Αν θες να μάθεις την αλήθεια του παρόντος σου, ψάξε και βρες τις φωτογραφίες του παρελθόντος και ρώτα:
Είναι πραγματικές πηγές αληθειών!!!
Κοιτάζω (και ξανακοιτάζω) την παρατιθέμενη φωτογραφία και, έρχονται κατά κύματα οι επισημάνσεις!
Ωστόσο, η βασικότερη επισήμανση έχει να κάνει με τοTiming.
Δηλαδή, κάνουμε αμάν να μεγαλώσουμε κι όταν αυτό συμβεί, το πόδι μας είναι συνεχώς στο φρένο του χρόνου, αλλά… εκείνος, με τα φρένα σπασμένα τρέχει, τρέχει τρέχει ασταμάτητα!!!
Και στη φωτογραφία ετούτη, ο χρόνος έχει βάλει την πινελιά του…
Τα αθώα παιδικά μουτράκια δεν υπάρχουν πια! Τα περισσότερα απ’ αυτά είναι παπουδογιαγιάδες, ενώ κάποια εξ’ αυτών, δυστυχώς μίσεψαν βιαστικά…
Η φωτογραφία που φιλοξενείται στο φωτόγραμμα προέρχεται από το εξαιρετικό βιβλίο της αείμνηστης εκπαιδευτικού Στέλλας Σπανουδάκη-Μπαρμπαγαδάκη με τίτλο «Αναμνήσεις από τη σχολική ζωή στην Επαρχία Βιάννου».
Βρισκόμαστε στο σχολικό έτος 1967-68 και στην Γ’ Τάξη του Δημοτικού Σχολείου Άνω Βιάννου, φοιτούν 27 παιδιά!
Με άλλα λόγια, στη σημερινή εποχή των 15μελών τμημάτων, η Γ’ τάξη θα έπρεπε να έχει δύο τμήματα!
Όμως τότε, τα παιδιά καθόταν στα θρανία κατά τριάδες!
Άλλες εποχές, σε κάποια ζητήματα σαφώς καλύτερες, σε κάποια άλλα άστα να… πάνε!
Στην κλασσική-μαθητική αυτή φωτογραφία τα παιδιά στήθηκαν μπροστά από το περίπτερο του Μεγάλου Πλατάνου, που ιδιοκτήτης του, την εποχή εκείνη ήταν ο αείμνηστος Γιώργος Αθουσάκης.
Το «κλικ» του φωτογράφου απαθανάτισε τα όμορφα μουτράκια μαθητριών και μαθητών!
