Γιατί η ταφή του Γέροντος Βασιλείου Γοντικάκη δεν είναι κατακλείδα βίου αλλά λειτουργική κατάφαση στο «ἀπέθανεν ἵνα ζήσῃ». Το «χοῦς εἰς χοῦν» δεν είναι πένθος αλλά επιστροφή στη μήτρα της Εκκλησίας, όπου το χώμα φωτίζεται εκ των έσω. Η Αθωνική γη έλαβε πίσω εκείνον που την υπερέβη όχι φεύγοντας, αλλά σιωπώντας. Και τώρα ο Βασίλειος δεν κατοικεί πια εν τω κόσμῳ, κατοικεί εν τῷ χρόνῳ τοῦ Θεοῦ. Εκεί όπου η θεολογία δεν γράφεται αλλά αναπνέεται. Εκεί όπου δεν υπάρχει μνήμα, γιατί «οὐδεὶς νεκρὸς ἐν μνήματι».
