Ήμουν οκταετής περίπου, όταν μπήκα σε παράταξη με το Δημοτικό Σχολείο Άνω Βιάννου, στον επιβλητικό ναό του Μιχαήλ Αρχαγγέλου. Ο κυρίως ναός, όπως και το πάνω διάζωμα, ήταν ασφυκτικά γεμάτα από τον μαθητόκοσμο. Μετά το «ευλογητός», μια ουράνια φωνή διέσχισε τον επιδαύρειας ακουστικής ναό: «Δόξα σοι το δείξαντι το φως, δόξα εν υψίστοις Θεώ…».
Η αρχαγγελική φωνή έφτανε ως τ’ αυτιά μου σαν μαγική μελωδία! Ως εκκολαπτόμενος ψάλτης, κοιτούσα αποσβολωμένος το θεϊκό λαρύγγι του ταχυδρόμου μας, του κυρίου Γιώργου Ραπτάκη, απ’ όπου προήρχετο ένας μαγικός πλάγιος του πρώτου!
Για πολλά χρόνια, πήγαινα στη δοξολογία μόνο γι’ αυτό! Αργότερα, όταν πρωτάκουσα τον Μπιθικώτση να τραγουδάει το απολύτως βυζαντινό:
«Ανοίγω το στόμα μου κι αναγαλλιάζει το πέλαγος
και παίρνει τα λόγια μου στις σκοτεινές του τις σπηλιές
και στις φώκιες τις μικρές τα ψιθυρίζει
τις νύχτες που κλαιν των ανθρώπων τα βάσανα», ερχόταν στον μυαλό μου η μαγεία της φωνής του «Πιτήδειου» και αλήθεια, αισθανόμουν πως «χαράζονταν οι φλέβες μου και κοκκίνιζαν τα όνειρα και γίνονταν τσέρκουλα στις γειτονιές των παιδιών
και σεντόνια στις κοπέλες που αγρυπνούσαν
κρυφά για ν’ ακούν των ερώτων τα θαύματα…»!
Χωρίς υπερβολή, το ίδιο αισθάνομαι ακόμη και σήμερα…
Υ.Γ. 1 Η φωτογραφία είναι από το αρχείο της κ. Ελένης Κριαράκη-Παπαματθαιάκη, την οποία ευχαριστούμε θερμά. Πιθανότατα είναι έργο ενός σπουδαίου Βιαννίτη, του αξέχαστου Γιάννη Τζαμουζάκη. Διακρίνονται από αριστερά: Μαρία συζ. Μανώλη Περτσουλή, Μαρία Ραπτάκη (Πιτήδειαινα), Γιώργος Ραπτάκης, Μαρία Κριαράκη, Ιωάννα Περτσουλή. Κάτω ο γιατρός Γρηγόρης Ραπτάκης.
*Δημοσιεύτηκε στην "Ηχώ της Βιάννου" και είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Γιώργου Ραπτάκη, «Πιτήδειου».
