Προσπαθούμε να μη «σκαλίζουμε πληγές», ωστόσο η κατάσταση με το νερό και τα όσα διαδραματίζονται το φετινό καλοκαίρι, αλλά και με αυτά που θα δούμε από εδώ και πέρα, δεν μας αφήνουν σε ησυχία.
Λίγος χρόνος πέρασε και η δικαίωση δεν άργησε να έρθει, μόνο που γι’ αυτή τη δικαίωση δεν χαίρεται κανείς. Όταν ο πρώην πρόεδρος των Αμιρών, κ. Νίκος Σταυρακάκης πριν μερικά χρόνια, ξεσηκώθηκε, φωνάζοντας τόσο για τις γεωτρήσεις όσο και για την αλόγιστη-χωρίς πρόγραμμα σπατάλη του νερού, αντί να στηριχθεί από συμμάχους (πέρα από 2 -3 περιπτώσεις), κόντεψε να βρει και το μπελά του.
Το θέμα, δεν ήταν επί προσωπικού. Σίγουρα και οι επιχειρηματίες θέλουν να κάνουν τη δουλειά τους. Το λυπηρό στην υπόθεση αυτή, ήταν η αντίδραση αρκετών ανθρώπων από τη συγκεκριμένη περιοχή, απέναντι στην «έκρηξη» του Νίκου Σταυρακάκη.
Φώναζε, ξαναφώναζε αλλά… Ο πρόεδρος, με τα κουσούρια του και τις παραξενιές του, είναι έμπειρος στην τοπική αυτοδιοίκηση και γνωρίζει τόσο καλά την ευρύτερη ζώνη των Αμιρών όσο λίγοι. Δυστυχώς, βρισκόμαστε στην αρχή μιας επικίνδυνης κατάστασης. Η έλλειψη μεγάλων έργων με ευθύνη όλων των Κυβερνήσεων που το μόνο που κάνουν είναι να εισπράττουν (Ψαρή Φοράδα, Τέρτσα, Άρβη, Καστρί, πόσα χρήματα προσφέρουν στα έσοδα του κράτους σε σχέση με τον πληθυσμό τους;), βρίσκει τον τόπο απροετοίμαστο και η λειψυδρία μάς έχει «χτυπήσει» την πόρτα. Σε μια περίοδο που τα παράλια του Δήμου Βιάννου ετοιμάζονται να υποδεχτούν τεράστιες τουριστικές επενδύσεις, οι θερμοκηπιακές καλλιέργειες που αποτελούν «βαρόμετρο» για την οικονομία του τόπου, ο κόσμος έχει αρχίσει να κυνηγάει σκιές, βλέποντας φαντάσματα να ποτίζουν τα βράδια…
