Σαν παιδιά που πηγαίναμε στα έχνη, τα καλοκαίρια σκοπεύαμε με μια πέτρα το χαρουπάκι που ξέμεινε στη χαρουπιά, και ήταν φρυγανισμένο από τον ήλιο, αλλά και πιο νόστιμο, γενικά ήταν σαν να το έβγαλαν από το φούρνο!
Αυτό γιατί από τις βροχές έχει φύγει η πολύ στυφάδα τους, για αυτό το λόγο είναι και πιο νόστιμα, πιο απαλά και εύκολα στο μάσημα, και γενικά πιο ωραία.
Παλιά οι μανάδες μας έψαχναν να βρουν τρόπο να μην τους βγει στυφή το χαρουπόμελο τους, και έτσι ή δεν τα άφηναν πολλές μέρες στο νερό, ή δεν τα έβραζαν πάνω από 10 λεπτά, να μην πάρουν πικράδα.
Έτσι και εγώ, σε μια βόλτα που βρέθηκα σε χαρουπιές όπου πήγα, βρήκα 2,5 κιλά χαρουπιά, και στο σπίτι τα έσπασα σε μικρά κομματάκια, ένα δυο εκατοστά έκαστο, αφαιρώντας τις μύτες και την ουρά τους.
Πλυμένα και καθαρά. τα τοποθέτησα σε μια λεκάνη και έριξα μέσα εκεί και 6 κιλά νερό, δηλαδή 4 μπουκάλια μεγάλα το1,5 λίτρου.
Τα άφησα έτσι στο νερό για 3 μέρες ,και άπλα τα ανακάτευα μια φορά κάθε μέρα.
Την τρίτη μέρα τα έβαλα σε ανάλογη κατσαρόλα, και τα έβρασα όπως είναι για 10 λεπτά, και στη συνέχεια εμβάπτισα μέσα ένα τούλι που περιείχε δυο τρεις φούχτες ασπρόχωμα.
Το έκανα κυκλικά σιγά - σιγά κρατώντας με το χέρι το τούλι, μέχρι να κάνει πολύ αφρό. Μπορούσα βέβαια και αντί ασπρόχωμα να βάλω καθαρή λευκή στάχτη στο τούλι ή άλλο λεπτό πανάκι. Τον αφρό τον αφαιρούσα με μια επίπεδη κουτάλα.
Μετά που σταμάτησε να βγάζει αφρό, κατέβασα την κατσαρόλα, και πέρασα από το σουρωτήρι το υπόλοιπο υλικό, το άδειασα σε άλλη κατσαρόλα, και άφησα το μείγμα να κατασταλάξει για ένα 24ωρο.
Την επομένη μέρα άδειασα από την κατσαρόλα με προσοχή το καθαρό υγρό αφήνοντας μερικά κατακάθια στον πάτο.
Πήρα το καθαρό και διαυγές αυτό υγρό και το έβρασα στη κατσαρόλα μέχρι να μείνει 1 κιλό περίπου!
Το αποτέλεσμα με δικαίωσε γιατί το χαρουπόμελο μου δεν ήταν καθόλου στυφό, αντίθετα ήταν ευχάριστο στη γεύση!
Βέβαια, λίγοι γνωρίζουν τις ευεργετικές ιδιότητες του χαρουπόμελου, που αλλιώς λέγεται και «χαρουποπετίμεζο», επειδή όχι μονάχα μοιάζει με το πετιμέζι, αλλά και στα δύο χρησιμοποιούμε το χώμα για να διαλύσουν οι άχρηστες ουσίες, και να μείνει ο καθαρός ορός.
Το χαρουπόμελο ήταν το μέλι ή πετιμέζι του φτωχού τα περασμένα χρόνια, αλλά παράλληλα και φάρμακο κατά της ευκοιλιότητας! Μια κουταλιά ήταν αρκετή για να ισορροπήσει το στομάχι!
Παράλληλα ήταν και δυναμωτικό, αλλά και τέλειο συνοδευτικό σε τηγανίτες, λουκουμάδες, ακόμα και σε επάλειψη στο ψωμί πάνω από τη λευκή γλίνα στο ψωμί!
Προσωπικά πολλές φορές θυμάμαι τη γιαγιά μου στη Φανερωμένη αλλά και αργότερα τη μητέρα μου, να φτιάχνει χαρουπόμελο.
Δεν βλέπω το λόγο να μην φτιάχνεται και σήμερα, και μονάχα για την υπέροχη γεύση και άρωμα χαρουπιού που έχει.
Χώρια που κανείς πλέον δεν μαζεύει χαρούπια, και όλα είναι ...δικά μας!
