Αφιερωμένο στον αδερφό μου Μιχάλη Δ. Παπαματθαιάκη
Θε μου και να χα δύναμη
το μπέτη να χα βάλει
να σε κρατήσω στη ζωή
αδέρφι μου Μιχάλη.
Άμε αδερφέ μου στο καλό,
μα θα σε περιμένουν
η μάνα κι ο πατέρας μας
με αγάπη σε προσμένουν.
Θα βρεις παππούδες, συγγενείς,
ξαδέρφια π’ αγαπούσες
και μι’ αγκαλιά τους έκανες
όταν τους συναντούσες.
Θα χουν τσ’ αγκάλες ανοιχτές
να μπεις να ξαποστάσεις,
τους πόνους που ετράβηξες
μέσα τους να ξεχάσεις.
Και να τους πεις ότι ποτέ
από τη καρδιά δεν βγαίνουν
να κάμουν τόπο δίπλα τους
και να με περιμένουν.
Και να τους πεις ότι πονώ
εδά που εσύ μισεύγεις
να μάθουνε ίντα ’φηκες
οπίσω σου και φεύγεις.
Μεγάλωσαν τα εγγόνια τους
κι εκάμανε κοπέλια
κι ακούγονται στα σπίτια μας
μόνο χαρές και γέλια.
Θα χαίρονται που σ’ έχουνε
για πάντα πια κοντά τους
και θα σε ξεκουράσουνε
μέσα στην αγκαλιά τους.
Κι άσε μ’ εμένα που ορφανός
είμαι στο κόσμο τώρα
να βλαστημώ τη μοίρα μου
και την κακή τη ώρα,
που σ’ εύρικε ο Χάροντας
και ύπουλα σε πήρε
από κοντά μας αδερφέ
και της καρδιάς μου κρίνε.
Όπου πηγαίναμε μαζί
εδά θα πχιαίνω μόνος
και θα μου κάνει συντροφιά
της μοναξιάς μου ο πόνος.
Αν σε παρέα κάθομαι
εσένα θα θυμούμαι
κι αν τραγουδώ καμιά φορά
σένα θα συλλογούμαι.
Πόσες φορές γλεντήσαμε
με μια κιθάρα μόνο
και μαντινάδες λέγαμε
για της καρδιάς τον πόνο.
Και τραγουδούσες το σκοπό
τση νύχτας, που χες μάθει,
αμοναχός να τραγουδείς
του έρωτα τα πάθη.
Κι έλεγες μια κι έλεγα μια
και πέρναγε το βράδυ
χωρίς να καταλάβουμε
ερχόταν το σκοτάδι.
Μα δεν εσταματούσαμε
γιατί μετά εγυρνούσες
νησιώτικα, παλιά λαϊκά
εσιγοτραγουδούσες.
Κι εγώ τις πιο πολλές φορές
με τη ρακή πιωμένος
ήθελα να συνοριστώ
μα έβγαινα όλο χαμένος.
Γιατί η φωνή σου έβγαινε
μέσα από την καρδιά σου
και τραγουδώντας ήλεγες
όλα τα όνειρα σου.
Κι εδά μ’ αφήνεις μοναχό
και φεύγεις μακριά μου
κι ήθελα τόσα να σου πω
μέσα από τη καρδιά μου.
Έφυγες και με πίκρανες
και κλαίω αμοναχός μου
η μόνη μου παρηγοριά
κοντά σου ο ερχομός μου.
Όσο θα ζω θα σ αγαπώ
κι άμα πεθάνω πάλι
θα σε γυρέψω να σε βρω
αδέρφι μου ΜΙΧΑΛΗ…
