Ήτανε σ’ ένα χωριό ένας που οι υπόλοιποι χωριανοί τον είχαν για μισοπάλαβο κι όλο τονέ πειράζανε και γελούσαν μαζί του.
Όταν τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια κυκλοφόρησαν οι δραχμές, τα δίφραγκα, τα πενηνταράκια και οι δεκάρες, του βάζανε χάμαι στο δρόμο ένα δίφραγκο κι ένα πενηνταράκι κι ύστερα εφωνάζανε του… παλαβού: «Μανωλιό, έλα να πάρεις εκειανέ». Έτρεχε το Μανωλιό, έπαιρνε μόνο το πενηνταράκι και έφευγε χοροπηδώντας από τη χαρά του.
Μια μέρα ένας χωριανός που έμενε στη Χώρα, τονέ φωνάζει και του λέει: «Γιάντα μωρέ μπουνταλά δεν παίρνεις το δίφραγκο απού ‘ναι πιο πολύ»;
Και ο Μανωλιός που κάθε άλλο από μπουνταλάς ήτανε απαντά: «Άμα πάρω το δίφραγκο δεν θα μου ξαναπετάξουνε λεφτά»!!
