Στο ταξίδι που σε πάει ο «μαύρος καβαλάρης» κοίταξε από το χέρι του τίποτα να μην πάρεις κι αν στο μακρύ το δρόμο σου κάποια στιγμή διψάσεις, το νερό της λησμονιάς μη πιεις και μας ξεχάσεις…
Είναι, αγαπημένε μου αδερφέ Γιώργη, σκληρός του θανάτου ο νόμος, δεν αναγνωρίζει τη γόνιμη δημιουργία, ούτε την ενεργητική δράση για την κοινωνία. Είναι αδυσώπητος, δεν κάνει καμία επιλογή και δεν καθιερώνει καμία εξαίρεση.
Πέρα από κάθε οικογενειακή σχέση, ο βαθύς σεβασμός και η απέραντη εκτίμηση στο πρόσωπο σου μου δημιουργούν αξεπέραστες δυσκολίες για να εκφραστώ για τον χαμό σου.
Αποτελεί όμως χρέος τιμής, να κλείσουμε την παρουσία σου σ’ αυτόν τον κόσμο ξεφυλλίζοντας και αναπολώντας την ανθρώπινη διαδρομή σου που μόνο θετικά στοιχεία έχει κανείς να εκτιμήσει.
Γεννήθηκες και μεγάλωσες σε χρόνια δύσκολα, τα πρώτα σου νάματα ήταν βρεγμένα από τα δάκρυα της μάνας για την απώλεια του στοργικού Πατέρα από τη Βαρβαρότητα της ναζιστικής Θηριωδίας…Και όμως στάθηκες δίπλα στην ηρωίδα μάνα και έγινες εσύ ο βράχος που ακουμπήσαν όλοι να μην τους πάρει το κύμα της ζωής.
Ανδρώθηκες και ο Θεός έφερε στο δρόμο σου και ενώθηκες με μια πιστή και δυνατή γυναίκα, από τίμιο σπίτι και άριστη οικογένεια, που τίμησες.
Η Σοφία ήταν για σένα, η πιστή σύντροφος, η υπομονετική συναγωνίστριά σου, η συνοδοιπόρος για πενήντα πέντε χρόνια, που δεν λύγισε και δεν έλειψε από το πλευρό σου ούτε στιγμή. Οι μάχες που δώσατε μαζί αμέτρητες, αλλά σε όλες ήσασταν δίπλα ο ένας στον άλλο και στο τέλος βγήκατε νικητές, χωρίς ποτέ να ζητήσεις κοσμικά και υλικά έπαθλα… αυτά εσένα δεν σε ενδιέφεραν … είχες άλλα μέτρα και άλλα σταθμά.
Έφερες στον κόσμο δύο παιδιά που τα μεγάλωσες με πίστη στο Θεό, αγάπη στον άνθρωπο και τους έμαθες να αγωνίζονται σεμνά και με πίστη στις αξίες που και εσύ παράλαβες από την οικογένειά σου. Αξιώθηκες να τα δεις επαγγελματικά και κοινωνικά καταξιωμένα.
Η αγάπη των διαλεκτών παιδιών στο πρόσωπο του πατέρα θα αποτελεί ένα θαυμάσιο υπόδειγμα συμπεριφοράς στους ταραγμένους καιρούς μας. Αυτά θα είναι πια το νταμάρι και η παρηγοριά της πονεμένης μάνας τους, αλλά και λαμπρά κοσμήματα της κοινωνίας που ζουν.
Πόνο αφάνταστο αφήνεις στα παιδιά σου που τόσο αγάπησες ως την τελευταία σου πνοή. Κενό δυσαναπλήρωτο για τα εγγόνια σου, που τώρα είναι αναγκασμένα να πορευτούν χωρίς το δικό σου χάδι, την δική σου μοναδική φροντίδα και ακόμα λύπη για εμάς τους συγγενείς και τους καλούς σου φίλους.
