Οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι έχουν αφεθεί στη μοίρα τους, προσπαθώντας να επιβιώσουν κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες χωρίς την παραμικρή υποστήριξη από την ελληνική πολιτεία.
Τελευταίο κραυγαλέο παράδειγμα το τέλος του προγράμματος δακοκτονίας, μετά την απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου να μην εγκρίνει το διαγωνισμό προμήθειας εντομοκτόνων κατά του δάκου της Περιφέρειας Κρήτης, ενώ δεν έχει ακόμη αποφασίσει, επί της ένστασης που υπέβαλε η Περιφέρεια στο τέλος Ιουλίου. Έτσι δεν υπάρχουν φάρμακα να ραντιστούν οι ελιές. Βέβαια το τέλος δακοκτονίας θα το πληρώσουν κανονικά οι ελαιοπαραγωγοί.
Όσοι αγρότες δεν έχουν τη δυνατότητα να ραντίσουν μόνοι τους έχασαν τη φετινή ελαιοκομική χρονιά, καθώς οι πληθυσμοί του δάκου έχουν αυξηθεί λόγω και των καιρικών συνθηκών και καταστρέφουν τον ελαιόκαρπο.
Το ίδιο γίνεται και σε άλλα προϊόντα. Ο αγρότης και ο κτηνοτρόφος δεν έχει την παραμικρή επιστημονική υποστήριξη από το αρμόδιο υπουργείο και τους φορείς του. Το μόνο που τους ενδιέφερε και ενδιαφέρει είναι να δίνονται οι επιδοτήσεις για τον κατευνασμό αντιδράσεων, να αφήνουν τις παραβάσεις και φυσικά τα τελευταία χρόνια να έχουμε την καταλήστευση των επιδοτήσεων από οργανωμένα συμφέροντα.
Δεν βρέθηκε ποτέ το ελληνικό κράτος δίπλα στον πρωτογενή τομέα και στους ανθρώπους του. Να προτείνει λύσεις, να χαράξει δρόμους, να έχει οργανωμένο σχέδιο το οποίο θα χρηματοδοτεί μέσα από τις επιδοτήσεις όπως έκαναν τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη.
Είναι χαρακτηριστικό ότι σε μια εποχή τρομερής έλλειψης υδάτινων πόρων, με τις καλλιέργειες να ξεραίνονται, δεν χρηματοδοτούνται ιδιωτικές πρωτοβουλίες για αρδευτικά έργα, όπως λιμνοδεξαμενές και αρδευτικά δίκτυα.
Από την άλλη πλευρά οι ίδιοι οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι μέσα από τα συλλογικά τους όργανα δεν έκαναν εκείνο που έπρεπε. Να ζητήσουν συγκεκριμένα μέτρα για την ενδυνάμωση και εξυγίανση του πρωτογενή τομέα. Αλλού άναβαν φωτιές, και άλλου έπαιζαν κοντυλιές και κερνούσαν τσικουδιές.
