2004: Όταν αποζημιώθηκε η Βιαννίτισσα "σκλάβα" των Ναζί

Μια τέτοια μέρα πριν 19 χρόνια, η Πολύμνια Τσανάκη - Τρευλάκη από τον Άγιο Βασίλειο, γίνεται η πρώτη κάτοικος του μαρτυρικού Δήμου Βιάννου που αποζημιώνεται από το Διεθνή Οργανισμό Μεταναστεύσεως του Γερμανικού Ιδρύματος «Μνήμη, Ευθύνη και Μέλλον».
Ο Οργανισμός μάλιστα ενέκρινε ως αποζημίωση “για εργασία σε συνθήκες σκλαβιάς στο διάστημα κράτησής της σε στρατόπεδο συγκέντρωσης”(!) το ποσό των 7.669,38 ευρώ.
Θυμηθείτε τι έγραφε τότε, η εφημερίδα "Πατρίς":
Τις γερμανικές θηριωδίες σε βάρος κατοίκων της Βιάννου αναγνώρισε και εμπράκτως ο Διεθνής Οργανισμός Μεταναστεύσεως στο Γερμανικό Ίδρυμα «Μνήμη, Ευθύνη και Μέλλον», ο οποίος μετά από 61 χρόνια αποζημίωσε για πρώτη φορά κάτοικο του χωριού Άγιος Βασίλειος του δήμου Βιάννου.
Ο Διεθνής Οργανισμός ενέκρινε ως αποζημίωση το ποσό των 7.669,38 ευρώ στην κα Πολύμνια Τζανάκη-Τρευλάκη «για εργασία σε συνθήκες σκλαβιάς στο διάστημα κράτησης της σε στρατόπεδο συγκέντρωσης”.
Η κα Πολύμνια Τζανάκη-Τρευλάκη εισέπραξε χθες την πρώτη δόση της αποζημίωσης, που ανέρχεται στο ποσό των 5.752,03 ευρώ. Η ηλικιωμένη κάτοικος της Βιάννου έζησε εφιαλτικές στιγμές, καθώς ήταν μια από τις γυναίκες, που συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στις φυλακές της Αγιάς Χανίων, όπου και κρατήθηκε για δύο μήνες περίπου.
Με δάκρυα στα μάτια η κα Τρευλάκη μίλησε χθες στην « Π» για τις δύσκολες στιγμές που πέρασε στα χέρια των Γερμανών.
« Όταν με έπιασαν, ήμουν 17 ετών περίπου. Το πρωί της 27ης Ιανουαρίου του 1943 ξυπνήσαμε και οι Γερμανοί είχαν «ζώσει» το χωριό. Από το δικό μου σπίτι πήραν εμένα και τις δύο μου αδερφές, ενώ η μητέρα μου τους παρακαλούσε να μας αφήσουν, έστω μια από εμάς.
Πήραν μαζί τους συνολικά οχτώ κορίτσια από τον Άγιο Βασίλειο.
Ξεκινήσαμε λοιπόν με τα πόδια, ενώ στα Χανιά πήγανε πέντε από εμάς: εγώ, η Αντιγόνη Παπαδογιαννάκη, η Ελένη Νοδαράκη, η Ευγενία Μανουσάκη και η Γαρυφαλιά Βαρδονικολάκη.
Περπατούσαμε για δύο ώρες ξυπόλητες πάνω στο χιόνι και φτάσαμε στη Βιάννο, όπου και έδιωξαν τρία άτομα. Όσοι απομείναμε μας φόρτωσαν σ’ένα αμάξι και μας πήγαν στο Ηράκλειο, όπου παραμείναμε για δυο μέρες.
Τελικά στις φυλακές των Χανίων καταλήξαμε περίπου 30 άτομα. Μόλις φτάσαμε μας έδωσαν να φάμε βραστό ρύζι με σταφίδες, ενώ το επόμενο πρωί μας έδωσαν σκαπέτια και μας έστειλαν να ανοίγουμε αυλάκια για να φυτεύουμε διάφορα οπωροκηπευτικά.
Οι συνθήκες εργασίας ήταν πολύ σκληρές, αφού δουλεύαμε όλη μέρα.
Πολλές φορές σκότωναν μπροστά στα μάτια μας άτομα για να μας τρομοκρατήσουν.
Αυτό κράτησε δύο μήνες.
Ένα πρωί μας είπαν ότι ήμαστε ελεύθεροι. Εκείνη τη στιγμή δεν το καταλάβαμε» θυμάται με πικρία η ηλικιωμένη γυναίκα.
Όπως αναφέρει η ίδια, μετά από τόσα χρόνια για εκείνην δε μετράνε τόσο πολύ τα χρήματα, όσο η δικαίωση της.
«Είχα ξεκινήσει τη διαδικασία για την αποζημίωση πριν από 4 χρόνια και πραγματικά δεν πίστευα ότι θα την έπαιρνα. Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου την Ένωση Θυμάτων Ολοκαυτώματος Βιάννου και ιδιαίτερα τον Γραμματέα της Ένωσης κ. Λευτέρη Διακάκη, καθώς και τον κ. Τάσο Ηλιαδάκη» επισημαίνει η ίδια.
Για το θέμα αυτό μίλησε στην «Π» και ο Γραμματέας της Ένωσης Θυμάτων Ολοκαυτώματος Βιάννου κ. Λευτέρης Διακάκης, ο οποίος κατέβαλε κάθε προσπάθεια, προκειμένου να δοθούν οι αποζημιώσεις στους ανθρώπους που έζησαν από κοντά τη φρίκη της γερμανικής κατοχής.
« Το ενδιαφέρον μας για τις αποζημιώσεις ξεκίνησε μετά την απόφαση του Πρωτοδικείου Λειβαδειάς, όπου είχε προσφύγει ο τότε νομάρχης Βοιωτίας Γιάννης Σταμούλης για τα θύματα του Δίστομου.
Η απόφαση τελικά βγήκε θετική για τα θύματα αυτά. Έτσι εμείς σκεφτήκαμε να ιδρύσουμε την Ένωση, με στόχο να διεκδικήσουμε αυτές τις αποζημιώσεις.
Η κα Πολύμνια Τρευλάκη εγκρίθηκε για την πρώτη απόφαση και τα χαρτιά της κατατέθηκαν πριν τέσσερα χρόνια.
Εμείς ως Ένωση θα αγωνιστούμε με όλη μας τη δύναμη για τη δικαίωση αυτών των ανθρώπων, που πέρασαν τόσα για να είμαστε εμείς ελεύθεροι» τονίζει ο ίδιος.