Πάλεψες αυτά τα χρόνια με πείσμα και επιμονή, με εργατικότητα και αγάπη, σε τρικυμίες και φουρτούνες έδειξες τα ξεχωριστά σου ψυχικά χαρίσματα, προέτασες την εγκαρτέρηση, την ταπεινότητα και πάντα επέλεγες το δρόμο της καταλλαγής και της σιωπής . Στα μάτια μου πολλές φορές έπαιρνες την μορφή ενός κοσμοκαλόγερου που σε πλήγωνε η αδικία αυτού του κόσμου, που έψαχνες με το δικό σου ησυχαστικό τρόπο, να βρεις τρόπους που ο κόσμος θα γίνει δίκαιος για όλους, χωρίς διακρίσεις κυρίως εις βάρος των αδυνάτων.
Σήμερα εμείς όλοι, η τοπική κοινωνία δεν χάνει απλά τον καλό συγγενή, φίλο, γείτονα, χάνουμε τον άνθρωπο που δεν έκανε ποτέ κακό στη ζωή του, που στάθηκε πάνω από τις μικρότητες και τα πάθη που έχει αυτή η ζωή και που είχε φάρο και σηματοδότη την δικαιοσύνη, την αγάπη, την αλήθεια και την ανθρωπιά.
Φιλόξενος και φιλόστοργος, πρόθυμος και εξυπηρετικός, είχες ένα κύρος που δεν το αντλούσες από αξιώματα αλλά από το ακέραιο του χαρακτήρα σου και τη σπάνια φυσική και ψυχική λεβεντιά και ανωτερότητά σου.
Όπως είπε ο Απόστολος Παύλος: «Ο Θεός μη έπλασε επί έργας αγαθά ίνα εν αυτοίς περιπατήσωμεν», εσύ ανέβηκες τον ανήφορο της ζωής χωρίς παρεκτροπές, χωρίς να αδικήσεις αν και ο σταυρός που σήκωνες από τα αλλεπάλληλα κτυπήματα ήταν βαρύς. Μαζί και εσύ με όλους τους μακάριους που έχουν σαν γνώρισμα την υπηρεσία προς τον πλησίον και προσβλέπουν μόνο την αιώνια αγάπη του Θεού.
Αγκάλιαζες όλους με την καλοσύνη σου και τους κατακτούσες με την έμφυτη ψυχική σου ευγένεια. Δυσαναπλήρωτος βέβαια ο χαμός που άφησε ο καλός σύζυγος, ο λατρευτός πατέρας, βαθιά η πληγή που ανοίγει ο θάνατος. Αν όμως δούμε το φοβερό του μυστηρίου κάτω από το πρίσμα της ουράνιας αληθείας, ένα βάλσαμο παρηγοριάς θα απαλύνει του πόνου μας την οξύτητα.
Από το ύψος του Σταυρού Του ο Λυτρωτής της ψυχής μας, είδε και μας αποκάλυψε και την αθέατη πλευρά της απόλυτης αλήθειας, ότι η ζωή είναι ο προθάλαμος της αθανασίας και η Γη το προαύλιο του ουρανού, μας αποκάλυψε τι γίνεται πιο πέρα από τον ύστατο ασπασμό.
Ανεξάρτητα όμως από την ουράνια αθανασία, υπάρχει και μία αθανασία εγκόσμια, ο θρόνος της μνήμης για αυτό «τότε οι νεκροί πεθαίνουν όταν τους λησμονούμε». Η μορφή όμως του αγαπημένου μας Γιώργη δεν είναι από εκείνες που μπορούν να τις τυλίξουν εύκολα οι ομίχλες της λήθης, η μορφή σου θα είναι πάντα «θρονιασμένη» στην μνήμη και θα ζει παντοτινά στην καρδιά μας.
Δεν σου απευθύνω αποχαιρετισμό, αλλά καλή συνάντηση εις τα πέραν του τάφου, εκεί που το λογικό μαντεύει, η καρδιά βλέπει σε καθρέπτη και όπου ο Θεός επαγγέλλεται αθάνατη ειρήνη σε όλους τους εργάτες του αγαθού. Στο εικονοστάσι της καρδιάς μας θα ανάβουμε το αγιοκέρι της μνήμης σου για να μη σβήσει ο καταλύτης χρόνος ό,τι απόμεινε από εσένα.
Το χώμα που σκέπασε το φθαρτό κορμί σου να είναι ζεστό και δροσερό σαν την αγκαλιά της μάνας σου.
Σε αποχαιρετώ με τα λόγια του ποιητή Γεώργιου Δροσίνη.
