράγματα που ενώ η διάρκεια του διαλόγου μπορεί να ήταν λίγα λεπτά εσύ ένιωθες τόσο γεμάτος που νόμιζες ότι μιλάγατε για ώρες. Τέτοιοι άνθρωποι, με πηγαία μόρφωση, με μόρφωση που δεν είναι τυπωμένοι σε χαρτιά, αλλά είναι μόρφωσή που προέρχεται από την ίδια τη ζωή τους είναι πλέον σπάνιοι και ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν η Κατερίνα. Άνθρωπος με την αίσθηση του χιούμορ ιδιαίτερα ανεπτυγμένη, χαρακτηριστικό των έξυπνων ανθρώπων, με τον οποίο γελάς παρέα. Μπορεί να ακούγεται συνηθισμένο αλλά δεν είναι ασήμαντο. Το να βρίσκεσαι με ένα τέτοιο άνθρωπο είναι πολύτιμο δώρο, καθώς μαζί του μπορούν να γίνουν υποφερτές πολύ δύσκολες καταστάσεις.
Πολλά από αυτά τα χαρίσματα, προσπαθούμε όλοι στην οικογένεια να εκμεταλλευτούμε και να γίνουμε και εμείς σοφότεροι, για αυτό και νιώθουμε χαρούμενοι και ευγνώμονες που υπήρξε δίπλα μας. Θα μπορούσα να γράφω ώρες, μέρες για αυτόν τον άνθρωπο αλλά θα προσπαθήσω να μείνω στο νόημα που λαμβάνω από την φράση που ανέφερα παραπάνω και κάθε χρόνο να γράφω μία ιστορία από την αγαπημένη μας ώστε να μένει κοντά μας.
Δεν σε αποχαιρετούμε αλλά προσπαθούμε με αυτόν τον τρόπο να συνεχίζεις να είσαι κοντά μας.
