Η Κυριακή της 12ης Δεκεμβρίου 2021, ανέδειξε με την ανά την επικράτεια ψήφο 200 και πλέον χιλιάδων πολιτών τη νέα ηγεσία του ΚΙΝΑΛ, τέως ΠΑΣΟΚ, και ό,τι άλλο μπορεί να συμπεριλαμβάνεται σε ένα «κομματικό ομοσπονδιακό μόρφωμα», το οποίο από το 2010 και μετά «αμύνεται», υπερασπιζόμενο πολιτικές που ουδεμία απολύτως σχέση έχουν με την ιδρυτική διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ, καθώς και τον βίο και πολιτεία του Ανδρέα Παπανδρέου ως αρχηγού του Κινήματος και πρωθυπουργού της χώρας.
Στα χαρακτηριστικά αυτά, τα αμιγώς πολιτικά, οφείλουμε να επικεντρωθούμε ως ενεργοί πολίτες με τα παρακάτω:
Ο ΑΠΟΥΣΤΕΥΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ…
Καταρχάς, ο γράφων οφείλει να στείλει συγχαρητήρια στο νεοκλεγέντα πρόεδρο Νίκο Ανδρουλάκη, με θερμό χαιρετισμό, λόγω της προσωπικής γνωριμίας – μέτρα ήδη αρκετά χρόνια – της απολύτως εκ του αυτού τόπου κοινής καταγωγής, αλλά και της κοινής πολιτικής καταβολής, καθόσον ο γράφων υπήρξε συνιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ, στο οποίο λειτούργησε σε πολλά αντικείμενα, θέσεις και αποστολές μέχρι τον Μάιο του 2010, μέχρι την πρώτη δανειακή σύμβαση-μνημόνιο.
Έκτοτε, ο γράφων αποχώρησε από τo τότε ΠΑΣΟΚ και δημοσίως διατύπωσε την διαφωνία του τόσο σε πολιτικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο αμιγώς νομικό, με αναφορά στις πρόνοιες του δημοσίου διεθνούς δικαίου και στους αυστηρούς κανόνες της ευρωπαϊκής ενωσιακής έννομης τάξης. Και τούτο διότι η εξέλιξη αυτή αντί της εύλογης και έλλογης αναδιάρθρωσης του χρέους, αφορούσε κατάλυση της εξωτερικής και εσωτερικής κυριαρχίας της χώρας, παραίτηση της κρατικής ασυλίας και παράδοση της χώρας στους δανειστές!
Ας επανέλθουμε, όμως, στην εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη, η οποία, πέραν του «πανηγυρικού χαρακτήρα που αυτοδικαίως δημιουργεί» λόγω της επικαιρότητας της, έχει και πολιτικά χαρακτηριστικά.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης υπήρξε πιστός θεματοφύλακας των μνημονιακών πολιτικών, καθόσον ουδέποτε διαφοροποιήθηκε, τόσο ως φορέας κρίσιμων κομματικών θέσεων όσο και μέσω της αποστολής του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Από το νέο πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ δεν διαφεύγει – άλλωστε είναι κανόνας της κοινής πείρας – ότι η καταβαράθρωση της απήχησης του ΠΑΣΟΚ στην κοινωνία οφείλεται ακριβώς στην πολιτική αυτή: της μνημονιακής υποτέλειας και της συστηματικής απομείωσης των εισοδημάτων των μεσαίων και κατώτερων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας.
Ενόψει αυτού καίρια για το δημόσιο λόγο είναι τα παρακάτω:
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ
Πρόκριμα της εκλογικής διαδικασίας για την ανάδειξη του νέου αρχηγού στο ΚΙΝΑΛ, είναι να καταγραφεί ο «τρόπος» που έλαβε χώρα η συγκεκριμένη διαδικασία. Μόνο όσοι γνωρίζουν το ΠΑΣΟΚ από την ίδρυση του, μπορούν να «τριχοτομήσουν» αυτή τη διαδικασία:
α) στους μηχανισμούς που έχουν βάθος χρόνου –όποιος τους κρατά καλά, τους αξιοποιεί δεόντως,
β) στις επιρροές που διαθέτουν λόγω της μακρόχρονης άσκησης κρατικής ή κομματικής εξουσίας στις τοπικές κοινωνίες πολλά στελέχη των τοπικών κοινωνιών και
γ) στον ελεύθερο πολίτη, που πράγματι χωρίς ιδιοτέλεια, αλλά από «κομματικό πρωτίστως πατριωτισμό»(!) προσήλθε στην κάλπη διατηρώντας την «ελπίδα»(!) ότι αυτός ο χώρος θα επιστρέψει στην υπεράσπιση των πολιτικών επί των εθνικών και κοινωνικών ζητημάτων, όπως επί εποχής Ανδρέα Παπανδρέου.
Η τρίτη κατηγορία είναι η μειοψηφούσα μερίδα του εκλογικού σώματος της διαδικασίας αυτής!
Ενόψει της ιδιόμορφης και ιδιότυπης «σύνθεσης» αυτού του «εκλογικού σώματος», η πολιτική αντιπαράθεση εξ αντικειμένου δεν μπορούσε να αφορά πολιτικές, ούτε εστίασε στα κρίσιμα και καυτά προβλήματα της κοινωνίας, που σε μεγάλη έκταση πλήττουν σημαντικότατα τμήματα της κοινωνίας, τα οποία διαβιούν στα όρια της φτώχειας.
