Ο Βαχός του περασμένου αιώνα ήταν ένα πολύ διαφορετικό χωριό, με τεχνίτες γνωστούς σε όλη την Κρήτη αλλά και ανθρώπους των γραμμάτων, επιβεβαιώνοντας τη φήμη της προκοπής και της καλλιέργειας που είχαν οι άνθρωποι στην πρ. Επαρχία Βιάννου εκείνη την περίοδο.
Τότε ο κ. Ζερβουδάκης, μας είχε δείξει που στεγαζόταν ένα οπλουργείο, το οποίο είχε παγκρήτια φήμη, καθώς ο οπλουργός του Βαχού είχε κατορθώσει να χτίσει τον δικό του μύθο με τις "επεμβάσεις του" πάνω στα όπλα-αντίκες.
Επρόκειτο για τον Νίκο Μενέλου Σταυρακάκη, τον "Νικολή του Μενελή", όπως τον γνώριζαν οι ντόπιοι.
Ο Νίκος Σταυρακάκης, ο οποίος δεν βρίσκεται δυστυχώς πια στη ζωή, είχε χρηματίσει Κοινοτάρχης Βαχού επί σειρά ετών και ήταν περιβόητος για τις σύνθετες επιδιορθώσεις κάθε λογής παλιού όπλου.
Στα πλαίσια της μικρής έρευνας μας, βρήκαμε στην "Ηχώ της Βιάννου", το παρακάτω ευχαριστήριο για μια επιδιόρθωση που έκανε προ 15ετίας:
Φυσικά και η ιστορία του Νίκου Σταυρακάκη, όπως και πολλών ανθρώπων που έζησαν τον περασμένο αιώνα, δημιουργεί ερωτηματικά, για το πως χάθηκε αυτή η ιδιαίτερη δυναμική των χωριών της περιοχής. Ακόμη πιο θλιβερό όμως, είναι ότι διαπιστώσουμε μέρα με τη μέρα, πως όλοι εμείς που κρατάμε τις τύχες του παρόντος και του άμεσου μέλλοντος στα χέρια μας, είτε αγνοούμε είτε αδιαφορούμε για το παρελθόν του τόπου μας, το οποίο δεν συνέθεταν μονάχα οι σπουδαίες προσωπικότητες πανελλήνιας εμβέλειας, όπως ο Ιωάννης Κονδυλάκης, ο Στάθης Μάστορας κ.α., αλλά κυρίως οι. απλοί καθημερινοί άνθρωποι όπως τον Νίκο Σταυρακάκη.
Θα έλεγα, πως σε έναν τόπο που σέβεται, τιμά και κυρίως επιλέγει να μην ξεχάσει το παρελθόν του, τα στενά του Βαχού, της Άνω Βιάννου, του Καλαμίου και άλλων χωριών-περιοχών που για τους Χ λόγους σήμερα δεν έχουν ζωή, θα είχαν μπει σε κάποιο Ευρωπαϊκό πρόγραμμα και θα ήταν επισκέψιμα, καθώς πέρα από τη διάσωση των μικρών ή μεγάλων ιστοριών τους, θα είχε διασωθεί και η ομορφιά τους. Αυτές πάλι, ίσως είναι αφελείς σκέψεις κάποιου "που δεν ξέρει πόσο δύσκολο είναι αυτό" και που "δεν ξέρει ποια ζητήματα έχουν προτεραιότητα".