Δεν αφορά δε πολιτική, όταν στη διαδικασία αυτή δεν ακούστηκε η παραμικρή συζήτηση αναφορικώς με το επίπεδο ζωής. Το μόνο που ακούστηκε ήταν: «να ξανακάνουμε μεγάλη την παράταξη» και άλλα φληναφήματα αόριστου λόγου που ουδεμία σχέση έχουν με τα καυτά προβλήματα της κοινωνίας.
Στο «πώς», όμως, θα γίνει ξανά «μεγάλη η παράταξη», χωρίς να προσδιορίζονται «ποιες» θα είναι οι πολιτικές, μετά μάλιστα από την επέλαση των πολιτικών που αυτός ο χώρος επεφύλαξε στην ελληνική κοινωνία, δεν ακούστηκε από κανένα υποψήφιο!
Το ίδιο συνέβη αναφορικώς και με τα εθνικά ζητήματα! Πλήρης η ανυπαρξία λόγου και τοποθετήσεων!
Αυτή η «πολιτική εικόνα» που ουδεμία σχέση έχει με την πολιτική στο προσκήνιο, προδήλως δεν τιμά την πολιτική ζωή και δεν παρέχει εγγυήσεις για την αναβάθμιση του πολιτικού λόγου!
Οι απλουστεύσεις, οι γενικεύσεις, και τα αόριστα συνθήματα και γενικά οι σύντομες «συναισθηματικές» αναφορές «να επαναφέρουμε τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ» κ.ά., αφορούν συνθηματολογία «οπαδικού χαρακτήρα» και τίποτα περισσότερο. Βέβαιον είναι δε ότι ουδείς των ψηφοφόρων της τρίτης κατηγορίας που προαναφέρεται είναι σε θέση να γνωρίζει «ποια» πολιτική θα ακολουθηθεί από το νέο πρόεδρο, καθώς δεν γνωρίζει τις θέσεις του νέου προέδρου, όπως δεν γνωρίζει και τις θέσεις των λοιπών ανθυποψηφίων!.. Το μόνο που γνωρίζει είναι το οπαδικού χαρακτήρα σύνθημα: «να ξαναγίνει μεγάλη η παράταξη»!..
Ιδού, λοιπόν, ότι πρέπει να διευκρινιστεί σύμφωνα με το παλαιό σύνθημα «εδώ και τώρα», «ποια» θα είναι η νέα πορεία της «νέας εποχής», για να διαπιστώσει η κοινωνία εάν πρόκειται πράγματι για «νέα εποχή» και όχι απλώς για αλλαγή νέων προσώπων που καταλαμβάνουν τις αυτές θέσεις… στο σύνηθες για το ΠΑΣΟΚ δόγμα: «φύγε εσύ – έλα εσύ».
ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΗΜΕΙΟ ΑΝΑΦΟΡΑΣ
Ως κεντρικό σημείο αναφοράς δεν πρέπει να διαφεύγει από τον απλό πολίτη ότι το «όλον πολιτικό προσωπικό», ήτοι: «παλαιό και νέο», στήριξε σταθερά μνημονιακές πολιτικές, συγκυβερνώντας μάλιστα με τη δεξιά!
Στήριξε, δηλαδή, πολιτικές, που αποσάθρωσαν τον κοινωνικό ιστό, που παρέδωσαν τη χώρα στους δανειστές, που άλωσαν τα ασφαλιστικά ταμεία, που με το πρώτο PSI έφεραν τις τράπεζες σε δεινή κατάσταση, και εν τέλει φτωχοποίησαν σημαντικότατα τμήματα της κοινωνίας, με αποτέλεσμα τη δραστική απομείωση των εισοδημάτων της μεσαίας τάξης και των κατώτερων στρωμάτων.
Συνεπώς, η «νέα ηγεσία του ΚΙΝΑΛ» με το πολιτικό συμβούλιό της και τους επικοινωνιολόγους της θα κριθεί εάν επαναφέρει την πολιτική στο προσκήνιο, μόνο με το να τοποθετηθεί με καθαρό λόγο και με αυτοκριτική για τη μέχρι τώρα πολιτεία της.
ΠΕΡΙ ΤΗΣ «ΑΥΤΟΝΟΜΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ»…
Παραλλήλως, η «νέα ηγεσία», επειδή ακριβώς στήριξε μνημονιακές πολιτικές - πολιτικές συγκυβέρνησης με τη δεξιά, θα πρέπει να διευκρινίσει τον όρο της «αυτόνομης πορείας». Και τούτο διότι τη μεταλλαγμένη πορεία του ΠΑΣΟΚ βαρύνει, ως προεκτίθεται, η προϊστορία της συγκυβέρνησης με την παραδοσιακή δεξιά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Πρόδηλο είναι ότι ζούμε στη «μεταΠΑΣΟΚ» εποχή, όπου το ΠΑΣΟΚ για να είναι «εδώ», δηλαδή με την κοινωνία, πρέπει να το αποδείξει με συγκεκριμένες πολιτικές και όχι με αόριστες πομφόλυγες και επικοινωνιακή «σοσιαλδημοκρατική ρητορική» - που ουδεμία σχέση έχει με το παραδοσιακό ΠΑΣΟΚ.
Διαφορετικά, το «ΠΑΣΟΚ της παρούσας συγκυρίας», και αν ακόμα θα εξακολουθεί να υποκρύπτεται (ή όχι) στο ΚΙΝΑΛ, δεν (θα) είναι «εδώ» με την κοινωνία, αλλά κάπου αλλού, κάπου «εκεί», «εκτός τόπου», «εκτός του τόπου», δηλαδή, που δεν συμβιβάζεται με την ιδρυτική του διακήρυξη!
* Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Ελλάδας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC – EU).
